Z zakatarzonym nosem, gorącą herbatką, otulając się kocykiem zanurzyłam się w puszcze kanadyjską wraz z Arkadym Fiedlerem. Prostym przepięknym, malowniczym językiem opisał swą podróż dziewiczą jeszcze puszczą i towarzyszące temu emocje. Emocje dobrze mi znane, odczuwam je często odkrywając nieznane mi szlaki Tatr. Wszechogarniająca ciekawość, szacunek do otoczenia, zachwyt nad krajobrazami, obserwacja kultury chęć zachowania niewzruszonej dotychczas równowagi czy upajanie się obcowaniem z naturą. Czułam się trochę jakbym przez dziurkę od klucza z zapałem oglądała nowy nieznany mi świat. Nabrałam niesamowitej ochoty by znaleźć się tam pośród drzew. Fiedler ukazuje czytelnikowi Kanadę taką jaką zastał, dynamiczny i eksploatujący rozwój cywilizacji, osadnictwa i przemysłu, bezwzględnie wypierający dotychczasowych rdzennych mieszkańców. Indianie zepchnięci do rezerwatów i umniejszeni do roli przewodników lub atrakcji turystycznej, zwierzęta niegdyś cenione, teraz ścigane i wybijane na poczet obecnej mody. To wszystko przeplecione historiami drobnych bohaterów których imiona warto zapamiętać. Czując niemalże zapach żywicy dotarłam do ostatniej strony i z niesamowitym smutkiem odkładam ją. Czuję że nie raz sięgnę po nią by ponownie wrócić upoić się tym światem. Nie boję się tych słów A. Fiedler uwiódł mnie swą opowieścią za co daję mu pokaźną 9. Jedynym minusem jaki widzę jest zbyt mała ilość stron, dla mnie ta opowieść mogłaby nie mieć końca :)

więcej na:
http://bosomiedzywersami.blogspot.com/2016/07/kanada-pachnaca-zywica-fiedler.html

Z zakatarzonym nosem, gorącą herbatką, otulając się kocykiem zanurzyłam się w puszcze kanadyjską wraz z Arkadym Fiedlerem. Prostym przepięknym, malowniczym językiem opisał swą podróż dziewiczą jeszcze puszczą i towarzyszące temu emocje. Emocje dobrze mi znane, odczuwam je często odkrywając nieznane mi szlaki Tatr. Wszechogarniająca ciekawość, szacunek do otoczenia, zachwyt...