Kto z nas nie był kiedyś świadkiem wyśmiewań?
Kto z nas nie był kiedyś wyśmiewany?
Kto z nas nigdy nie wyśmiewał?
Założę się, że każdy na chodź jedno pytanie, odpowie twierdząco, bo każdy z nas ma na koncie chociażby drobne żarty z ludzi, którzy go otaczają. Każdy z nas na pewno nie raz był świadkiem upokarzania kogoś. Każdy z nas kiedyś na pewno usłyszał jaką to ma brzydką bluzkę, lub inną plotkę na swój temat. Może nie każdy doświadcza tego przez całe swoje życie, lecz każdy ma z tym styczność.

''Kiedy byłam mała, posypywałam ślimaki solą, po czym z lubością patrzyłam, jak rozpływają się na moich oczach.[...]
Ty jesteś ślimakiem, oni trzymają w garściach sól. A do tego są całkowicie pozbawieni sumienia. Absolutnie obce jest im takie uczucie jak empatia.''*

Od wielu lat obiektem szykan wśród rówieśników był siedemnastoletni Peter Houghton. Zabolało go dopiero wówczas, gdy jego przyjaciółka Josie Cormier porzuciła go dla szkolnej elity. Jeden mały incydent popycha Petera do czynu, którego być może będzie żałował całe swoje życie. Incydent, który zmieni życie diametralnie nie tylko jego, ale także mieszkańców rodzinnego miasteczka, rodziców Petera i sędzi Cormier, której córka znalazła się w tym samym budynku co Peter i broń, którą się posługiwał.

Przez całą lekturę zadawałam sobie jedno pytanie. Dlaczego każdy chłopak musi być mięśniakiem bez uczuć? Dlaczego każdy chłopak musi być tak twardy, że można sobie połamać na nim zęby? Nie rozumiem dlaczego, gdy ktoś jest wrażliwy i uczuciowy od razu musi być pośmiewiskiem. Musi być wsadzany do szafek i zamykany, ma wsadzaną głowę do klozetu w toalecie i ściągane spodnie na stołówce, tylko dlatego, że wyznał komuś miłość. Czy uczuciowy chłopak nie ma prawa kochać? Z rozumowania szkolnej elity, kochać mogą tylko popularne osoby. Szaraczki nie mają nawet takiego prawa.
A co z przyjaźnią? Czy lepiej zerwać ją dla popularności? Do czego taka popularność prowadzi... Josie potrafiłaby odpowiedzieć na to pytanie z całą pewnością. Mogłaby odpowiedzieć także na pytanie jak to jest mieć chłopaka twardziela, który nie potrafił jej uszanować.
Przez tą książkę nachodzi mnie wiele refleksji. To naprawdę rzadkość, ale coś takiego strasznie sobie cenię. I cieszę się bardzo, że w mojej szkole nie ma czegoś takiego jak elita i gorsza grupa.
Przyznam się, że bardzo polubiłam Petera nawet po tym co zrobił. W głębi serca wierzyłam, że może zostanie uniewinniony i jakimś cudem znajdzie się wytłumaczenie na to co zrobił. Było mi strasznie przykro czytając ostatnie strony o nim, bo to co się zdarzyło nie powinno się zdarzyć. Kto był temu winien? Na pewno nie tylko Peter. Przyłożyło się do tego wielu ludzi.

Chciałam od dłuższego czasu zabrać się za którąś z książek pani Picoult i muszę przyznać, że bardzo się cieszę, że wybrałam właśnie tą. Opis do mnie nie przemawiał, jednak coś mnie tknęło, żeby ją przeczytać jako pierwszą. Może była mi bliska, dlatego że Peter był w podobnym wieku, może z innych powodów, w każdym razie nie zawiodłam się i teraz będę polować na inne książki pani Picoult.
*''Dziewiętnaście minut'' Jodi Picoult, str. 597

Kto z nas nie był kiedyś świadkiem wyśmiewań?
Kto z nas nie był kiedyś wyśmiewany?
Kto z nas nigdy nie wyśmiewał?
Założę się, że każdy na chodź jedno pytanie, odpowie twierdząco, bo każdy z nas ma na koncie chociażby drobne żarty z ludzi, którzy go otaczają. Każdy z nas na pewno nie raz był świadkiem upokarzania kogoś. Każdy z nas kiedyś na pewno usłyszał jaką to ma brzydką...