A jednak.

Mój romans z panią Cunninghan nie chce się zakończyć (na pocieszenie, mam jeszcze 4 książki jej autorstwa, zakończenia trylogii "Światło i Cienie" nie jest w moich łapkach... jeszcze). I dlatego sięgnęłam po pierwszy tom trylogii "Doradcy i Królowie".

Czego się spodziewałam? Tego co zwykle. Prostych postaci, nieco papierowych decyzji i wartkiej akcji, która wciąga na dzień czy dwa. I... dostałam, o co prosiłam. Może nie do końca, bo chyba zasługa tłumacza w tym była, że czytało się lepiej, szybciej, przyjemniej. A i liryczność pani Cunningham wróciła na tory, z których brzydko zboczyła przy pisaniu kolejnych części "Pieśni i Mieczy".

Co dokładnie mamy? mamy Halruaa. Państwo magów, magii i cudów. O tym wie każdy, kto choćby liznął pobieżnie Zapomniane Krainy. Mamy wspaniałe, latające statki - i całkiem przyjemny i sensowny ich opis, acz opisy zakładów były, jak zawsze, absurdalne. Ogólnie, smutnym jest fakt, że raczej mało informacji mamy o samym państwie, o jego niezwykłej kulturze i odmienności - przynajmniej, jak na mój gust. No nic, do rzeczy.

Matteo szkoli się na jordainina - pozbawionego kompletnie magicznych umiejętności doskonałego doradcę; zna się na walce, dyplomacji, strategii... Wyszkolony w każdym polu, w jakim powinien być wyszkolony doradca potężnego maga) albo króla, czy też... królowej), cudownie niemagiczny chłopak, tuż przed ukończeniem szkoły. Ale jest naiwny jak but i sądzi, że da się zaprzyjaźnić z każdą osobą. Pech chce, że ogar magów, bezlitosny tropiciel magii - służka boga Azutha, pana magii, o wdzięcznym imieniu Keva i równie wdzięcznej rasie dzikich elfów - postanawia wykorzystać go do swoich celów. Poznajemy równolegle Tzigonę, dziewczynę wychowaną na ulicy, sprytną złodziejkę z talentem do naśladowania różnych głosów i... lukami w pamięci odnośnie własnej przeszłości. Ale, ponieważ nic nie może trwać wiecznie, magicznie udaje się dziewczynie odzyskiwać wspomnienia. Drogi całej trójki oczywiście, przecinają się co chwila, splatają jak włóczka w łapach kociaka. Dodajmy do tego intrygę, która intrygą nie jest specjalnie skomplikowaną, wskazówki co do przeszłości złodziejki, które na końcu stają się tak wyraźne, jakby ktoś paluchem nam pokazał: "oto plany są autorki"... I w ten oto sposób fabułę szlag jasny trafia, już wiadomo, jak zakończy się cała trylogia... ale nie ubiegajmy faktów, to dopiero pierwszy tom.

Ogólnie, postacie nadal są płaskie i dość przeciętne. Może trójka głównych bohaterów jest nieco bardziej wyraźna, ale wciąż... brakuje tu czegoś, tej iskry. A mimo to, czyta się tą pozycję dobrze, jest lekka i przyjemna. A przede wszystkim - szybka akcja popycha sytuację do przodu. Głupie wybory i zachowania, niewytłumaczalne sytuacje - zostają zgrabnie przykryte zmianami wątków. Nie rozczaruje się nikt, kto czeka na prostą i lekką rozrywkę. Nie ma jednak co szukać ambitnych fabularnych rozwiązań i mądrych dialogów. W większości są one płaskie i naciągane. Ale... nie ma co narzekać. Cieszmy się słowem pisanym i talentem autorki do lekkiego, zwiewnego podawania na tacy gotowych rozwiązań fabularnych!

http://kaginbox.blox.pl/2016/04/Ogar-magow.html

A jednak.

Mój romans z panią Cunninghan nie chce się zakończyć (na pocieszenie, mam jeszcze 4 książki jej autorstwa, zakończenia trylogii "Światło i Cienie" nie jest w moich łapkach... jeszcze). I dlatego sięgnęłam po pierwszy tom trylogii "Doradcy i Królowie".

Czego się spodziewałam? Tego co zwykle. Prostych postaci, nieco papierowych decyzji i wartkiej akcji, która...