W swoim utworze pt. Śpieszmy się Ksiądz Jan Twardowski napisał słowa, które wielu z nas kojarzy:
Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą
zostaną po nich buty i telefon głuchy(...).
To jedno zdanie często jest cytowane w różnych miejscach i często przywoływane. W obliczu czyjejś śmierci, stajemy naprzeciw życia, które minęło. I zadajemy sobie pytanie, czy nie kochaliśmy za mało? Czy nie daliśmy za mało? We mnie te słowa to wywołują... Jakiś żal, jakąś refleksję nad tym, czy nie za mało jesteśmy obecni w życiu swoim i innych ludzi, których los postawił w naszym życiu. Czy go nie marnujemy?

Gdy przeczytałam ostatnią stronę Pomiędzy. te słowa Księdza Jana na nowo zagościły w mojej głowie i rezonowały z historiami opisanymi w książce.
Hadley Vlahos jest pielęgniarką, która opiekuje się chorymi będącymi pod opieką hospicyjną. W swojej książce opisuje spotkania z ludźmi, którymi się opiekowała, ich rodzinami i przyjaciółmi. W ciągu kilku tygodni poznawała rzeczywistość tych osób, wnikała w ich ból, doświadczenia i pomagała pogodzić się z tym, co w naszym życiu jest nieuchronne - ze śmiercią. W książce, która mogłaby być również czymś na kształt dziennika, kroniki, czy biografii opisuje losy ludzi, lekcje, które od nich otrzymała i te ostatnie gesty, ostatnie pożegnania.

Nie mogę napisać, że to powieść słodko-gorzka, ponieważ to niestety nie fikcja literacka, a samo życie. To czyjeś historie spisane na kartach, by były przestrogą, a czasem i inspiracją. Nie wiemy ile nam zostało czasu, więc warto z niego korzystać na tyle, na ile potrafimy. Bo czasem jest później niż myślimy.

O śmierci nie czyta się łatwo i sama musiałam jakiś czas przekonywać się do tej książki, nauczyć się ją czytać. Ciężko mi było wejść w pewien koniec tajemnicy życia. Czegoś co jest dla nas tak bardzo nieznane, co trudno objąć rozumem. Z przerwami książkę czytałam aż dwa miesiące, nie umiałam szybko przedzierać się przez te osobiste przeżycia innych ludzi, choć obcych.

Dlaczego?
Tematyka śmierci jest trudna, jest tematem tabu, o którym boimy się rozmawiać, choć ona jest nieunikniona.
W pewnym sensie powiedziałabym, że autorka ją przełamuje, jako świadek. I zmienia jej obraz, który gdzieś jest zaszyty w kulturze.
Starej kobiety z kosą (w zależności od wersji).
Poza tym autorka opisuje wiele spraw z dużą dozą wrażliwości na drugiego człowieka. Nie odcina się od ludzi. Oni są dla niej ważni. Nie jest bezosobową maszyną, ale tak samo jak oni człowiekiem. Dla mnie dała świadectwo empatii. Przynajmniej w formie książki.


Śmierć w tej książce jest pożegnaniem, czasem pojednaniem, a innym razem to ciche odejście, ostatni oddech. Nie ma jednej i takiej samej dla każdego są różne.

Za możliwość przeczytania dziękuję wydawnictwu Editio.

W swoim utworze pt. Śpieszmy się Ksiądz Jan Twardowski napisał słowa, które wielu z nas kojarzy:
Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą
zostaną po nich buty i telefon głuchy(...).
To jedno zdanie często jest cytowane w różnych miejscach i często przywoływane. W obliczu czyjejś śmierci, stajemy naprzeciw życia, które minęło. I zadajemy sobie pytanie, czy nie...

Recenzja:
Jest to zdecydowanie książka, która chwyta za serce. Wiem, że jest sporo osób, których temat śmierci nie rusza, ale ja jestem tym przypadkiem, w którym ogromnie łamie mi ona serce. Choroby opisywane z punktu widzenia pielęgniarki, śmierć, bliscy osób chorych i to jak Hadley potrafiła przywiązać się do swojego pacjenta potrafiły złamać serce. Ta autobiografia nie ukazuje tylko strony medycznej, ale również tę emocjonalną. Anoreksja, z którą zmaga się autorka jest bardzo dobrze opisany i potrafi otworzyć oczy. Wszystko w tej książce jest bardzo schematyczne i powtarzające się co nieco mi przeszkadzało, chodź zdarzały się momenty, w których dziwiłam się, że takie rzeczy mogą na prawdę się komuś wydarzyć. Polecam tę książkę nie tylko osobą dorosłym, ale także młodzieży, która nigdy nie doświadczyła tego co wszystkie osoby bliskie chorych. Jest to problem wielu z nas i czasami po prostu warto przeczytać taką książkę aby zobaczyć inny punkt widzenia. Całość dostaje ode mnie 3,75/5, chociaż nie wiem czy taką książkę powinno się oceniać. Uważam, że każdy powinien przynajmniej raz sięgnąć po tego typu literaturę i myślę, że ta książka jest dobra na sam początek.

[Współpraca reklamowa z wydawnictwem Editio]

Recenzja:
Jest to zdecydowanie książka, która chwyta za serce. Wiem, że jest sporo osób, których temat śmierci nie rusza, ale ja jestem tym przypadkiem, w którym ogromnie łamie mi ona serce. Choroby opisywane z punktu widzenia pielęgniarki, śmierć, bliscy osób chorych i to jak Hadley potrafiła przywiązać się do swojego pacjenta potrafiły złamać serce. Ta autobiografia nie...

Doświadczenie bólu, choroby i cierpienia najbliższej osoby, sprawia że nasze życie wypełnia cała gama uczuć i emocji, często nam nieznanych. Zdezorientowanie, obawa, poczucie bezsilności, rezygnacji, a przede wszystkim opór w stosunku do tego wszystkiego, co nas spotkało i z czym musimy się zmierzyć. Opieka nad osobą chorą, przewlekle lub umierającą jest niezwykle trudnym zadaniem. Jedynym słusznym rozwiązaniem wydaje się być opieka hospicyjna, wciąż niestety demonizowana i ukrywana za zasłoną tabu. Są jednak takie wybitne książki, jak ta napisana przez certyfikowaną pielęgniarkę paliatywną - Hadley Vlahos, która zajmuje się opieką nad osobami w stanie terminalnym.
Książka podzielona jest na 12 rozdziałów, a każdy z nich to opowieść o człowieku u kresu życia. Historie tu opisane są bardzo wzruszające, łamią serce, dotykają najczulszych strun, docierają głęboko do wnętrza. Sadzę, że książka Hadley Vlahos to bardzo wartościowa i potrzebna lektura. Pomaga ona czytelnikowi spojrzeć na cały proces umierania trochę inaczej - ze spokojem i miłością. Skłania do przemyśleń i refleksji, nad tym co jest naprawdę istotne w życiu. Jest przepełniona wieloma emocjami.
Choć ta powieść skupia się na trudnej tematyce to według mnie pozostawia pozytywny wydźwięk. Nie nazwała bym jej przygnębiającą, raczej jest to pozycja pouczająca i uświadamiająca. Daje nam ona wskazówki w jaki sposób poradzić sobie z lękiem przed stratą i przemijaniem.
Serdecznie polecam wam tę niezwykłą opowieść. Ja jestem nią zachwycona i z pewnością do niej wrócę.

Doświadczenie bólu, choroby i cierpienia najbliższej osoby, sprawia że nasze życie wypełnia cała gama uczuć i emocji, często nam nieznanych. Zdezorientowanie, obawa, poczucie bezsilności, rezygnacji, a przede wszystkim opór w stosunku do tego wszystkiego, co nas spotkało i z czym musimy się zmierzyć. Opieka nad osobą chorą, przewlekle lub umierającą jest niezwykle trudnym...

Śmierć nie jest przeciwieństwem życia, a jego częścią.
Haruki Murakami

"Pomiędzy..." to niezwykle poruszająca historia dwunastu pacjentów u kresu swojego życia, opowiedziana przez pielęgniarkę hospicyjną, która towarzyszyła tym ludziom i zajmowała się nimi w ostatnich miesiącach, tygodniach i godzinach ich życia, każdemu z nich oddając całe serce i wielki szacunek.
Jest to niezwykle intymny obraz tego, o czym na co dzień nie myślimy, boimy się, odsuwamy myślenie o tym "na kiedyś", nie umiemy poukładać sobie tego w głowie... Śmierć, jedyna pewna część naszego życia...
Czasami trafiamy na takie książki, które zostaną z nami już na zawsze, dla mnie "Pomiędzy..." jest zdecydowanie jedną z nich. Przyznać muszę, że przeczołgała mnie ona okrutnie, spowodowała, że każdy kolejny rozdział, każda kolejna historia sprawiała, że płakałam, nad odejściem ludzi, których przecież nie znałam- ale dzięki autorce, stali mi się w jakiś sposób bliscy i ważni, bo każdy z nich przekazał mi ważną lekcję i dostarczył sporo tematów do przemyśleń. Autorka daje piękne świadectwo tego, że można odejść godnie, otoczonym troską i miłością, na własnych warunkach.
Autorka dużo miejsca poświęca sytuacjom, które dzieją się tuż przed odejściem, tłumaczy, dlaczego tak się dzieje, absolutnie nie straszy i nie demonizuje, mimo że jej pracy towarzyszy wiele zjawisk, które trudno wytłumaczyć...
Książka pomimo niezwykle trudnego tematu, tak naprawdę celebruje piękno życia, daje mnóstwo tematów do refleksji i przemyślenia. Zmusza do spojrzenia na swoje własne życie, motywuje do rozmów z bliskimi i ustaleniem jak ma wyglądać w miarę możliwości nasze odchodzenie...

Książka została podzielona na dwanaście rozdziałów. Każdy z nich to nie tylko historia pacjenta, ale także samej Autorki, opowiada ona o swoim życiu, o wyzwaniach samotnego macierzyństwa, wspomina o swoich marzeniach i trudzie, jaki wkłada każdego dnia, by je spełniać. Pokazuje, jak praca wpływa na jej życie prywatne i niejednokrotnie te dwie strefy życia się przeplatają.
Napisana ona została w sposób niezwykle empatyczny i poruszający. Z każdej strony płynie olbrzymi "potok" troski empatii, współczucia, zrozumienia i wsparcia.
Książkę mimo wszechobecnej śmierci czyta się naprawdę dobrze, napisałbym, że niemal się przez nią płynie, nie chce się jej odłożyć, pomimo że serce łamie się przynajmniej dwanaście razy...

Bardzo się cieszę, że trafiłam na tę książkę, pokazała mi ona, że nie trzeba się bać tego co nieuniknione. Trzeba tylko mieć obok siebie kogoś podobnego do Hadley Vlohos. Ta książka pokazuje, że na naszej ziemi wciąż istnieją anioły, które w najtrudniejszych momentach życia są obok...

Czy polecam?
Zdecydowanie tak. Książka ta dla wielu może być bardzo trudna, ale naprawdę warto poświęcić jej czas. Zrozumieć...

Śmierć nie jest przeciwieństwem życia, a jego częścią.
Haruki Murakami

"Pomiędzy..." to niezwykle poruszająca historia dwunastu pacjentów u kresu swojego życia, opowiedziana przez pielęgniarkę hospicyjną, która towarzyszyła tym ludziom i zajmowała się nimi w ostatnich miesiącach, tygodniach i godzinach ich życia, każdemu z nich...

"Jedną z najbardziej zdumiewających i jednocześnie najpiękniejszych rzeczy, których doświadczam jako pielęgniarka hospicyjna, jest sposób, w jaki ludzie wybierają czas swojej śmierci. Tak wielu z nas nie może nawet zaplanować godziny, o której zaśnie w nocy, a jednak wydaje się, że mamy pewną kontrolę nad chwilą swojej śmierci. Miałam kilku pacjentów, którzy pragnęli odejść w samotności. Dlatego wybierali sobie moment, gdy ktoś z bliskich opuszczał ich na chwilę, idąc do łazienki. Inni jak Sandra, wstrzymywali się do momentu, aż dotarła do nich ukochana osoba, na którą czekali."

Autorka podzieliła się w książce dwunastoma historiami pacjentów którymi się opiekowała: Glenda, Carl, Sue, Sandra, Elizabeth, Edith, Reggie, Lilly, Babette, Albert, Frank i Adam. Każda osoba mimo, że łączyło ich jedno - nieuchronnie zbliżająca się śmierć - to byli ludzie którzy uczyli nas tego co jest najważniejsze w życiu. Śmierć spotka każdego, nie wybiera, są to kobiety i mężczyźni, młodsi i starsi, z kochającą rodzina i Ci samotni.

Nie będę ukrywać książka bardzo wzrusza, nie raz gdy już bohaterowie rozdziałów oddawali ostatni oddech popłynęły mi łzy. Pocieszające jest to, że większość z nich miało przy sobie najbliższych i choć istnieją rzeczy, które nie da się wyjaśnić medycznie, m.in. wizyty dawno nieżyjących członków rodziny czy nagły powrot sił to dla Harley był to jasny sygnał że koniec jest bliski. A dla niej priorytetem było to, by ich odejście było w największym komforcie.

[Współpraca barterowa @wydawnictwohelion]

"Jedną z najbardziej zdumiewających i jednocześnie najpiękniejszych rzeczy, których doświadczam jako pielęgniarka hospicyjna, jest sposób, w jaki ludzie wybierają czas swojej śmierci. Tak wielu z nas nie może nawet zaplanować godziny, o której zaśnie w nocy, a jednak wydaje się, że mamy pewną kontrolę nad chwilą swojej śmierci. Miałam kilku pacjentów, którzy pragnęli...

„Pomiędzy”, to wzruszająca autobiografia pielęgniarki hospicyjnej, zajmującej się opieką nad osobami w stanie terminalnym. Autorka opowiada w niej o blaskach i cieniach swojej pracy, przybliżając nam proces umierania i towarzyszenia innym osobom w ich ostatnich chwilach.
A po co? Jak sama pisze:
⠀
„Opowiadam te historie, ponieważ istnieje tak wiele błędnych przekonań, zarówno na temat samej śmierci, jak i całego procesu umierania. Rozumiem to. I z pewnością nie znam odpowiedzi na wszystkie pytania, choć widziałam śmierć wystarczająco wiele razy, aby mieć ogólne pojęcie na temat tego, czego można się wtedy spodziewać.”
⠀
▪️Każdy rozdział stanowi oddzielną opowieść o człowieku, u kresu życia.
▪️Każdy rozdział, to wiele pięknych poruszeń i głębokich doświadczeń.
▪️Każdy rozdział, to normalizowanie przemijania, z wyczuciem i delikatnością.
⠀
🌷Czytałam ją z zachwytem! I z pewnością do niej wrócę. Jak dla mnie perełka w temacie, idealna pozycja dla osób, z lękiem przed przemijaniem. Pomimo ciężkiej tematyki, jest lekka i przyjemna.
No naprawdę, tak znormalizować trudny temat to sztuka. A Pani Vlahos się udało. Zdecydowanie. Szacun.

„Pomiędzy”, to wzruszająca autobiografia pielęgniarki hospicyjnej, zajmującej się opieką nad osobami w stanie terminalnym. Autorka opowiada w niej o blaskach i cieniach swojej pracy, przybliżając nam proces umierania i towarzyszenia innym osobom w ich ostatnich chwilach.
A po co? Jak sama pisze:
⠀
„Opowiadam te historie, ponieważ istnieje tak wiele błędnych przekonań,...

Doświadczenie choroby, bólu i cierpienia swojego własnego, czy najbliższej osoby wlewa w nasze życie całą gamę uczuć i emocji, często nam nieznanych. Zdezorientowanie, strach, poczucie bezsilności, rezygnacji a przede wszystkim niezgody na to wszystko, co nas spotkało i z czym musimy się zmierzyć. Opieka nad osobą chorą, przewlekle lub umierającą jest niezwykle trudnym zadaniem dla bliskich. Jedynym słusznym rozwiązaniem wydaje się być opieka paliatywna, wciąż niestety demonizowana, zamiatana pod dywan i ukrywana za zasłoną tabu. Są jednak takie wybitne książki, jak ta napisana przez Hadley Vlahos, certyfikowaną pielęgniarkę paliatywną, która w „Niezapomniane spotkania u kresu życia. Pomiędzy”, opowiada o swojej pracy z pacjentami paliatywnymi.

Przeróżni bohaterowie i historia każdego łamie serce, dotyka najczulszych strun, przypomina o naszych własnych stratach. Hadley z niezwykłym wyczuciem i empatią przybliża nam opowieści życia każdego z nich. Hadley to Anioł na Ziemi. Kobieta o niezwykłym, pięknym sercu i duszy przepełnionej miłością i zrozumieniem. Obdarzona bezcennym darem czynienia dobra. Większości ludzi wydaje się, że temat śmierci jest odległy. Każdy z nas chce dożyć emerytury i jeszcze długo po niej. Nie każdy ma szansę. Gdybyśmy tylko wiedzieli, kiedy kończy się nasza data przydatności do Życia... Co wtedy byś zrobił/zrobiła? Pacjenci Hadley Vlahos dali jej samej mnóstwo cennych rad. Uczenie się na cudzych błędach jest łatwiejsze... Bohaterowie... bogaci i biedni, samotni i otoczeni rodziną. Każdy z nich chce jednak jednego: odejść w spokoju, bez bólu. Historia każdego łamie serce, dotyka najczulszych strun, przypomina o naszych własnych stratach.

Carl, którego córeczka zbyt wcześnie odeszła i zaprasza go do zaświatów, choć on sam chce jeszcze żyć. I jego wspaniała żona, Marry, która opiekuje się nim do końca. Świadectwo szczęścia i miłości, że przeżywając największą stratę a jednocześnie dając sobie wzajemne wsparcie i miłość, życie będzie bardziej znośne i do zaakceptowania.
Dzięki Sue wiemy, „że nie ma znaczenia, w co ktoś wierzy. Najszczęśliwsi są ci, którzy żyją w zgodzie ze sobą”. Sandra, która wraz z mężem pokazała, „że ani pieniądze, ani szczęście czy okoliczności nie mają wpływu na to, że nasze życie, tak czy siak, musi się skończyć”. A jedyną najważniejszą wartością w życiu jest bezinteresowna, wzajemna miłość.
Elizabeth, „czterdziestoletnia kobieta. Rak płuc”, która sama o sobie mówi: „Zawsze myślałam, że będę mieć więcej czasu. Żałuję, że nie spędzałam go więcej z moimi bliskimi”. I żal, że dbałość o niewysoką wagę nie pozwoliła jej cieszyć się jedzeniem. A czas minął...
Edith chora na Alzheimera i John, jej mąż opiekujący się nią pokazali siłę miłości bezinteresownej i jednocześnie tak trudnej, jak mówi Hadley: „Nawet nie potrafiłam sobie wyobrazić bólu, jaki odczuwa osoba opiekująca się kimś, kogo kocha, a ten ktoś przez większość jej czasu jej nie rozpoznaje”. Nic nie jest czarno-białe.
Historia Reggie i Lisy brutalna w swoje zakończenie. On alkoholik umierający, ona współuzależniona i po jego śmierci popełnia samobójstwo... Mechanizmy, schematy dysfunkcyjnej rodziny przerażają: „nie jestem przyzwyczajona do podejmowania decyzji. Nie wiem, czy kiedykolwiek w życiu podjęłam jakąś”.
Każdy chciałby mieć taką przyjaciółkę jak Lilly, która zawiozła Allison, by ostatni raz zobaczyła ocean i zanurzyła stopy w piasku plaży... Zdążyła, zanim Allison wzięła ostatni oddech...
„To właśnie od Babette nauczyłam się, jak kochać i akceptować innych ludzi”. A od Adama, młodego pacjenta umierającego na glejaka mózgu: „(...) jak ważne jest, aby przede wszystkim być człowiekiem, a dopiero potem pracownikiem” oraz: „lepiej rozumiem, że życie zawodowe i życie osobiste nie muszą być całkowicie od siebie oddzielone. Tak jak w przypadku wielu innych rzeczy, najlepiej jest Pomiędzy”.. Frank, dzięki któremu Hadley wie, że: „brak wiary pozwoliła mi lepiej zrozumieć, ze niezależnie od ich przekonań bliscy i tak po nich przyjdą”.

Niezwykłe opowieści o zwykłych ludziach. Każdy inny a każdy taki sam. Rodzimy się i umieramy nadzy. Jednak sposób, w jaki żyjemy określa, w jaki sposób odejdziemy. Dokonując życiowych wyborów pamiętajmy, że będą one miały wpływ na ostatni etap naszej ziemskiej podróży. Zmarnowanego czasu nie odzyskamy. Jedyną słuszną drogą jest życie TU i TERAZ, co nie przeszkadza w założeniu czerwonej teczki i rozmów z najbliższymi na temat śmierci, pochówku ewentualnie opieki, gdy się zachoruje.

Hadley Vlahos to prawdziwy Anioł niosący nadzieję na godną śmierć bez bólu w otoczeniu najbliższych, kochających osób. Umrzemy tak, jak żyjemy a Autorka pokazuje nam, jak jest to ważne. Całe życie i później u jego kresu jesteśmy „Pomiędzy”: życiem zawodowym i prywatnym oraz życiem i śmiercią. Wszystko się przenika, zazębia i uzupełnia. W książce „Pomiędzy. Niezapomniane spotkania u kresu życia” dzięki niezwykłej empatii i uczuć wylewających się z niej, dotykamy mistycznego wręcz przejścia „Pomiędzy”, na drugą stronę… i tym bardziej chce nam się żyć, pięknie żyć… A „śmierć zawsze nie przychodzi w porę”…

Serdecznie polecam niezwykłą opowieść o życiu przeplatanym śmiercią.

Bardzo dziękuję za egzemplarz do recenzji Grupie Helion.

Doświadczenie choroby, bólu i cierpienia swojego własnego, czy najbliższej osoby wlewa w nasze życie całą gamę uczuć i emocji, często nam nieznanych. Zdezorientowanie, strach, poczucie bezsilności, rezygnacji a przede wszystkim niezgody na to wszystko, co nas spotkało i z czym musimy się zmierzyć. Opieka nad osobą chorą, przewlekle lub umierającą jest niezwykle trudnym...

Współpraca recenzencka z wydawnictwem Edito.

Każdy z nas w pewnym stopniu boi się śmierci - swojej, bliskich lub ich obu. Odpychamy od siebie myśli o niej, bo kojarzy nam się ona z ogromnym bólem, cierpieniem i smutkiem. „Pomiędzy. Niezapomniane spotkania u kresu życia” pomaga spojrzeć na cały proces umierania nieco inaczej - ze współczuciem, spokojem i miłością. Tak się składa, że w ostatnim czasie sięgam po książki dotyczące śmierci, dlatego ta pozycja trafiła do mnie w idealnym momencie. Jakże się cieszę, że się na nią natknęłam! Hadley prowadzi swoją historię chronologicznie - zaczyna od swojej pierwszej domowej wizyty, a następnie przybliża nam historie dwunastu wyjątkowych osób, którymi miała przyjemność się opiekować. Ich historie, pomimo tego, że są skrajnie różne, przyniosły mi ogromne ukojenie - w szczególności zapadła mi w pamięć lekcja, którą podzieliła się Elizabeth. Ta kobieta zmarła w wieku czterdziestu lat i kilka dni przed śmiercią oznajmiła: „Myślę, że zmarnowałam dużą część mojego życia na bieżni”. Swoją lekcję skwitowała słowami „Jedz tort”. Uświadomiła mi ona jak często osoby chcące dbać o swoją sylwetkę, rezygnują ze spotkań z bliskimi, ponieważ obsesyjnie liczą kalorie i nie chcą jeść na przyjęciach urodzinowych, wspomnianego już wcześniej tortu. Każdy z podopiecznych Hadley skłaniał nie tylko ją, ale także i mnie, do przemyśleń nad swoim życiem. Z tego powodu ogromnie cieszę się i podziwiam autorkę, że zechciała się ona podzielić tymi mądrościami z resztą świata, a także opowiedzieć o swoim życiu prywatnym. Życiu młodej i samotnej matki, doświadczającej w pewnym momencie swojego życia załamania psychicznego oraz wątpiącej czasem w swoje umiejętności. Przybliża nam także działanie hospicjum oraz przedstawia jego cel. Myślę, że to ogromnie wartościowa część tej pozycji, gdyż wciąż wiele osób nie zdaje sobie sprawy, na jakich dokłanie zasadach działa ten ośrodek. Ta lektura sprawi, że niejednokrotnie uronisz łzę, doświadczysz bólu i cierpienia, ale także poczujesz spokój i miłość. Z pewnością skłoni cię ona do wielu refleksji na temat życia oraz przemijania, przypomni ci o twoich bliskich oraz tych, których już z tobą nie ma. Pomimo to, pozostawia ona pozytywny wydźwięk i uważam, że jest niesamowicie ważną i potrzebną książką.

Współpraca recenzencka z wydawnictwem Edito.

Każdy z nas w pewnym stopniu boi się śmierci - swojej, bliskich lub ich obu. Odpychamy od siebie myśli o niej, bo kojarzy nam się ona z ogromnym bólem, cierpieniem i smutkiem. „Pomiędzy. Niezapomniane spotkania u kresu życia” pomaga spojrzeć na cały proces umierania nieco inaczej - ze współczuciem, spokojem i miłością. Tak się...

"śmierć nie jest przeciwieństwem życia, a jego częścią"

Hadley Vlahos posiada niezwykły urok osobisty, który przyciąga do niej ludzi. jako dyplomowana pielęgniarka hospicyjna odwiedzająca pacjentów w domach, zyskała sympatię wielu osób. jestem jej niesamowicie wdzięczna za to, że zdecydowała się napisać i wydać tę książkę.

"pomiędzy. niezapomniane spotkania u kresu życia" to książka, o której nie zapomnę. skryłam ją głęboko w sercu i będę do niej wracała. to mądra i wartościowa pozycja, po którą warto odważyć się sięgnąć.

Hadley napisała książkę, która dotyczy życia w całej okazałości, poruszając przy tym tak istotny temat jakim są ostatnie dni człowieka w życiu.

dzięki niej poznaliśmy dwanaście wyjątkowych, ale także różnych od siebie osób, które łączyło tylko to, że potrzebowali opieki hospicyjnej. ich historie poruszyły we mnie najczulsze struny. odnalazłam w nich pewne ciepło, które wypełniło mnie całą.

to książka, która skupia się wokół śmierci, ale w pewien wyjątkowy sposób, który potrafił mnie ukoić. jest przepełniona wieloma emocjami i nie będę ukrywała, że wylałam przy niej może łez. jest pełna cierpienia i bólu, ale także miłości, wyrozumiałości i czułości.

towarzyszyliśmy Hadley podczas poznania Glendy, Carla, Sue, Sandry, Elizabeth, Edith, Reggiego, Lily, Babette, Alberta, Franka, Adama i ich bliskich. każda z tych osób, która stanęła na jej drodze nauczyła ją czegoś cennego.

"pomiędzy. niezapomniane spotkania u kresu życia" to lektura, która z pewnością poruszy niejedną duszę. skłoni nas do rozmyślań nad jakością naszego życia i skieruje naszą uwagę na to co tak naprawdę istotne.

"śmierć nie jest przeciwieństwem życia, a jego częścią"

Hadley Vlahos posiada niezwykły urok osobisty, który przyciąga do niej ludzi. jako dyplomowana pielęgniarka hospicyjna odwiedzająca pacjentów w domach, zyskała sympatię wielu osób. jestem jej niesamowicie wdzięczna za to, że zdecydowała się napisać i wydać tę książkę.

"pomiędzy. niezapomniane spotkania u kresu...

Autorka tej książki jest dyplomowaną pielęgniarką hospicyjną. Jej praca polega głównie na odwiedzaniu swoich pacjentów w ich domach. Opisuje ona nie tylko swoją pracę, ale i swoje prywatne życie.
To ważna książka i moim skromnym zdaniem potrzebna.
W trudnych chwilach, z którymi zapewne każdy z nas miał lub będzie miał styczność powinniśmy wiedzieć jak się zachować. Oczywiście chodzi mi tu o śmierć bliskiej osoby. W ferworze życia, stresu, lęku, choroby czasami nie wiemy, jak się zachować, co należy zrobić. Jak pomóc bliskim w trudnych, ostatnich dniach, miesiącach życia. Trudno wtedy zebrać myśli i podjąć właściwą i jak najlepszą decyzję dotyczącą bliskiej osoby. W książce jest wiele wskazówek jak można w takich okolicznościach postępować, jakie mamy możliwości i jak pomóc w spokoju, miłości i komforcie odejść bliskiej osobie z tego świata.
Autorka podzieliła się historiami 12 swoich pacjentów. To niesamowicie wzruszające historie i bardzo emocjonalne. Można z nich wyciągnąć wiele przemyśleń i mądrości. Każdy dzień z naszego życia jest ważny, nawet ten ostatni. Dlatego to do nas należy zapewnienie bliskim u progu swojego życia miłości, czułości i spokoju.
Nie ukrywam, że wylałam sporo łez czytając książkę. Nie oceniałabym jej jako przygnębiającej czy przerażającej. Raczej jest to pozycja uświadamiająca i poruszająca. Dająca wiele do myślenia i dająca wskazówki jak przezwyciężyć lęk przed odchodzeniem.

Autorka tej książki jest dyplomowaną pielęgniarką hospicyjną. Jej praca polega głównie na odwiedzaniu swoich pacjentów w ich domach. Opisuje ona nie tylko swoją pracę, ale i swoje prywatne życie.
To ważna książka i moim skromnym zdaniem potrzebna.
W trudnych chwilach, z którymi zapewne każdy z nas miał lub będzie miał styczność powinniśmy wiedzieć jak się zachować....