Tokio , tuż po wojnie japońsko - amerykańskiej, zniszczone , biedne, brzydkie i oni , ubogi student Yoshioka Tsutome pragnący kontaktów fizycznych z dziewczynami oraz Morita Mitsu, wydawałoby się na pozór zwykła , niezbyt ładna dziewczyna, która naiwnie marzy o miłości oglądanej w filmach z ulubionymi aktorami. Morita jest jednak dziewczyną niezwykłą , dziewczyną o duszy anioła , dobrą i głęboko współczująca innym , która nie zawahała się gdy trzeba było odejść z domu by nie przeszkadzać macosze , jak również by pomagać innym , nawet kosztem utraconych własnych marzeń. Yoshioka natomiast jest pozbawionym skrupułów młodym człowiekiem nie widzącym nic złego w tym, że wykorzysta dziewczynę .

Ich krótka znajomość, która odmierzona zostaje w sumie dwoma spotkaniami , jaką nawiązują po przypadkowym wyborze przez Yoshiko właśnie Mitsu na dziewczynę dla zaspokojenia swojego popędu, pozostawia trwały ślad w psychikach obojga.
Morita , dla której randka z panem studentem była spełnieniem marzeń , obdarza go uczuciem i nie rozumie dlaczego ten nie chce kontynuować spotkań i porzuca ją po nocy wspólnie spędzonej.
Yoshioka natomiast zapomina szybko o niej , kończy studia , znajduje pracę i narzeczoną a przypomina sobie o Mitsu znów gdy odczuwa potrzebę posiadania kobiety do zaspokajania swoich potrzeb seksualnych. Odszukuje ją ale wówczas okazuje się, że ona , której w życiu się nie wiedzie i wciąż musi zmieniać pracę jest chora i nie chce się z nim spotykać.

Mitsu z podejrzeniem trądu trafia do leprozorium , gdzie po pierwszych trudnych chwilach zaczyna się oswajać z myślą, że jest nieuleczalnie chora . Gdy jednak okazuje się, że diagnoza była zła , i że nie jest chora opuszcza leprozorium ale nie mając co ze sobą zrobić , gdyż nie posiada rodziny a także pracy , postanawia wrócić i pracować jako wolontariuszka.

Yoshioka żeni się , jest szczęśliwy i postanawia w przypływie współczucia wysłać życzenia noworoczne Mitsu do leprozorium . Po dłuższym czasie przychodzi list napisany przez zakonnicę , z którego wynika, że Moriko zmarła wskutek odniesionych ran w wypadku .Ta wiadomość zaskakuje go i zmusza do refleksji nad swoim zachowaniem wobec zmarłej dziewczyny.

Shusaku Endo w swej książce " Kobieta, którą porzuciłem " , nie tylko przybliża czytającemu egzotyczną Japonię , jej odmienne obyczaje i normy moralne ale również pobudza do refleksji nad samotnością jednostki w społeczeństwie, którą boleśnie odczuwa bohaterka szczególnie w momencie gdy dowiaduje się, że jest chora jak i wówczas , gdy jako zdrowa powinna odejść z leprozorium.


Czytając ponownie tę książkę znów zostałam poruszona do głębi jej treścią i prawdą , którą uswiadomił sobie Yoshioka , "że gdy ktoś choć raz jeden przejdzie przez nasze życie , pozostawia w nim ślad, którego nie można zatrzeć ."

Notka pochodzi z mojego blogahttp://natanna-mojezaczytanie.blogspot.com/2012/05/kobieta-ktora-porzuciem-shusaku-endo.html

Tokio , tuż po wojnie japońsko - amerykańskiej, zniszczone , biedne, brzydkie i oni , ubogi student Yoshioka Tsutome pragnący kontaktów fizycznych z dziewczynami oraz Morita Mitsu, wydawałoby się na pozór zwykła , niezbyt ładna dziewczyna, która naiwnie marzy o miłości oglądanej w filmach z ulubionymi aktorami. Morita jest jednak dziewczyną niezwykłą , dziewczyną o...

Literacko nie zrobiła na mnie żadnego większego wrażenia, ot kolejna historia dwojga ludzi. Zrozumiałam, że odebrałam ją głębiej niż bym chciała, kiedy po czterech dniach nadal myślałam o głównej bohaterce: dziewczynie nieatrakcyjnej, niezbyt rozgarniętej, padającej ciągle ofiarą własnej dobroci. To właśnie było najbardziej paradoksalne: ze współczucia i żalu potrafiła oddać się mężczyźnie, którego nie kochała, a który nawet nie docenił jej poświęcenia, porzucając bez słowa, ze współczucia i żalu odeszła z rodzinnego domu, aby nie irytować samą swoją obecnością nowej żony ojca, ze współczucia i żalu pracuje w burdelu, pomiatana i lekceważona, wreszcie ofiarnie zostaje kimś w rodzaju wolontariuszki w szpitalu dla trędowatych.
Teoretycznie jej postępowaniu nie można nic zarzucić: jest przepełniona chrześcijańskim miłosierdziem, gotowa do każdego poświęcenia, wrażliwa na ludzką krzywdę. I budzi moją głęboką odrazę, jakiś bunt przeciwko takiej… naiwności? Tak bym to nazwała. I zupełnie nie rozumiem mojej reakcji na jej postępowanie.

Literacko nie zrobiła na mnie żadnego większego wrażenia, ot kolejna historia dwojga ludzi. Zrozumiałam, że odebrałam ją głębiej niż bym chciała, kiedy po czterech dniach nadal myślałam o głównej bohaterce: dziewczynie nieatrakcyjnej, niezbyt rozgarniętej, padającej ciągle ofiarą własnej dobroci. To właśnie było najbardziej paradoksalne: ze współczucia i żalu potrafiła...

Jedna z książek, która zapada w pamięć na zawsze. Jak każda książka S. Endo zresztą. Trudno się ją czyta, bo człowiek mierzy się z samym sobą.

Jedna z książek, która zapada w pamięć na zawsze. Jak każda książka S. Endo zresztą. Trudno się ją czyta, bo człowiek mierzy się z samym sobą.