Wpadła w moje serce książka wyjątkowa. Od jakiegoś czasu dostaję (od pewnej podopiecznej mojej mamy) dużo starych książek. Pomiędzy powieściami politycznymi i podręcznikami medycznymi sprzed 40 lat znalazła się cienka nowela sławy rosyjskiej literatury, Michaiła Bułhakowa. Zaczęłam lekturę nie spodziewając się niczego wybitnego. Jak bardzo się pomyliłam w swoim osądzie. Co najważniejsze, wszystko jej pokazane z perspektywy psa. Nieciekawe? A co jeśli powiem, że książka jest pisana z perspektywy psa, któremu został przeszczepiony ludzki mózg i jest zwolennikiem władzy sowieckiej? Taka mieszanka musiała się udać i udała się brawurowo. Dzięki światu za takich artystów jak Bułhakow.

I od czego zaczyna się historia? Mamy naszego bohatera, czyli psiego mieszkańca ulic Moskwy. Każdy dzień jego życia to walka o przetrwanie. Zostajemy wrzuceni w wir zdarzeń. Nasz bohater zostaje oblany wrzątkiem przez kuchennego. Na jego boku powstaje poważna rana, która przybliża go do nieuchronnej śmierci. Mamy krótką retrospekcję z życia psa i odczucia z nim związane. Gdy jesteśmy już pewni, że nasz bohater umiera, nagle pojawia się główny bohater, czyli profesor Preobrażeński. Przygarnia psa i dba o niego wzbudzając w zwierzęciu uczucia szacunku i oddania. Wszytko po to, aby przeprowadzić na zwierzęciu zabieg. Profesor przeszczepuje psu mózg alkoholika i degenerata. Uczłowieczony pies staje się działaczem, zachowuje się jak prawy aktywista nowego ustroju i doprowadza nieomal do obłędu profesora Preobrażeńskiego, który próbował zrobić z niego człowieka.

Zwierzę zmienia się w człowieka, ale tym samym zyskuje najgorsze ludzkie przywary. Na granicy bestialstwa chłonie niebezpieczną wiedzę stając się osobnikiem nie do niezniesienia. Utwór w sposób zawoalowany podejmuje krytykę rewolucji proletariackiej. Już od samego początku uderza w nas przemiana dokonana przemocą i z udziałem terroru. Stan dyktatury proletariatu miał być przejściowy, a po jego zaprowadzeniu wszystkie klasy miały być zniesione (co w rzeczywistości nigdy nie nastąpiło. Mowa o tym w prawie całym utworze i ewidentnie pokazuje nam autor jakie miał zdanie w tej sprawie. Fabuła przeskakuje od przerażających do groteskowych obrazów tworząc u czytelnika nieprzyjemne uczucie zaskoczenia i przestrachu (wspaniały i rzadki efekt!). Okładka, której jestem posiadaczką nie nastawiała na nic, a jednak po lekturze widzimy jak doskonale ukazuje ona jednego z naszych bohaterów, czyli psa Szarika, lub towarzysza Szarikowa. Piszę jako całkowity laik twórczości Bułhakowa, ponieważ od wielu lat zabieram się za ''Mistrza i Małgorzatę'' i nie potrafię zacząć. Ta nowela trafiła o mnie przypadkiem i okazał się być całkowicie w moim guście, ale co najważniejsze zaskoczyła mnie, a to już nie często się zdarza. Zakochałam się w tym mrocznym i bezwzględnym obrazie Rosji, tuż po rewolucji. Przemówiła do mnie tematyka i nie ukrywam, że książka daje również do myślenia. Tak moi drodzy, znajdziemy tu masę przemyśleń na temat życia i człowieczeństwa.

Nie wyobrażam sobie akcji toczącej się w innym miejscu, niż Rosja. Nie chodzi tu absolutnie o alkoholizm bohatera, a o zderzenie się dwóch światów. Burżuazja i klasa robotnicza tylko w tym kraju zderza się tak widocznie i przenika się. Widzimy, że obie strony diametralnie się różnią, ale dzieli je również niezwykle cienka granica.

Lektura wspaniała, niezwykle pouczająca. Zachęcam każdego, nawet gorących przeciwników literatury rosyjskiej do poznania wybitnego twórcy jakim jest Michaił Bułhakow. On jeden tak dobrze tłumaczy nam życie w Rosji i jej mankamenty polityczne.

Zapraszam na bloga: http://zakreconydruk.blogspot.com/2017/10/co-sie-kryje-w-psim-sercu.html

Wpadła w moje serce książka wyjątkowa. Od jakiegoś czasu dostaję (od pewnej podopiecznej mojej mamy) dużo starych książek. Pomiędzy powieściami politycznymi i podręcznikami medycznymi sprzed 40 lat znalazła się cienka nowela sławy rosyjskiej literatury, Michaiła Bułhakowa. Zaczęłam lekturę nie spodziewając się niczego wybitnego. Jak bardzo się pomyliłam w swoim osądzie. Co...