Co widziały wrony

Książki tej autorki nie są łatwe, nie czyta się ich szybko i przyjemnie, często trzeba dosłownie walczyć o każdą przeczytaną stronicę, ale warto!

Książki tej autorki nie są łatwe, nie czyta się ich szybko i przyjemnie, często trzeba dosłownie walczyć o każdą przeczytaną stronicę, ale warto!

Poruszająca historia dziewczynki i jej rodziny, żyjących w Kanadzie po II wojnie w latach 50-60. Akcja dzieje się w cieniu wyścigu o pierwszeństwo w kosmosie i zagrożenia wojną nuklearną. Mamy też klimat idealnych pań domu, które nie pokazują się mężom w stroju do sprzątania. Wszystko splata pewna tajemnica, która prowadzi do tragedii. Ciekawie czytało się o życiu po wojnie z innej perspektywy niż europejska. Potężna objętościowo (800 s.) i emocjonalnie książka o relacjach w rodzinie i przebaczaniu.

Poruszająca historia dziewczynki i jej rodziny, żyjących w Kanadzie po II wojnie w latach 50-60. Akcja dzieje się w cieniu wyścigu o pierwszeństwo w kosmosie i zagrożenia wojną nuklearną. Mamy też klimat idealnych pań domu, które nie pokazują się mężom w stroju do sprzątania. Wszystko splata pewna tajemnica, która prowadzi do tragedii. Ciekawie czytało się o życiu po wojnie...

Bardzo nierówna. Na początek długie wprowadzenie w temat i klimat czasów powojennych. Potem morderstwo i śledztwo, a na koniec robi się dziwnie i napięcie bardzo spada.

Bardzo nierówna. Na początek długie wprowadzenie w temat i klimat czasów powojennych. Potem morderstwo i śledztwo, a na koniec robi się dziwnie i napięcie bardzo spada.

Tytułowe wrony widziały tragedię. Brutalne morderstwo popełnione na drobnej, uroczej dziewczynce, która nie potrafiła odnalezć się w kolejnym miejscu, w jakie rzucił ją los.
Nie jest to jednak sztampowa powieść kryminalna czy thriller. Bohaterami utworu Ann-Marie MacDonald są niestałość i chaos, zrabowana niewinność i dorosłość na zawsze naznaczona przez tragedię. To trwające lata powolne dochodzenie do prawdy, która leżała tuż tuż, w zasięgu ręki, zbyt przykra, by stanąć z nią twarzą w twarz i zaakceptować jej realny kształt.

Niezwykle sugestywnie zarysowane postaci, interesujące tło historyczne (Kanada w czasach Zimnej Wojny, widzianej oczami dziecka oficera lotnictwa), cudowna narracja pisarki, która doświadczyła, czym jest dzieciństo w rodzinie wojskowego.

Warto poświęcić jej czas, odrzucić ewentualne uprzedzenia i doczytać do końca.
Nie będzie łatwo, lekko i przyjemnie, ale polecam gorąco.

Tytułowe wrony widziały tragedię. Brutalne morderstwo popełnione na drobnej, uroczej dziewczynce, która nie potrafiła odnalezć się w kolejnym miejscu, w jakie rzucił ją los.
Nie jest to jednak sztampowa powieść kryminalna czy thriller. Bohaterami utworu Ann-Marie MacDonald są niestałość i chaos, zrabowana niewinność i dorosłość na zawsze naznaczona przez tragedię. To...

Niesamowita... Niełatwa, przemyślana i świetnie napisana. Nic nie jest czarno-białe, nic tu nie jest proste. Przeczytałam wczoraj i wciąż o niej myślę. Lubię takie książki i polecam!

Niesamowita... Niełatwa, przemyślana i świetnie napisana. Nic nie jest czarno-białe, nic tu nie jest proste. Przeczytałam wczoraj i wciąż o niej myślę. Lubię takie książki i polecam!

Jedna z najbardziej rewelacyjnych książek jakie przyszło mi czytać. Trzeba przeczytać by zrozumieć. Taki klimat i styl, że nie można się oderwać. Idealnie dopracowana i rozkręcająca się stopniowo aż do samego końca. Tak, długa, i tak czasem na początku ciężka, ale warto wziąć się w garść i przeczytać by zrozumieć zafascynowanie książką.

Jedna z najbardziej rewelacyjnych książek jakie przyszło mi czytać. Trzeba przeczytać by zrozumieć. Taki klimat i styl, że nie można się oderwać. Idealnie dopracowana i rozkręcająca się stopniowo aż do samego końca. Tak, długa, i tak czasem na początku ciężka, ale warto wziąć się w garść i przeczytać by zrozumieć zafascynowanie książką.

Miałam pewien problem z tą książką – uważam, że to bardzo solidna pozycja, ale gdyby ktoś mnie zapytał, o czym ona jest, to tak do trzechsetnej strony nie umiałabym odpowiedzieć. Czasami wydawało mi się, że wszystko jest za bardzo rozwleczone, ale z drugiej strony doskonale zdawałam sobie sprawę, że tej historii nie dałoby się spisać równie przejmująco na mniejszej liczbie stron. Na duży plus jest na pewno zakończenie – po części otwarte, bo choć zagadka została rozwiązana, to jednak pozostało w tej opowieści wiele niedomówień.

Muszę jedynie nadmienić, że po raz kolejny do czytania skutecznie zniechęcił mnie jeden z bohaterów. Może być to niespodzianką, ale chodzi mi o Jacka – tak, o Jacka! Tak mnie drażnił, że nie miałam ochoty w ogóle wracać do tej książki i otwierałam ją raz na kilka dni. Jack stał się dla mnie najbardziej irytującym bohaterem tej pozycji jeszcze na długo zanim wykazał się zupełnym brakiem odwagi cywilnej, a to przez nieznośne samouwielbienie i roszczeniową postawę wobec swojej żony. Wiem, wiem – lata 60., zupełnie inny model rodziny... ale mimo wszystko facet, który nie potrafiłby sobie kanapki sam zrobić i do tego jeszcze dziwi się, widząc żonę bez nienagannego makijażu podczas sprzątania to dla mnie jakiś żart. Ale to tak na marginesie, bo akurat na postaci w książkach zawsze zwracam największą uwagę.

Miałam pewien problem z tą książką – uważam, że to bardzo solidna pozycja, ale gdyby ktoś mnie zapytał, o czym ona jest, to tak do trzechsetnej strony nie umiałabym odpowiedzieć. Czasami wydawało mi się, że wszystko jest za bardzo rozwleczone, ale z drugiej strony doskonale zdawałam sobie sprawę, że tej historii nie dałoby się spisać równie przejmująco na mniejszej liczbie...

To pierwsza z pięćdziesięciu książek, jakie przeczytałam w minionym roku. Jest bardzo dobra na każdym polu: czy to wtedy, kiedy opisuje rzeczywistość i rozterki kanadyjskiej housewife, czy kiedy przedstawia świat z perspektywy jej męża - wojskowego, który wikła się w pomoc człowiekowi, którym się brzydzi, czy to w momencie, gdy przedstawia zawiłości historii i ironię losu w spotkaniu ofiary i kata. Nade wszystko jest gorzko rewelacyjna zaś wtedy, gdy dziewięcioletnia dziewczynka pyta, czy robienie mostków poprawia ukrwienie mózgu, a rodzice (przecież bardzo dobrzy, kochający rodzice!) ignorują absurdalność jej pytania. Wierzą bowiem, że gdyby coś złego się działo, ich mała Madeleine z pewnością by im o tym powiedziała. Mistrzowsko w swojej smutnej naturalności opisana jest pierwsza sytuacja, w której nauczyciel wychodzi poza swoje uprawnienia, i kolejne stopniowo przesuwane przez niego granice, ale jeszcze lepiej przedstawione są mechanizmy, które sprawiają, że Madeleine niesie swój problem w dorosłość sama. To książka m.in. o tym, jak dziecko wychodzi z konfrontacji z dorosłym o uznanej pozycji, to książka, w której miejscami można się przejrzeć jak w lustrze tak prawdziwie napisana, że za całą jej mądrość i za ostrzeżenie, które artykułuje, wygrywa mój prywatny ranking na Książkę Roku.

To pierwsza z pięćdziesięciu książek, jakie przeczytałam w minionym roku. Jest bardzo dobra na każdym polu: czy to wtedy, kiedy opisuje rzeczywistość i rozterki kanadyjskiej housewife, czy kiedy przedstawia świat z perspektywy jej męża - wojskowego, który wikła się w pomoc człowiekowi, którym się brzydzi, czy to w momencie, gdy przedstawia zawiłości historii i ironię losu w...

ulub

ulub

Właśnie przewróciłam ostatnią stronę tej książki i pierwsze słowo które pojawiło się w moich myślach to: bolesna...
Serce ciąży mi w piersi i ciężko się oddycha. To rodzaj smutku który nie niesie ze sobą łez a jednak przygniata Cię i nie daje o sobie zapomnieć.
Wszyscy mamy za sobą jakąś historię, którą opowiadamy przez całe życie. Albo i nie. A wtedy jest ona naszym sekretem. Sekretem, który ciąży na nas i czyni nas kimś innym niż jesteśmy w oczach swoich bliskich. Czasem czyni to nas innymi w oczach nas samych.

Zwyczajna, kochająca się rodzina. Idealna, zdawałoby się. Jak z okładki. Piękni, zapatrzeni w siebie rodzice, udane dzieci. Chłopiec i dziewczynka. Właśnie w tej kolejności. Dobra praca, koniec wojny, możemy wreszcie dać dzieciom to, czego sami nie mogliśmy mieć. Ale czy to wystarczy? Czy życie nie zadrwi z naszych planów? Czy nie zatrzęsie się w posadach? Wybory. Przemilczenia. Wina. I niewinność.

Setki stron, które czytasz a one wsiąkają w ciebie. Sprawiają, że czujesz się jakbyś żyła w tym świecie, rozmawiała z tymi ludzmi, obserwowała to wszystko z wewnątrz i zaklinała... Powiedz prawdę.

Niesamowita książka którą docenia się tak prawdziwie i głęboko po jej przeczytaniu. Boleśnie dobra.

Właśnie przewróciłam ostatnią stronę tej książki i pierwsze słowo które pojawiło się w moich myślach to: bolesna...
Serce ciąży mi w piersi i ciężko się oddycha. To rodzaj smutku który nie niesie ze sobą łez a jednak przygniata Cię i nie daje o sobie zapomnieć.
Wszyscy mamy za sobą jakąś historię, którą opowiadamy przez całe życie. Albo i nie. A wtedy jest ona naszym...