"Mam szczęście dzielić życie ze śmieciami w dzielnicy nędzy, tym bardziej czuję, że jestem blisko Jezusa”

Siostra Emmanuelle zaczęła pisać „Wyznania” mając 94 lata. Chciała opowiedzieć o swoim życiu, bardzo ciekawym, burzliwym, gdzie radość i miłość przeplatała się na zmianę ze łzami i nienawiścią. Jej cel to przedstawić siebie taką, jaka była, a nie taką, jaką wykreowały ją media. Pokazać kruchość swego serca, swą grzeszność, wyznać prawdę.

Opowieść zaczyna się w 1914 roku, kiedy siostra Emmanuelle ma 6 lat i właściwie nazywa się Madelaine Cinquin. Podczas letniej, beztroskiej wycieczki nad morze jej tata tonie. Madelaine wraz z rodzeństwem zostają sami w obliczu nadchodzącej I wojny światowej. Ich dotychczasowe szczęście okazało się ulotną chwilą, a poczucie zagrożenia i strach opanowały wszystkich. Na szczęście udaje im się przedostać z Belgii do rodziny, do Wielkiej Brytanii.

Niepokorna, niesamowicie uparta mała Madeline w wieku 9 lat po przeczytaniu opowieści o afrykańskich misjonarzach, oznajmia rodzinie, że zostanie misjonarką, zakonnicą i w dodatku męczennicą. Wyznanie to wywołało wybuch śmiechu wśród najbliższych. Nikt nie przypuszczał, że jej słowa są prorocze…

Determinacja, żywiołowość i upór Madeline doprowadzają w końcu do tego, że po wielu latach nauki, służby i sprzeciwie wielu osób znajduje się wśród ubogich. Poznaje ich życie codzienne, to jak trudno się żyje gdy nie ma prądu i wody, kiedy ma się lampę, a nie ma zapałek, kiedy można iść do szkoły, a nie ma się butów, ciuchów, książek… Jednego czego nie brakowało w takich domach, to miłości.

Książka ukazała się zgodnie z życzeniem Siostry dopiero po jej śmierci. „Wyznania zakonnicy” mają niesamowity, bardzo szczery przekaz. Szczerość aż bije po oczach, szokuje, wstrząsa. Grzech nazwany jest tu po imieniu, chociażby nie wiem jaki był ciężki i gorszył czytelnika. Siostra się ich nie wypiera, nie wybiela swojego życia, wręcz przeciwnie opowiada jak zmagała się i walczyła ze swoją grzesznością, ze słabościami.

Dodatkowo wielkim atutem książki są opisy miejsc, w których zakonnica przebywała, opisy mieszkańców danych państw, miejscowości. I tak poznajemy bogactwo Turcji i biedę Egiptu, ubóstwo Sudanu i Liban zbroczony krwią dzieci umarłych podczas toczącej się tam wojny. Siostra Emmanuelle szczegółowo scharakteryzowała tą najbiedniejszą sferę. Brud, szczury, sterty śmieci, odór, czarne kontenery, w których mieszkali ludzie - „śmieciarze” tak o nich mówiono.
Poza tym opisy, wyznania przeplatane są osobistymi przemyśleniami siostry, które wzruszają, zmuszają do przemyśleń, głęboko zapadają w pamięci.

Ta zwykła, niezwykła Siostra była osobą, o której każdy z nas powinien usłyszeć, obojętne czy ktoś jest wierzący, czy nie. To druga Matka Teresa, ale tym razem z Kairu a nie z Kalkuty, tak o niej niektórzy mówią. To przepiękna dusza, która walczyła z wielka determinacją o tych najbiedniejszych, oddając im każdy grosz, zbierając datki dla nich, szukając sponsorów, modląc się za nich, budując klinikę położniczą, szkoły, przytułek dla starców, a nawet fabrykę kompostu, gdzie przerabiano masę śmieci, które zalegały na ulicach Kairu.

Cieszę się, że dane mi było przeczytać powyższą książkę, a Siostrę opisałabym w trzech słowach : niepokorna, uparta, święta…

" Nic tak nie rozwija człowieka, niż staranie się o dobro innych"

"Największa miłość wymaga całkowitego, słodkiego zaparcia się siebie"

"Bóg potrzebuje ludzi, aby naprawić to, co zepsuli inni ludzie"

"Mam szczęście dzielić życie ze śmieciami w dzielnicy nędzy, tym bardziej czuję, że jestem blisko Jezusa”

Siostra Emmanuelle zaczęła pisać „Wyznania” mając 94 lata. Chciała opowiedzieć o swoim życiu, bardzo ciekawym, burzliwym, gdzie radość i miłość przeplatała się na zmianę ze łzami i nienawiścią. Jej cel to przedstawić siebie taką, jaka była, a nie taką, jaką wykreowały...

Wspaniała, prawdziwa, mądra. Jedna z najlepszych książek, jakie przeczytałam.
"Wyznania zakonnicy" to, jak sama nazwa wskazuje, rodzaj wspomnień czy raczej spowiedzi z życia sławnej siostry zakonnej, Francuski, która mieszkała z nędzarzami i prowadziła działalność o profilu i skali podobnej do dokonań Matki Teresy z Kalkuty. Ale nie to jest w tej książce najlepsze. Najwartościowsza jest ta genialna PRAWDA. To słowo chciałoby się wykrzyczeć. Nie znam bowiem książki prawdziwszej. "Wyznania" to taka forma spowiedzi, niezwykle intymnej, osobistej, w której Siostra przyznaje się do grzechów, do jakich ja chyba bym się przyznać wstydziła, nawet kilka lat po śmierci. Autorka staje w prawdzie, publikuje swoje słabości, ale to wcale nie jest deprymujące. Przeciwnie. Książka pokazuje, że każdy człowiek, nawet największy święty miewa pokusy, a czasem też miewa upadki, o które powszechnie duchownych się nie podejrzewa. Książka pokazuje czym tak naprawdę jest świętość. Bo świętość to wcale nie oczy w słup i zero grzechów. To Miłość dla której człowiek chce walczyć z sobą samym, wydawać wojnę temu co we mnie niszczące i budować dobro.

Sam obraz siostry jest świetny. Ukończyła Sorbonę, filozofka, przyjaciółka masy vipów na całym świecie, pełna energii i zapału, pełna życia, szanująca wszystkich i wszystko, nie potępiająca i nie oceniająca. Kobieta z krwi i kości. Żadna mimoza.

Książka jest świetnym remedium dla tych, którzy swoją wiedzę o zakonach czerpią z czegoś jak "Zakonnice pochodzą po cichu". Tu we "Wspomnieniach" mamy bowiem świetny opis życia zakonnego. Życia zakonnego, które wcale nie jest łatwe, jak łatwe nie jest często życie z żoną/ mężem, ale życia które można kochać całą sobą i za które co dzień można dziękować, o ile ma się powołanie. W życiu tym są chwile lepsze i gorsze - jak w naszym, codziennym życiu. Są domy zakonne z przełożonymi, których się kocha jak rodzinę, a zdarzają się przełożone jak tak, która po kłótni z s. Emanuelle wylądowała w szpitalu z zawałem serca i o której s. Emanuelle w pierwszej chwili odwiedzin w szpitalu pomyślała "Trochę szkoda, że nie umarła; miałabym spokój".

Cudowna książka. Czegoś tak genialnie mądrego nie czytałam wiele lat. Piękne życie i piękny przekaz. Książka, która bardzo wiele daje.

Na koniec dwie drobne uwagi:

1. Przez pokorę siostry książka nie opisuje jej dzieł, raczej jej wady. Jest takim chichotem samej z siebie, spowiedzią. Jeżeli ktoś chce poznać skale dzieł siostry, jej siłę rażenia w dobrym trochę musiałby doczytać z innych źródeł.

2. Nie polecam jednak na wakacje / podróże i przy chwilowym zapotrzebowaniu na lekką rozrywkę; sama czytałam długo. Przy takiej lekturze pośpiech nie jest wskazany. To książka do przeżycia, a nie do zaliczenia.

Wspaniała, prawdziwa, mądra. Jedna z najlepszych książek, jakie przeczytałam.
"Wyznania zakonnicy" to, jak sama nazwa wskazuje, rodzaj wspomnień czy raczej spowiedzi z życia sławnej siostry zakonnej, Francuski, która mieszkała z nędzarzami i prowadziła działalność o profilu i skali podobnej do dokonań Matki Teresy z Kalkuty. Ale nie to jest w tej książce najlepsze....

Polecam każdemu człowiekowi, który pragnie się przekonać czym jest esencja chrześcijaństwa. Jedna z bardziej inspirujących książek jakie czytałam.

Polecam każdemu człowiekowi, który pragnie się przekonać czym jest esencja chrześcijaństwa. Jedna z bardziej inspirujących książek jakie czytałam.

Książka bardzo ciekawa i warta tego by po nią sięgnąć. Siostra Emmanuelle dzieli się w niej swoimi przeżyciami, różnymi myślami i wnioskami a do tego opisuje życie tych najbiedniejszych z którymi przyszło jej dzielić los.Nie przedstawia siebie jako człowieka idealnego, wręcz przeciwnie, przyznaje się do wszystkich swoich wad, do wszystkich przeżywanych emocji, wzlotów oraz upadków które towarzyszyły jej przez całe życie. A do tego porusza wiele kwestii wiary i Jezusa Chrystusa, często bywało tak, że podnosiłam głowę znad lektury i analizowałam to co przed momentem przeczytałam. Naprawdę zmusza do refleksji, polecam.

Książka bardzo ciekawa i warta tego by po nią sięgnąć. Siostra Emmanuelle dzieli się w niej swoimi przeżyciami, różnymi myślami i wnioskami a do tego opisuje życie tych najbiedniejszych z którymi przyszło jej dzielić los.Nie przedstawia siebie jako człowieka idealnego, wręcz przeciwnie, przyznaje się do wszystkich swoich wad, do wszystkich przeżywanych emocji, wzlotów oraz...

Siostra Emmanulle chciała, aby jej szczere wyznania ukazały się dopiero po jej śmierci. Można by się zastanowić, dlaczego? Wiodła przecież życie, które można innym stawiać za wzór. Zamiast wygodnego życia w zakonie i spędzania czasu na modlitwie wybrała życie wśród śmieciarzy z Kairu. Świadomie poświęciła się najbiedniejszym, chorym, nieporadnym życiowo. Można powiedzieć, że z radością zamieszkała w slumsach wśród walających się śmieci i grasujących szczurów.
Siostra Emmanulle opowiada o swoim życiu z pasją, humorem i inteligencją. Nie myśli schematycznie i prawie zawsze stawia na swoim. Czyta się to świetnie.

Siostra Emmanulle chciała, aby jej szczere wyznania ukazały się dopiero po jej śmierci. Można by się zastanowić, dlaczego? Wiodła przecież życie, które można innym stawiać za wzór. Zamiast wygodnego życia w zakonie i spędzania czasu na modlitwie wybrała życie wśród śmieciarzy z Kairu. Świadomie poświęciła się najbiedniejszym, chorym, nieporadnym życiowo. Można powiedzieć,...

Wspaniała książka. Bardzo wzruszająca i piękna

Wspaniała książka. Bardzo wzruszająca i piękna

Zawsze wydawało mi się, że ludzie Kościoła od samego początku są święci, a tu ta wspaniałą zakonnica pokazuje jak walczyła z własnymi słabościami, jak podejmowała trudy życia wśród ubogich. Rzadko zdarza się, żeby książka mnie tak wciągnęła.

Zawsze wydawało mi się, że ludzie Kościoła od samego początku są święci, a tu ta wspaniałą zakonnica pokazuje jak walczyła z własnymi słabościami, jak podejmowała trudy życia wśród ubogich. Rzadko zdarza się, żeby książka mnie tak wciągnęła.

Powaliła mnie na kolana.

Powaliła mnie na kolana.

Piękna książka.

Piękna książka.

Dobra książka dla każdego. Lekka literatura.

Dobra książka dla każdego. Lekka literatura.