Nora przez całą książkę zachowuje się irracjonalnie - to chyba mój pierwszy wniosek po przeczytaniu tej książki. Nie zastanawia się nad swoimi decyzjami. Niewiedzą zastępuje lękiem i nie chce ufać Patchowi. Co z tego, że on jej nie okłamuje. Ona tworzy własne teorie spiskowe i kurczowo się ich trzyma.

Kolejną denerwującą rzeczą są opisy ubrań. Rozmawiałam o tym z siostrą i razem doszyłyśmy do wniosku, jak nuży nas czytanie, że Nora włożyła jedwabną bluzeczkę i baletki. Serio? Ta dziewczyna nie robi nic innego, tylko ciągle się przebiera! Co z tego, że ostatecznie na włam wybiera niewygodne buty? Wszak Nora nie uczy się na błędach, tylko je powiela.

Nienawidzę domu Nory. Ona się go boi, wie, że spotykają ją tam złe rzeczy, aby za czterdzieści stron stwierdzić, że to ostatnia rzecz, jaka ją łączy ze zmarłym ojcem. Mogłaby się w tej kwestii zdecydować. Wszak jak można trzymać się czegoś, czego się boi? Matka Nory powinna sprzedać ten dom już dawno i znaleźć sobie pracę gdzieś w pobliżu, bo... Bo Nora wyraźnie nie może być pozostawiona sama sobie.

Nora przez całą książkę zachowuje się irracjonalnie - to chyba mój pierwszy wniosek po przeczytaniu tej książki. Nie zastanawia się nad swoimi decyzjami. Niewiedzą zastępuje lękiem i nie chce ufać Patchowi. Co z tego, że on jej nie okłamuje. Ona tworzy własne teorie spiskowe i kurczowo się ich trzyma.

Kolejną denerwującą rzeczą są opisy ubrań. Rozmawiałam o tym z siostrą i...