"Dziwna historia o upiorach z latarnią w kształcie piwonii" jest powieścią osobliwą. Nie jest to bynajmniej historia rodem ze współczesnych mang w rodzaju Hellsing czy Tokyo Ghoul. Utwór ten bowiem powstał w początkach ery Meiji (1862-1912) ale przesiąknięty jest jednak atmosferą "starej dobrej" Japonii feudalnej.

Warto wspomnieć, że właściwie nie jest to powieść sensu strictu a zbiór historii przekazywanych drogą ustną przez tzw. kodanshi (mniej więcej zbliżonych do europejskich bajarzy lub bardów),zebranych przez autora w jeden ciąg narracyjny. W jedną opowieść posiadającą wiele odnóg splecionych ze sobą tajemniczą nicią przeznaczenia.

Temat "Dziwnej historii..." został najprawdopodobniej zaczerpnięty z chińskiego pierwowzoru, noweli z epoki Min o podobnym tytule znanej już co najmniej w XVI wieku. Autor jednakże poszerzył fabułę i w sposób niezwykle plastyczny nakreślił postaci na wskroś japońskie, posługujące się lokalną, uliczną gwarą oraz językiem wyższych warstw. Bohaterowie są pełnokrwiści (w wielu momentach przelewają też cudzą lub własną krew),posiadają bogate życie wewnętrzne i niejednokrotnie stawiani są przed kluczowymi wyborami między uczuciem a usankcjonowanym tradycją kodeksem postępowania.

Jest to opowieść o wierności, poczuciu obowiązku, tęsknocie, miłości sięgającej poza grób, chciwości, występku, zdradzie, honorze, godności i szlachetności oraz o tajemniczym losie, który płata figle, łącząc ze sobą wrogów i rozdzielając przyjaciół. Niejednokrotnie podczas lektury odnosiłem wrażenie, że mogłaby stanowić podstawę scenariusza kasowego serialu telewizyjnego lub netflixowego.

Jak wspomniałem wcześniej, Sanyuutei Enchoo włożył wiele trudu by postaci uczynić żywymi, przepełnić je dramatyzmem ale też głęboką autentycznością. Umieścił je na niezwykle barwnie i szczegółowo naszkicowanym tle społecznym osiemnastowiecznej Japonii, z jej charakterystyczną stratyfikacją, zależnością jednych warstw od drugich oraz specyficzną rolą samurajów a także kapłanów i wszelkiej maści "przepowiadaczy". Bez wątpienia tekst ten jest skarbnicą wiedzy na temat dawnych obyczajów i życiu codziennym Japonii sprzed rewolucji kulturalnej ery Meiji.

Książka nie jest pozbawiona wątków awanturniczych ale posiada też naczelny motyw fantastyczny zbudowany wokół tytułowych upiorów z latarnią w kształcie piwonii. Ich obecność zaświadcza o wielkiej miłości nie poddającej się więzom śmierci, a z drugiej strony wiążącej z nią tych, którzy wpadną w jej sidła.

Miejscami doskwierała mi archaiczność języka. Oczywiście czytałem książkę w przekładzie na język polski (autorstwa Zdzisława Reszelewskiego),który na pewno w ograniczonym stopniu był w stanie oddać zróżnicowanie użytych w oryginale dialektów. Niemniej jednak bogactwo przedstawionych życiorysów, ich przedziwne przeplatywanie się (syn ofiary staje się najwierniejszym uczniem oprawcy własnego ojca),wielowarstwowość narracji i uroczy podział opowieści na odcinki (wiele rozdziałów kończy się zwrotami w rodzaju "ale o tym opowiem innym razem") zdecydowanie odsuwają na bok moje językowe czepialstwo.

"Dziwna historia o upiorach z latarnią w kształcie piwonii" jest powieścią osobliwą. Nie jest to bynajmniej historia rodem ze współczesnych mang w rodzaju Hellsing czy Tokyo Ghoul. Utwór ten bowiem powstał w początkach ery Meiji (1862-1912) ale przesiąknięty jest jednak atmosferą "starej dobrej" Japonii feudalnej.

Warto wspomnieć, że właściwie nie jest to powieść sensu...

Historia faktycznie bywa dziwna i niepokojąca, choć posiada także troszkę elementów humorystycznych dla równowagi. Jest w miarę krwawa i brutalna. Szczególnie, gdy nie zna się zwyczajów Japonii sprzed wieków, może być szokiem dla czytelnika i zaskoczeniem. Ja wiedziałem czego się spodziewać, ale tak czy inaczej zderzenie naszej i tamtejszej kultury może wyglądać trochę jak spotkanie Ziemianina z Marsjaninem. Podobała mi się przede wszystkim wielowątkowość i to, że autor potrafił mnie zaskoczyć, wplatając w fabułę wątki z horroru, acz generalnie jest to powieść stricte obyczajowo-awanturnicza. Po zakończeniu kolejnego rozdziału chciałem wiedzieć co będzie dalej, tak mnie wciągnęła ogromnie, a nie zawsze tego typu literatura działa pozytywnie. Lubię jak autor skupia się więcej na bohaterach, niż na opisach, które czasami, dominując nad tekstem, potrafią uśpić. Tutaj towarzyszą jedynie emocje i chęć poznania dalszego ciągu. Więcej tak dobrych książek!

Historia faktycznie bywa dziwna i niepokojąca, choć posiada także troszkę elementów humorystycznych dla równowagi. Jest w miarę krwawa i brutalna. Szczególnie, gdy nie zna się zwyczajów Japonii sprzed wieków, może być szokiem dla czytelnika i zaskoczeniem. Ja wiedziałem czego się spodziewać, ale tak czy inaczej zderzenie naszej i tamtejszej kultury może wyglądać trochę jak...

Przeczytane dawno temu. To był mój pierwszy kontakt z kodan, japońską opowieścią gawędziarską (tu o duchach) i jej specyficzną formą. Zdumiała mnie wtedy zawiłość różnych wątków, które następnie zgrabnie się splotły w opowieść grozy - nieszczególnie straszną czy makabryczną, raczej "historię o duchach" (z tego nurtu w Polsce wyszła jeszcze tylko "Yotsuya kaidan" - a szkoda, bo chciałoby się więcej). Nie mam pojęcia, jakim cudem klasyka japońskiej literatury grozy, i to dość leciwa, trafiła na nasz zamknięty wówczas rynek, ale kto ją dorwie, niechaj natychmiast kupuje na Allegro, nim zniknie z rynku i już nie będzie okazji, by ją przeczytać.

Przeczytane dawno temu. To był mój pierwszy kontakt z kodan, japońską opowieścią gawędziarską (tu o duchach) i jej specyficzną formą. Zdumiała mnie wtedy zawiłość różnych wątków, które następnie zgrabnie się splotły w opowieść grozy - nieszczególnie straszną czy makabryczną, raczej "historię o duchach" (z tego nurtu w Polsce wyszła jeszcze tylko "Yotsuya kaidan" -...

"Dziwna historia o upiorach z latarnią w kształcie piwonii" Sanyuutei Enchoo jest spisaną w 19 wieku opowieścią ustną. Przedstawia niezwykle ciekawy obraz codziennego życia w 18-wiecznej Japonii. Dowiadujemy się o podziałach społecznych, prawach i obowiązkach ludzi z różnych warstw społecznych oraz surowym honorowym kodeksie samurajskim.

Jest to typowa powieść awanturnicza, wzbogacona o motywy fantastyczne. Jednocześnie jest to powieść historyczna osadzona w 18 wieku, w feudalnej Japonii. Takie połączenie wzbudza zainteresowanie.

Losy przedstawionych bohaterów są ze sobą splecione. Autor nieprawdopodobne zbiegi okoliczności motywuje przeznaczeniem mającym duże znaczenie w buddyzmie. Bohaterowie nie boją się śmierci od miecza, bo wiedzą że w kolejnych wcieleniach będą szczęśliwi. Dlatego trupy pojawiają się często i gęsto :) Takie zachowanie może być dla nas współczesnych i z innego kręgu kulturowego niezrozumiałe. Nie umniejsza to jednak przyjemności z czytania.

Niesamowita historia, która stanowi kopalnię wiedzy o obyczajach i życiu w starej Japonii.

Ocena 8/10
Instagram @moze_booka

"Dziwna historia o upiorach z latarnią w kształcie piwonii" Sanyuutei Enchoo jest spisaną w 19 wieku opowieścią ustną. Przedstawia niezwykle ciekawy obraz codziennego życia w 18-wiecznej Japonii. Dowiadujemy się o podziałach społecznych, prawach i obowiązkach ludzi z różnych warstw społecznych oraz surowym honorowym kodeksie samurajskim.

Jest to typowa powieść...

Świetna! Dawno nie czytałam tak wciągającej historii. Niekiedy przewidywalna, ale z miłym dreszczykiem, który po drabinie ciekawości prowadzi do zakończenia. Bohaterowie z krwi i kości, fabuła przepełniona zdradami i honorem - przeplatana wątkiem miłosnym. Sama książka może być szokiem dla osób, które nie obcują z japońską kulturą, ale dla miłośników - będzie nie lada gratką.

Świetna! Dawno nie czytałam tak wciągającej historii. Niekiedy przewidywalna, ale z miłym dreszczykiem, który po drabinie ciekawości prowadzi do zakończenia. Bohaterowie z krwi i kości, fabuła przepełniona zdradami i honorem - przeplatana wątkiem miłosnym. Sama książka może być szokiem dla osób, które nie obcują z japońską kulturą, ale dla miłośników - będzie nie lada gratką.

Byłam miło zaskoczona - trup się gęsto ściele, miłość i moralność na propsie, a buddyjski mistycyzm przenika się z filozofią feudalizmu panów i wasalów. Nie jest to typ literatury, po którą sięgam, a tematyka i historia także nie z kręgu kultur, które mnie interesują, ale coś tak zupełnie odmiennego było ciekawą przygodą - japońskie fantasy społeczno-obyczajowe w formie króciutkiej ballady, może przewidywalnej pod względem zakończenia, ale na pewno wartej zapoznania.

Byłam miło zaskoczona - trup się gęsto ściele, miłość i moralność na propsie, a buddyjski mistycyzm przenika się z filozofią feudalizmu panów i wasalów. Nie jest to typ literatury, po którą sięgam, a tematyka i historia także nie z kręgu kultur, które mnie interesują, ale coś tak zupełnie odmiennego było ciekawą przygodą - japońskie fantasy społeczno-obyczajowe w formie...

Kiedy pierwszy raz wzięłam tę książkę do ręki, tytuł wydał mi się śmieszny. Jednak ze względu, że kocham wszystko co Japońskie, nic nie stało mi na drodze. Nawet sama okładka do mnie przemówiła. Od razu nasunęły mi się na myśl minione lata dawnej Japonii i jej wspaniała historia. Również sama fabuła opowiada o tym; zwyczaje, męstwo, honor i duma. Jakże niezrozumiałe dla ludzi zachodu, a także ludzi współczesnych. Można dostrzec ( porównując fabułę do rzeczywistości) , jak wiele Japończykom udało się zachować z dawnych obyczajów. Jest to coś wartego pozazdroszczenia i godne podziwu. Samurajowie (bo o nich również mowa w książce) wielu ludziom kojarzą się z czymś negatywnym, głównie zabijaniem i odbieraniem sobie życia. Brak im jednak zrozumienia.. "Dziwna historia.." wspaniale przedstawia samurajów jako zwyczajnych ludzi. Ich bezwzględność, a zarazem niesamowitą głębię uczuć. Bardzo poruszył mnie motyw przewodni, gdzie jedynie jedna osoba uknuwszy intrygę, przetrwała wiele lat, po drodze niszcząc życie wielu ludzi.. Dla mnie jest to rewelacyjna książka, dramat połączony z interesującym mnie do głębi dawnym życiem w Japonii, gdzie ciągle coś się dzieje. Daje dużo do myślenia, porównując choćby to co było cenne i ważne kiedyś, a dziś.

Kiedy pierwszy raz wzięłam tę książkę do ręki, tytuł wydał mi się śmieszny. Jednak ze względu, że kocham wszystko co Japońskie, nic nie stało mi na drodze. Nawet sama okładka do mnie przemówiła. Od razu nasunęły mi się na myśl minione lata dawnej Japonii i jej wspaniała historia. Również sama fabuła opowiada o tym; zwyczaje, męstwo, honor i duma. Jakże niezrozumiałe dla...

Pewnego dnia młody samuraj, Iijima Heitarō, zabija pijaka i awanturnika. Nie ma pojęcia, jak wielki wpływ będzie miało to wydarzenie za kilkanaście lat…
Po tym, jak Heitarō został głową rodu i przyjął imię zmarłego ojca (Heizaemon),zjawia się u niego dwudziestojednoletni chłopak, Kosuke, który pragnie nauczyć się od niego fechtunku w celu wypełnienia swego synowskiego obowiązku, jakim jest pomszczenie ojca. Heizaemon odkrywa, że to syn zabitego przez niego ongiś pijaka. Postanawia w odpowiednim czasie dać Kosuke się zemścić, nic mu o tym nie mówiąc. Póki co bierze go na służbę, a w wolnych chwilach uczy posługiwać się bronią.
Tymczasem siedemnastoletnia córka Heizaemona, piękna Otsuyu, zakochuje się (z wzajemnością) w młodym samuraju, Hagiwarze Shinzaburō. Niestety, z pewnych powodów nie mogą się spotykać. Brzmi zwyczajnie, ale ich problem będzie miał doprawdy niesamowite skutki!
Właściwie nie powinnam więcej pisać, bo nie chcę niczego zaspoilerować. W każdym razie bardzo się cieszę, że „Dziwna historia o upiorach z latarnią w kształcie piwonii” trafiła w moje ręce. Autentycznie się wciągnęłam w tę awaturniczo-fantastyczno-historyczną opowieść, która powstała jako ustny przekaz, a spisana została przez stenografów. Polecam tym, którzy lubią klimat XVIII-wiecznej Japonii i nieco dziwów.

Pewnego dnia młody samuraj, Iijima Heitarō, zabija pijaka i awanturnika. Nie ma pojęcia, jak wielki wpływ będzie miało to wydarzenie za kilkanaście lat…
Po tym, jak Heitarō został głową rodu i przyjął imię zmarłego ojca (Heizaemon),zjawia się u niego dwudziestojednoletni chłopak, Kosuke, który pragnie nauczyć się od niego fechtunku w celu wypełnienia swego synowskiego...

http://mdunkel.blogspot.com/2013/10/kodan-czyli-japonska-sztuka-opowiesci.html

http://mdunkel.blogspot.com/2013/10/kodan-czyli-japonska-sztuka-opowiesci.html

Kultura Japońska od kilku lat jest moim zamiłowaniem. Zaznajomiłem się z podstawami języka, które otworzy mi wiele nowych ścieżek poznania tej kultury. Siłą rzeczy zacząłem poszukiwać literatury z tegoż kraju. Bardzo się zmartwiłem kiedy okazało się, że jest to bardzo trudne. Biblioteki świeciły pustkami, aukcje internetowe ograniczały się do sztuk walki lub filozofii. Powieści szukałem ze świecą. Jakież było moje zadowolenie kiedy moja znajoma wygrzebała z biblioteki po swoim ojcu książkę japońskiego autora. „Dziwna historia o upiorach z latarnią w kształcie piwonii” pióra Sanyuutei Enchoo. Przebyłem wiele megabajtów w internecie szukając informacji o autorze, czasie powstania książki, oraz tle historycznym. Ku mojemu wielkiemu zdziwieniu, wspomniana książka, została wydana w tysiąc osiemset osiemdziesiątym czwartym. Dlaczego byłem zdziwiony? Ponieważ czyta się tą książkę jakby była napisana nie dalej niż dwadzieścia lat temu.
Tłem „Dziwnej historii o upiorach z latarnią w kształcie piwonii” jest państwo Edo. Nie wtajemniczonym wyjaśniam, że „Edo” jest dawną nazwą dla Tokio, a rzecz cała dzieje się sto pięćdziesiąt lat temu. Japonia była wtedy krajem, który bardzo odcinał się od jakichkolwiek wpływów z zewnątrz. Model państwa polegał na, utartym już w Europie, feudalizmie. Dodając do tego niepojęty nacisk na szacunek służącego do Pana, który wtedy był codziennością, zostaje Nam przedstawiona rzeczywistość, która honor ceniła wyżej niż życie jednostek. Jeśli sługa splamił honor Pana, czekała go śmierć, ale nie obywało się bez przypadków, że i Pan musiał popełnić, znane z popkultury, Harakiri. Pierwsze strony książki jasno określają jak wyglądało życie w Japonii w tamtych czasach. Osobiście uważam, że jest to najmocniejszą stroną książki. Z pasją maniaka zaczytywałem się w kolejnych stronach książki, chłonąc, nie tylko obyczaje, ale klimat dawnej Japonii.

Bardzo trudno w „Dziwnej historii...” znaleźć na początku historię przewodnią. Mnogość postaci, sposób ich przedstawiania, nie daje jasnej wytycznej, kto jest w końcu ważny, a kto tylko gra drugie skrzypce. Czytelnik, niewątpliwie, zostaje postawiony przed wyborem ścieżki którą chce podążać. Wybór ten polega, na prostej analizie głównych postaci, na samym początku książki. „Dziwna historia...” różni się tym od zachodnich powieści, że nie dyktuje czytelnikowi konkretnej ścieżki. Chaos którym z początku może się wydawać cała fabuła, z każdą następna stroną, przyjmuje konkretne konsekwencje. To co wydawało się z początku jedynie sympatią do konkretnej postaci, może wyglądać zupełnie inaczej, jeśli tylko przerzucimy jedną stronę.

Pełna recenzja na:
http://moznaprzeczytac.pl/dziwna-historia-o-upiorach-z-latarnia-w-ksztalcie-piwonii-sanyuutei-enchoo/

Kultura Japońska od kilku lat jest moim zamiłowaniem. Zaznajomiłem się z podstawami języka, które otworzy mi wiele nowych ścieżek poznania tej kultury. Siłą rzeczy zacząłem poszukiwać literatury z tegoż kraju. Bardzo się zmartwiłem kiedy okazało się, że jest to bardzo trudne. Biblioteki świeciły pustkami, aukcje internetowe ograniczały się do sztuk walki lub filozofii....