Jeszcze nigdy nie miałam takiego problemu przy wystawianiu opinii. Trudno mi pisać o książce Ann-Marie MacDonald źle, ale chyba trudniej będzie mi napisać coś dobrego.
Przede wszystkim ta książka jest strasznie leniwa. Leniwa akcja, leniwie rozwijająca się fabuła, leniwe dialogi i ja leniwie przewracająca strona po stronie. Miałam problem z doczytaniem tej książki do końca, lecz kiedy nadszedł czas, gdy chciałam ją odłożyć, zrobiło się ciekawiej, później znowu chwile uśpienia i ponownie ciekawość zatrzymała mnie na stronach. To, co widziały wrony nie było dla mnie żadnym zaskoczeniem, dla uważnego czytelnika pozostawiono ślady i wskazówki. Nie ukrywam, że fabuła jest bardzo interesująca. W sposób ciekawy przedstawione są rodzinne relacje, często skomplikowane, to w jaki sposób nasze dzieciństwo odciska piętno na życiu dorosłym, jak łatwo skazać niewinnego człowieka za czyjąś zbrodnię i jak czasem życie stawia przed nami wybór między dobrem a złem, który staje się ostatecznie wyborem między życiem naszym a czyimś. Czy nie za trudne to tematy dla jednej książki? Nie, jeśli umieści się je stopniowo na 840 stronach. I chyba takim torem myślenia podążała pani MacDonald, która rozciągnęła tę historię do granic możliwości. Historia przedstawiona w książce jest fantastyczna i zostaje w pamięci, lecz sama książka pełna szczegółów i drobiazgów niestety zaburza tę piękną ideę. Uważam, że ta historia spokojnie mogłaby zostać ujęta w 400-500 stronach i nie straciłaby na wartości. Szkoda, że pani MacDonald postawiła na ilość a nie na jakość.

Jeszcze nigdy nie miałam takiego problemu przy wystawianiu opinii. Trudno mi pisać o książce Ann-Marie MacDonald źle, ale chyba trudniej będzie mi napisać coś dobrego.
Przede wszystkim ta książka jest strasznie leniwa. Leniwa akcja, leniwie rozwijająca się fabuła, leniwe dialogi i ja leniwie przewracająca strona po stronie. Miałam problem z doczytaniem tej książki do końca,...