Książka przeleżała na mojej półce około dziesięciu lat. Ilekroć miałam ochotę na powieść gotycką, to po nią sięgałam, jednak przez kilkadziesiąt pierwszych stron czytanie szło mi niezwykle opornie. Już miałam ostatecznie ten tom porzucić, gdy... nie wiem, czy to za sprawą mojego nastroju i chęci zetknięcia z mroczną lekturą, czy to za sprawą fabuły, która nagle nabrała niesamowitego rozpędu nie tracąc przy tym nieodłącznego efektu zaskoczenia. Rzecz w tym, że od tej pory nie mogłam się od "Mnicha" oderwać.

Podczas czytania przeszłam przez odczuwanie chyba każdej możliwej emocji: od zachwytu do zgorszenia, od radości do złości, od namiętności do strachu, od sympatii względem jakiegoś bohatera do znienawidzenia go i odwrotnie. Zatraciłam się w tej powieści całkowicie zapominając o szybko mijającym czasie. A że z nadmiaru obowiązków codziennych czytałam głównie nocą... jestem dziś bardzo, ale to bardzo niewyspaną osobą. Nie wspominając, że zakończenie było bardzo, ale to bardzo zaskakujące.

Na ogromny plus ta pozycja zasługuje także z innego względu. Autor, tworząc swoją powieść, miał zaledwie dwadzieścia lat! I od razu swoim dziełem przeszedł nie tylko do klasyki powieści gotyckiej, ale i literatury w ogóle.

Polecam nie tylko fanom tego gatunku!

Książka przeleżała na mojej półce około dziesięciu lat. Ilekroć miałam ochotę na powieść gotycką, to po nią sięgałam, jednak przez kilkadziesiąt pierwszych stron czytanie szło mi niezwykle opornie. Już miałam ostatecznie ten tom porzucić, gdy... nie wiem, czy to za sprawą mojego nastroju i chęci zetknięcia z mroczną lekturą, czy to za sprawą fabuły, która nagle nabrała...