Po przeczytaniu "Łagodnej" Dostojewskiego, od razu niemal zabrałam się za "Zbrodnię i karę". Stwierdzam iż styl jego pisania bardzo przypadł mi do gustu, a "Zbrodnia i kara" wyprzedza moją dotychczas pierwszą pozycję na liście moich ulubionych lektur, czyli "Lalkę" Bolesława Prusa, ale nie o tym chcę teraz mówić. Zabierając się za "Łagodną" czyli moje pierwsze dzieło Dostojewskiego byłam pełna niechęci, jak się okazało zupełnie nieuzasadnionej.Opowiadanie od początku do końca dotyczyło dwóch tylko ludzi, nie mieszając do tego osób pośrednich co bardzo mi się podobało. Szkoda tylko że nie podano ich imion. Mąż - jak to pięknie ujął mój rówieśnik był - "psychiczny" niezrównoważony emocjonalnie: raz milczący, raz niemal natarczywy wobec swojej małoletniej żony (kolejne co mnie zdziwiło to olbrzymia różnica wieku między mężem a żoną). Żona z kolei - osoba łagodna, mądra i przede wszystkim młoda i słaba psychicznie (co przyczyniło się do jej samobójstwa). Od samego początku relacja łącząca tych dwóch ludzi była dziwna, toksyczna i niezrozumiała. Mąż nie potrafił ukazywać swojej miłości w odpowiedni sposób- żona czuła się stłamszona, przytłoczona nie tylko twardymi zasadami męża lecz przede wszystkim wszechobecnym milczeniem. Nie mogąc poradzić sobie ze zmianami zachowania męża (którego bądź co bądź kochała i szanowała, gdyż był jej wybawicielem) jak już wcześniej wspomniałam popełnia samobójstwo.
Podsumowując: Dostojewskiego po przeczytaniu zaledwie skrawka jego dorobku polecam każdemu.

Po przeczytaniu "Łagodnej" Dostojewskiego, od razu niemal zabrałam się za "Zbrodnię i karę". Stwierdzam iż styl jego pisania bardzo przypadł mi do gustu, a "Zbrodnia i kara" wyprzedza moją dotychczas pierwszą pozycję na liście moich ulubionych lektur, czyli "Lalkę" Bolesława Prusa, ale nie o tym chcę teraz mówić. Zabierając się za "Łagodną" czyli moje pierwsze dzieło...