Powieść wciągnęła mnie bez reszty, odnalazłam ten niepokojący, lepki klimat poznany w 'Kronice niezapowiedzianej śmierci'. Rozumiem dlaczego ta książka mogła się nie spodobać: Rulfo wlewa nam przez zaciśnięte usta, gorzką esencję ludzkiego życia. Comala wypełniona jest widmami udręczonych dusz, które już za życia poznały piekło na ziemi. A wszystko to za sprawą Pedro Paramo, człowieka słuchającego tylko swoich namiętności. To właśnie jego postać jest trzonem spajający całą historię, podczas gdzy inni bohaterowie są tłem dla jego działań, nawet początkowy narrator usuwa się w cień.

Niezwykle poruszył mnie wątek Susany, żony Pedro i jego jedynej prawdziwej miłości. Po śmierci jej pierwszego męża, pogrążyła się ona w tylko sobie znanym świecie, nawiedzana przez duchy przeszłości. Scenę jej śmierci uważam za jedną z najbardziej wstrząsających i smutnych jakie zdarzyło mi się do tej pory przeczytać.

Książka jest bardzo krótka, ale znalazło się w niej miejsce na kilka krótkich ale jakże pięknych opisów ulotnych chwil. To co innym pisarzom zajmuje kilka stron, Rulfo potrafi zmieścić w jednym akapicie. Mistrzostwo.

Nie żałuję, że spontanicznie, bez żadnych poleceń sięgnęłam po tą książkę. Jest to proza skondensowana, parząca i przez to właśnie tak interesująca. Nie żałujcie ani czasu ani uwagi aby zagłębić się w świat Pedro Paramo...

Powieść wciągnęła mnie bez reszty, odnalazłam ten niepokojący, lepki klimat poznany w 'Kronice niezapowiedzianej śmierci'. Rozumiem dlaczego ta książka mogła się nie spodobać: Rulfo wlewa nam przez zaciśnięte usta, gorzką esencję ludzkiego życia. Comala wypełniona jest widmami udręczonych dusz, które już za życia poznały piekło na ziemi. A wszystko to za sprawą Pedro...