Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rzadko poświęcam czas na wyrażenie swojej opinii na temat książek. Wolę go przeznaczyć na czytanie kolejnych pozycji. To oznacza jedno: Człowiek z Nieba to doprawdy niesamowita historia, poruszająca serca. Jednak nie wszystkich - nie taki jest jej cel. Postrzegam ją w pierwszej kolejności, jako świadectwo chwały i mocy Boga Żywego i jego Syna Jezusa, dla których nic nie jest możliwe. Życie Brata Yuna, jego rodziny i współpracowników to dobitnie udowadnia. Jednak byłoby to tylko kolejne świadectwo, jedno z licznych, które można współcześnie spotkać i usłyszeć. Ostatecznie, Boża moc jest nieskończona, a wiernych chrześcijan jest jeszcze trochę na tym upodlonym świecie. To, co ją wyróżnia, to ukazanie kontrastu. Gwałtownego, dramatycznego kontrastu pomiędzy "starym" zachodnim Kościołem i "nowym" wschodnim Kościołem. W tym upatruję Bożą wolę, iż książka ta ma burzyć status quo chrześcijan z naszych kręgów kulturowych, którzy zgnuśnieli, zasiedzieli się w swoich kościołkach z cegły, wprowadzili stały rytm życia i marnują czas. Staliśmy się pannami bez oliwy, które są nieprzygotowane na przyjście Pana. Na usprawiedliwienie należy powiedzieć, iż mamy za sobą 2 000 lat życia w chrześcijaństwie i nasze początki były równie ciężkie, jak dzisiejsze trudy Kościołów Domowych w Chinach. Ponadto, po kilkuset latach chrześcijanie zdominowali swoich dręczycieli. Możliwe, że po takim czasie również chrześcijanie w Chinach, czy innych krajach zasnęliby w swojej wierze, skupiając się na dobrach materialnych, karierach i życiu doczesnym. Szatan działa, a ludzie są niedoskonali, spokój i zwycięstwo stają się więc pozorne i otwierają drzwi zwątpieniu i grzechom. Dlatego też świadectwo Człowieka z Nieba kruszy dobry nastrój po jego przesłuchaniu. W porównaniu do chińskich chrześcijan (lub też z innych krajów, gdzie wierni są prześladowani),można wręcz powiedzieć, iż nie różnimy się prawie niczym od "pogan"/bezbożników/ateistów. Jesteśmy jedynie odrobinę mniej materialistyczni i częściej modlimy się do Boga. Jednak czy możemy powiedzieć, że naśladujemy Chrystusa? Czy bierzemy jego krzyż? Czy jesteśmy rybakami ludzi? Czy cierpimy prześladowania? Czy jesteśmy znieważani w imię Pana? Czy rozgłaszamy Ewangelię narodom świata? Czy rozsiewamy nasiona Dobrej Nowiny tak, że wyrastają piękne owoce Ducha Świętego? Zdecydowanie nie. Nie tak, jak kiedyś. Tylko nieliczni to robią, a my, cała reszta, siedzimy sobie grzecznie na kanapach lub na krzesłach w naszych kościołkach. A świat cierpi w grzechu i idzie na zatracenie. Po lekturze tej książki, w obliczu tak mocnego świadectwa Boga, Jezusa i Ducha Świętego w życiu brata Yuna, kołacze mi się po głowie tylko jedno, ciche, jednak potężne pytanie: "Co ja właściwie tutaj robię?"