Czytając książkę przeniesiemy się w oazę ciszy i spokoju, którego tak nam brakuje w dzisiejszym, pędzącym swiecie. Zdamy sobie jednak sprawę, że nie zawsze w tej oazie było tak spokojnie, a polska historia ma tam swoje czarne strony.

Opisy i zachwyty autorki są subiektywnie związane z nostalgią za dzieciństwem. Zauważyłem również, że autorka ma problem z Mazowszem i ludźmi z Mazowsza, nie mówiąc już o Warszawiakach, co jednak czyta się źle. Ocenianie konduktorów w danych kolejach w zależności od regionu, w którym pociągi się poruszają jest po prostu dziecinne i niepotrzebne.

Nie zniechęcam jednak do przeczytania książki, każdy znajdzie tam coś dla siebie.

Czytając książkę przeniesiemy się w oazę ciszy i spokoju, którego tak nam brakuje w dzisiejszym, pędzącym swiecie. Zdamy sobie jednak sprawę, że nie zawsze w tej oazie było tak spokojnie, a polska historia ma tam swoje czarne strony.

Opisy i zachwyty autorki są subiektywnie związane z nostalgią za dzieciństwem. Zauważyłem również, że autorka ma problem z Mazowszem i...

Kiedy sięgam po książki wydawnictwa Czarne, mam jakieś wewnętrzne przekonanie, że warto po nie sięgnąć. Tym razem było... tak samo. Już kiedyś pisałam, że dla mnie najważniejsza w książce jest atmosfera..., aura... to coś. I to, co napisała dla nas Anna Romaniuk, ma to coś.
Czytało się bardzo dobrze. Można było zamknąć oczy i zobaczyć siwy szron na gałązkach, poczuć chłód wyziębionego domu, poczuć upalny kurz na głównej ulicy Orzeszkowa w lipcowe południe. I dzięki temu chłoniemy informacje, które są trudne i możemy je zapamiętać. Bo odbieramy je wszystkimi zmysłami...
Przepraszam za wielokropki, ale inaczej nie mogłabym sobie poradzić.

Kiedy sięgam po książki wydawnictwa Czarne, mam jakieś wewnętrzne przekonanie, że warto po nie sięgnąć. Tym razem było... tak samo. Już kiedyś pisałam, że dla mnie najważniejsza w książce jest atmosfera..., aura... to coś. I to, co napisała dla nas Anna Romaniuk, ma to coś.
Czytało się bardzo dobrze. Można było zamknąć oczy i zobaczyć siwy szron na gałązkach, poczuć chłód...

Orzeszkowo 14 wieś na skraju Puszczy Białowieskiej
to trochę wspomnienie, trochę reportaż historyczny, trochę esej o kawałku świata którego już nie ma albo na naszych oczach znika.
Spojrzenie na dawne i obecne Podlasie z różnych perspektyw. Od osobistego nostalgiczno klimatycznego po trudne, mroczne historie z czasów wojen („Trudny czas” czy „Śmierć wrogom ojczyzny”). Jedne mniej drugie bardziej, ale ciekawe to opowieści, niektóre przepięknie poetycko opisane(„Zielnik”).

Orzeszkowo 14 wieś na skraju Puszczy Białowieskiej
to trochę wspomnienie, trochę reportaż historyczny, trochę esej o kawałku świata którego już nie ma albo na naszych oczach znika.
Spojrzenie na dawne i obecne Podlasie z różnych perspektyw. Od osobistego nostalgiczno klimatycznego po trudne, mroczne historie z czasów wojen („Trudny czas” czy „Śmierć wrogom ojczyzny”). Jedne...

Na książkę natrafiłam szukając relacji nt. bieżeństwa 1915 r. "Orzeszkowo" to ciekawie przedstawiona historia pogranicza na przykładzie wsi leżącej niedaleko Puszczy Białowieskiej. Wybór miejsca nie był przypadkowy - autorka ma tam letnisko, zna sąsiadów i ich historie. Przeplata wątki historyczne z osobistymi i choć nie wszystkie rozdziały są na równi wciągające książkę dobrze się czyta.

Na książkę natrafiłam szukając relacji nt. bieżeństwa 1915 r. "Orzeszkowo" to ciekawie przedstawiona historia pogranicza na przykładzie wsi leżącej niedaleko Puszczy Białowieskiej. Wybór miejsca nie był przypadkowy - autorka ma tam letnisko, zna sąsiadów i ich historie. Przeplata wątki historyczne z osobistymi i choć nie wszystkie rozdziały są na równi wciągające książkę...

Trudny jest w tej książce rozkrok między artykułem czy rozprawą historyczno-naukową, a własną i prywatną podróżą sentymentalną. Idąc tym tropem, wzięłam z tej pozycji to, co dla mnie ważne - i ukochałam fragmenty o tworzeniu domu, wiciu gniazda, przyzwyczajaniu się. Rozdział o porach roku absolutnie namacalny, piękne widoki i zapachy opisane w mistrzowski sposób. Do tego wymowna okładka i jakoś zleciało te 160 stron.

Trudny jest w tej książce rozkrok między artykułem czy rozprawą historyczno-naukową, a własną i prywatną podróżą sentymentalną. Idąc tym tropem, wzięłam z tej pozycji to, co dla mnie ważne - i ukochałam fragmenty o tworzeniu domu, wiciu gniazda, przyzwyczajaniu się. Rozdział o porach roku absolutnie namacalny, piękne widoki i zapachy opisane w mistrzowski sposób. Do tego...

Bardzo przyjemnie mi czytało się książkę. Pochodzę z okolic i to była podróż sentymentalna. Rozdział o porach roku, przenosił czytelnika w ten świat pełen kolorów i zapachów.

Bardzo przyjemnie mi czytało się książkę. Pochodzę z okolic i to była podróż sentymentalna. Rozdział o porach roku, przenosił czytelnika w ten świat pełen kolorów i zapachów.

Wymęczyłam tę lekturę, podobnie jak autorka wymęczyła się przy pisaniu. Anna Romaniuk balansuje na krawędzi reportażu, zbioru wspomnień i opracowania historycznego - w żadnym z nim nie osadzając się na dobre, w żaden z nich nie zanurzając się. To niezdecydowanie autorki co do kierunku własnej książki widać na każdym kroku - przez to teksty, które byłyby nawet ciekawe, gdyby pojawiły się jako autonomiczne tytuły, drażnią swoją zmiennością tematyczną, tonalną i gatunkową.

Wymęczyłam tę lekturę, podobnie jak autorka wymęczyła się przy pisaniu. Anna Romaniuk balansuje na krawędzi reportażu, zbioru wspomnień i opracowania historycznego - w żadnym z nim nie osadzając się na dobre, w żaden z nich nie zanurzając się. To niezdecydowanie autorki co do kierunku własnej książki widać na każdym kroku - przez to teksty, które byłyby nawet ciekawe, gdyby...

Tak pięknie i klimatycznie snuje się opowieść o miejscu, gdzieś na wschodzie naszego kraju. Bardzo mi się podobało.

Tak pięknie i klimatycznie snuje się opowieść o miejscu, gdzieś na wschodzie naszego kraju. Bardzo mi się podobało.

Książka bardzo nierówna - niektóre rozdział świetne, inne nie wiadomo o czym.

Książka bardzo nierówna - niektóre rozdział świetne, inne nie wiadomo o czym.

Pierwsza część o przyrodzie, Puszczy, ludziach i mieszkańcach pogranicza, zdecydowanie ciekawsza. Potem wchodzą historie wojenne i powojennej walki partyzantów z systemem komunistycznym, i robi się mniej ciekawie. Ale ogólnie można.

Pierwsza część o przyrodzie, Puszczy, ludziach i mieszkańcach pogranicza, zdecydowanie ciekawsza. Potem wchodzą historie wojenne i powojennej walki partyzantów z systemem komunistycznym, i robi się mniej ciekawie. Ale ogólnie można.