Trzeci tom "Sagi Ludzi Lodu" jest pisany podobnie jak poprzednie, w końcu przez tę samą autorkę, ale jak każda książka i ta jest trochę inna.
Za pierwszym razem gdy ją czytałem szybko ją odłożyłem uznając za demoniczną, mieszającą w skołatanej głowie, złą książkę. Ale w tym roku postanowiłem dać jej drugą szansę. Okazało się że dałem tę szansę sobie.
Zacznę może od uwag na temat formy i gatunku literackiego. Jeśli chodzi o to pierwsze to "Otchłań" pisana jest na pograniczu sagi, baśni, i powieści. Sagi gdyż opisuje losy rodu Ludzi Lodu. Baśni, gdyż jest napisana zwięźle, a dobro i zło ma zawsze swoją konsekwencję, mamy tu także lekkość pióra charakterystyczną dla baśni. Powieść, gdyż rozwinięta jest fabuła a bohaterowie doznają drobnych przygód. Z gatunkiem też sprawa nie jest prosta. Za romansem cichutko przemawiają: skąpe, krótkie niezbyt częste sceny seksu. Dużo bardziej, etos miłości. Ludzie Lodu nie mają wcale serca z lodu, Kochają swoją rodzinę niezmiernie. Potrafią oddać dla siebie wszystko. Ich zaufanie wobec siebie wynika ze szczerości, życzliwości, wzajemnej pomocy w trudnych chwilach, czy sytuacjach.
Jest to również powieść z gatunku fantasy, w każdym pokoleniu rodzi się jedna osoba o nadludzkich zdolnościach, mających chronić ród. Posiadanie tych zdolności jest okupione zaprzedaniem duszy diabłu.
"Otchłań" jest o ucieczce przed sobą, przed swoją naturą. Sol jest osobą która urodziła się jako zła, z nadnaturalnymi zdolnościami. Chroniąc swoją rodzinę, zabija jednocześnie jej krzywdzicieli. Ma więc podwójną naturę, tę dobrą, troskliwą, ciepłą. Jak i tą, gniewną, mściwą, epikurejską, bezwzględną.
"Otchłani" stawiam ocenę 7/10.

Trzeci tom "Sagi Ludzi Lodu" jest pisany podobnie jak poprzednie, w końcu przez tę samą autorkę, ale jak każda książka i ta jest trochę inna.
Za pierwszym razem gdy ją czytałem szybko ją odłożyłem uznając za demoniczną, mieszającą w skołatanej głowie, złą książkę. Ale w tym roku postanowiłem dać jej drugą szansę. Okazało się że dałem tę szansę sobie.
Zacznę może od...