Jeżeli wiem, że książka opowiada o dziecku „na granicy dorosłości” i jego perypetiach – prawdopodobnie jej nie przeczytam. Jeżeli książka ta została uznana przez New York Times za jedną z najlepszych książek roku – prawie na pewno jej nie przeczytam. A jeśli w dodatku jest porównywana do „Buszującego w zbożu” – nie przeczytam jej nigdy, będę ją omijać szerokim łukiem, choćby mnie mieli rozżarzonym węglem…

Jak mówi stare przysłowie: „Nigdy nie mów nigdy”. Nie pamiętam już, jaki traf sprawił, że w końcu sięgnęłam po powieść Mitchella. Pamiętam za to doskonale co sprawiło, że przeczytałam 500 stron w dwa wieczory, raz po raz konstatując, że przecież nie jest to rodzaj książki, jakie lubię. Ot, takie są właśnie "Konstelacje" - mieszanina paradoksów.

Urzekła mnie historia 13-letniego Jasona swoją prostotą. Wiernym odwzorowaniem, zarówno niepowtarzalnego spojrzenia na świat, jakiego doświadczają tylko dzieci, jak i przenikliwości prawd odkrywanych wraz z dorastaniem. Życie chłopca jest zwyczajne, wzloty i upadki powszechne, emocje naiwne. Ale czy nudne? Dla niego wszystko jest pierwsze, nowe, nieznane. Wszystko jest wyzwaniem, nieustającą walką o przetrwanie, błądzeniem po omacku w wielkim świecie Dorosłości.

Historia chłopca jest specyficzna pod jednym względem – Jason jąka się, więc stale stara się znajdywać nowe słowa dla wyrażenia tego co myśli, takie, które wypowie bez zająknięcia. Słowa pełnią więc tutaj podwójną rolę – z jednej strony trzymają go na uwięzi, z drugiej – otwierają horyzonty, z których może jeszcze nie zdaje sobie sprawy. Cały ten galimatias opowiedziany słowami, które mówią o słowach, które plączą się w gardle Jasona, które biją się w jego głowie nie dając odpowiedzi, które bezczelnie paradują na kartkach pisanych przez niego wierszy, którymi krzywdzą się jego rodzice, i którymi ranią go koledzy… I gdzieś, na końcu tego wszystkiego, jest Jason. Po prostu chłopiec z Black Swan Green. Po prostu ktoś, kto szuka swojej drogi.

Po prostu każdy z nas.

Jeżeli wiem, że książka opowiada o dziecku „na granicy dorosłości” i jego perypetiach – prawdopodobnie jej nie przeczytam. Jeżeli książka ta została uznana przez New York Times za jedną z najlepszych książek roku – prawie na pewno jej nie przeczytam. A jeśli w dodatku jest porównywana do „Buszującego w zbożu” – nie przeczytam jej nigdy, będę ją omijać szerokim łukiem,...