Literacko nie zrobiła na mnie żadnego większego wrażenia, ot kolejna historia dwojga ludzi. Zrozumiałam, że odebrałam ją głębiej niż bym chciała, kiedy po czterech dniach nadal myślałam o głównej bohaterce: dziewczynie nieatrakcyjnej, niezbyt rozgarniętej, padającej ciągle ofiarą własnej dobroci. To właśnie było najbardziej paradoksalne: ze współczucia i żalu potrafiła oddać się mężczyźnie, którego nie kochała, a który nawet nie docenił jej poświęcenia, porzucając bez słowa, ze współczucia i żalu odeszła z rodzinnego domu, aby nie irytować samą swoją obecnością nowej żony ojca, ze współczucia i żalu pracuje w burdelu, pomiatana i lekceważona, wreszcie ofiarnie zostaje kimś w rodzaju wolontariuszki w szpitalu dla trędowatych.
Teoretycznie jej postępowaniu nie można nic zarzucić: jest przepełniona chrześcijańskim miłosierdziem, gotowa do każdego poświęcenia, wrażliwa na ludzką krzywdę. I budzi moją głęboką odrazę, jakiś bunt przeciwko takiej… naiwności? Tak bym to nazwała. I zupełnie nie rozumiem mojej reakcji na jej postępowanie.

Literacko nie zrobiła na mnie żadnego większego wrażenia, ot kolejna historia dwojga ludzi. Zrozumiałam, że odebrałam ją głębiej niż bym chciała, kiedy po czterech dniach nadal myślałam o głównej bohaterce: dziewczynie nieatrakcyjnej, niezbyt rozgarniętej, padającej ciągle ofiarą własnej dobroci. To właśnie było najbardziej paradoksalne: ze współczucia i żalu potrafiła...