Bardzo dawno już nie czytałam kryminałów. Zresztą, prawdę mówiąc, nie przepadam - chyba że Wallander i te sprawy. Po "Trans w Hawanie" Leonardo Padury sięgnęłam, bo a) było tanio; b) podobał mi się tytuł; c) akurat z przyczyn zawodowych interesowałam się transwestytyzmem. Książka trochę poleżała ale potrzebowałam czegoś lekkiego i przyszedł na nią czas.

Może to dziwne ale "Trans w Hawanie" przypominał mi właśnie kryminały skandynawskie. Dużo tu tła społecznego: może nawet więcej niż u Mankella. Tylko że Kuba jest dużo dalej niż Skandynawia i jest zupełnie inna. Tym bardziej była to miła niespodzianka.

Sporo tu ciekawych informacji o kulturze, o symbolice transwestytyzmu, przemyconych między dość banalną akcją o zabitym "kolorowym ptaku". To ważne, bo to w zasadzie cały urok książki: mordercę odgadłam dość szybko. Książeczka zresztą niewielka. I to tym bardziej ciekawe, że traktuje o transwestytyzmie na Kubie końca lat osiemdziesiątych, a więc w kraju, gdzie gloryfikuje się kulturę macho (sam porucznik Mario Conde, główny bohater powieści, twierdzi na początku, że "nie lubi pedałów").

Podsumowując - kryminał z miłą społeczną podkładką. Jeśli będę miała jeszcze ochotę na czytadło z zabójstwem w tle, to zapewne sięgnę po pozostałe części serii. Zwłaszcza, że o Wallanderze już nic nie powstanie, a Mario Conde jest równie skomplikowany i życiowo poharatany, jak komisarz z Malmo - tyle, że na swój kubański sposób.

Bardzo dawno już nie czytałam kryminałów. Zresztą, prawdę mówiąc, nie przepadam - chyba że Wallander i te sprawy. Po "Trans w Hawanie" Leonardo Padury sięgnęłam, bo a) było tanio; b) podobał mi się tytuł; c) akurat z przyczyn zawodowych interesowałam się transwestytyzmem. Książka trochę poleżała ale potrzebowałam czegoś lekkiego i przyszedł na nią czas.

Może to dziwne ale...