Powiem to tak - przyjemna lektura (chociaż zabierałam się za nią dwa razy, bo pierwsze opowiadanie okazało się w mojej opinii najmniej ciekawym), jednak w porównaniu z cyklem inkwizytorskim czy z Necrosis opowiadania o Arivaldzie nie powalają. Zdecydowanie mniejsze stężenie celnych, ostrych i zapadających w pamięć tekstów, żartów, odwołań. Same opowiadania wydają się niestety dosyć odtwórcze, konkretnie - każde z nich ma bardzo zbliżony do pozostałych szablon akcji - Arivald wplątuje się w aferę - jest pozbawiony czarów - ktoś mu pomaga - wypowiada trochę zaklęć - wychodzi z opresji.
Mogę polecieć, jeśli ktoś chce poczytać lekkie i całkiem niewymagające ale i niezbyt oczarowujące fantasy. Plusem są, jak już było wspomniane, ciekawie wykreowane elfy i wiedźmiarze. Za to trzy napalone czarodziejki zirytowały mnie niemożliwie (jak zresztą większość kobiecych postaci autora, co z przykrością stwierdzam). Wszelkie aluzje i momenty w książce były trochę zbyt seksistowskie, żeby być pikantne.
Podsumowując - na plus, jednak nie aż tak, jak niektóre z pozostałych książek autora.

Powiem to tak - przyjemna lektura (chociaż zabierałam się za nią dwa razy, bo pierwsze opowiadanie okazało się w mojej opinii najmniej ciekawym), jednak w porównaniu z cyklem inkwizytorskim czy z Necrosis opowiadania o Arivaldzie nie powalają. Zdecydowanie mniejsze stężenie celnych, ostrych i zapadających w pamięć tekstów, żartów, odwołań. Same opowiadania wydają się...