Czerwone Bagna, zapomniany zakątek na ziemi, ukryty wśród bagien i lasów, gdzie „rzeczy możliwe dzieją się na przemian z niemożliwymi, tak że czasem nie wiadomo, czy coś zdarzyło się naprawdę, czy tylko komuś się wymyśliło albo wyśniło”. Miejsce niesamowite, urzekające swą prostotą, a zarazem pięknem, tajemniczością, gdzie przeszłość łączy się z teraźniejszością. W tym zakątku od czterech pokoleń kobiety zmagają się z przeciwnościami losu, swoimi słabościami, walcząc o lepsze jutro i prawdziwą miłość. Każda kobieta zamieszkująca owo tajemnicze miejsce traciła głowę dla niespodziewanie spotkanego mężczyzny. Niestety los za każdym razem tak im się układał, że długo wzajemnie swym szczęściem i miłością nie mogli się nacieszyć.

„Mężczyźni, którzy pojawiają się na Czerwonych Bagnach odbierają tylko kobietom rozum, nie zostawiając po sobie nic, oprócz tęsknoty i bólu”

Seniorka rodu Rozalia, mająca 99 lat, 11 miesięcy i kilka dni, z wielką determinacją walczy o każdy kolejny dzień życia, oczekując swoich setnych urodzin. Chce by zapisano jej nazwisko w kronikach rodzinnych, gdyż jeszcze nikomu z rodziny nie udało się dożyć takiego sędziwego wieku. Rozalia to wielka gawędziara, uwielbiająca rozprawiać o przeszłości, snuć dziwaczne opowieści, zamyślająca się często, jakby szukała w danym momencie, w zanadrzu swoich stuletnich złych i dobrych wspomnień, odpowiedzi na zadane pytania. Często opowiadaniami męczyła swoją prawnuczkę Kornelię, która jako małe dziecko nie znała żadnej bajki, za to świetnie była obeznana z wielopokoleniową historią rodzinną, począwszy od prababki Julianny, a skończywszy na sobie. Rozalia wychowywała ją wedle zasady,

„Rób, co Ci serce dyktuje. Najwyżej potem będziesz żałować”

Kornelia w chwili, gdy akcja książki toczy się w czasach teraźniejszych jest 27-latką, wychowującą samotnie córeczkę Olgę. W swoim dorobku życiowym przeszła już niejedno, oczywiście z krótkim, intensywnym romansem na czele. Obecnie mając połamane nogi wróciła do „Czerwonych Bagien”, chociaż wyjeżdżając stąd parę lat wcześniej zarzekała się, że do tego przeklętego miejsca nie powróci. Tutaj u boku Babci Rozalii, swojej mamy Gabrieli i ciotki Joanny dochodzi do siebie, odzyskuje chęć do życia i wychowywania córeczki.

„Czerwone Bagna” to ciekawa, ciepła saga rodzinna , gdzie narratorem jest Kornelia i to z jej punktu widzenia poznajemy całą historię tej wielopokoleniowej rodziny. Fakty z przeszłości opowiada na podstawie tego, co usłyszała wcześniej od Rozalii. W powieści teraźniejszość przeplata się na zmianę z przeszłością. Momentami przeskoki są bardzo chaotyczne, co na początku utrudniało mi rozeznanie się w sytuacji i czerpanie radości z czytania. Dopiero druga połowa książki stała się bardziej ciekawa, poukładana, pełna zaskakujących rozwiązań poszczególnych wątków, czasami również wywołujących uśmiech na mojej twarzy. Mimo iż w książce przewija się wiele postaci, autorka każdej z nich poświęca wiele uwagi i fantastycznie nakreśla kolejne portrety psychologiczne.
W powieści urzekły mnie również zawiłe, momentami zabawne, a momentami smutne, wręcz tragiczne losy kobiet, które zawsze walczyły o swoje dobre imię, o swój lepszy byt. Nie poddawały się, tylko szły w życiu do przodu, mając w sercu wielką miłość i troskę o bliskich. Kobiet, które miały w sobie niesamowite pokłady miłości i chciały nią uszczęśliwić wszystkich trafiających na Czerwone Bagna.
Wszyscy w życiu „ na kogoś lub na coś czekają” podobnie jak bohaterki „Czerwonych Bagien”. Jedni na śmierć inni na życie, jedni na miłość inni na wyleczenie z choroby, smutku.
Tak było, jest i będzie...

Czerwone Bagna, zapomniany zakątek na ziemi, ukryty wśród bagien i lasów, gdzie „rzeczy możliwe dzieją się na przemian z niemożliwymi, tak że czasem nie wiadomo, czy coś zdarzyło się naprawdę, czy tylko komuś się wymyśliło albo wyśniło”. Miejsce niesamowite, urzekające swą prostotą, a zarazem pięknem, tajemniczością, gdzie przeszłość łączy się z teraźniejszością. W tym...