Trzeci tom - lubię go ciut mniej niż drugi i pierwszy, aczkolwiek jest on mocnym podsumowaniem całości.

Trzeci tom - lubię go ciut mniej niż drugi i pierwszy, aczkolwiek jest on mocnym podsumowaniem całości.

Cieszę się, że sięgnęłam po tę ostatnią część z serii, gdyż po drugim tomie, który strasznie mnie umęczył i w ogóle mi się nie podobał, nie miałam na to zbyt wielkich chęci, jednak nie lubię nie kończyć książek (serię traktuję jako jedność) i bardzo dobrze się stało, bo zdecydowanie cała seria zasługiwała na to, aby ją dokończyć. Mimo, iż przebieg wydarzeń w trzecim tomie był mocno przewidywalny - przynajmniej jak dla mnie, to całkiem zgrabnie udało się autorowi zakończyć tę historię, która jest niewątpliwie fascynująca. Sposób pisania i często występujące dłużyzny, trochę odejmują atrakcyjności tej historii, ale jak ktoś lubi fantasy z nutą folkloru i historii, to naprawdę warto przeczytać.

Cieszę się, że sięgnęłam po tę ostatnią część z serii, gdyż po drugim tomie, który strasznie mnie umęczył i w ogóle mi się nie podobał, nie miałam na to zbyt wielkich chęci, jednak nie lubię nie kończyć książek (serię traktuję jako jedność) i bardzo dobrze się stało, bo zdecydowanie cała seria zasługiwała na to, aby ją dokończyć. Mimo, iż przebieg wydarzeń w trzecim tomie...

„Dagome Iudex”, trzytomowa powieść Zbigniewa Nienackiego, jest baśnią. Opowiada o świecie zrodzonym z legend, podań ludowych i fantazji autora, o czasach kiedy historia nie wyłoniła się jeszcze z mroku dziejów. To mitologia słowiańska, w której opowieść o władzy, zbrodni, żądzy czynów, miłości i nienawiści przeplata się ze światem magii i czarów.

W trzecim tomie przenosimy się o około 20 lat w przód by zobaczyć jak okrzepło państwo Piastuna. Bohaterami są tu przede wszystkim jego synowie a areną zmagań walka o schedę po nim. Sam Piastun, niczym duch unosi się nad przebiegiem wydarzeń jak zawsze pełnych zdrady, zemsty, skrytobójstwa i krwi. Ostatni tom miał pokazać co dzieje się z państwem i władzą kiedy władca zapada na chorobę zwaną Brakiem Woli, staje się słaby a nimb jego sławy kruszeje.

Trzeci tom jest wyraźnie najsłabszy w całym cyklu ale bez niego rozsypałaby się cała koncepcja powieści. Skoro ambicją pisarza było wypełnienie luki historycznej w dziejach Polski, klamrą spinającą całość musiało być wkroczenie na arenę Mieszka I, pierwszego chrześcijańskiego władcy państwa Polan, którego istnienie odnotowały źródła historyczne.

Więcej na: https://znienacka.com.pl/2021/03/13/dagome-iudex-nienackiego-czyli-historia-sekretna-przedchrzescijanskiej-polski/

„Dagome Iudex”, trzytomowa powieść Zbigniewa Nienackiego, jest baśnią. Opowiada o świecie zrodzonym z legend, podań ludowych i fantazji autora, o czasach kiedy historia nie wyłoniła się jeszcze z mroku dziejów. To mitologia słowiańska, w której opowieść o władzy, zbrodni, żądzy czynów, miłości i nienawiści przeplata się ze światem magii i czarów.

W trzecim tomie przenosimy...

Bardzo dobry, choć mało popularny, cykl historyczny opisujący możliwy proces powstawania państwa Polan. Oparty na wielu legendach, podaniach i tej niewielkiej wiedzy historycznej. Pierwsze dwa tomy rewelacyjne, ten ostatni ciut słabszy, chyba ze względu na zepchnięcie na margines głównego bohatera, Dago, a skupienie się na jego synach i ich próbach przejęcia władzy. Nie znajdziemy tu monumentalnych bitew, za to intryg, knowań, oszustw, zdrad, układów mamy co niemiara. Takie swoiste House of Cards w czasach Polan. Jeśli miałbym do czegoś to porównać, to chyba do Trylogii arturiańskiej Cornwella. Tam też mamy próbę scalenia przez Artura wielu pomniejszych plemion w jeden wielki organizm.
Jak dla mnie pozycja zdecydowanie godna polecenia.

Bardzo dobry, choć mało popularny, cykl historyczny opisujący możliwy proces powstawania państwa Polan. Oparty na wielu legendach, podaniach i tej niewielkiej wiedzy historycznej. Pierwsze dwa tomy rewelacyjne, ten ostatni ciut słabszy, chyba ze względu na zepchnięcie na margines głównego bohatera, Dago, a skupienie się na jego synach i ich próbach przejęcia władzy. Nie...

I czas na podsumowanie.
W ostatnie części już Dago Piastun prawie nie występuje, natomiast są opisywane poczynania jego synów - niekiedy dobre lecz raczej nieudolne, oraz ich chęć przejęcia władzy po ojcu za wszelką cenę.
Ogólnie w/g mnie jest to powieść ponad czasowa choć przestrzegam że nie w stylu " Gniewko syn rybaka", ukazująca niejako kulisy powstawania państwa Polan. Wizja ta jest pełna intryg, skrytobójstwa, brutalności i tak to w rzeczywistości mogło wyglądać, niejako odkłada do lamusa wizję piastuna dobrodzieja a ukazuje brutalną rzeczywistość.
Arcydzieło wizjonerstwa.

I czas na podsumowanie.
W ostatnie części już Dago Piastun prawie nie występuje, natomiast są opisywane poczynania jego synów - niekiedy dobre lecz raczej nieudolne, oraz ich chęć przejęcia władzy po ojcu za wszelką cenę.
Ogólnie w/g mnie jest to powieść ponad czasowa choć przestrzegam że nie w stylu " Gniewko syn rybaka", ukazująca niejako kulisy powstawania państwa Polan....

Ktoś w jednym z komentarzy napisał, że Nienacki pisząc "Dagome Iudex" wyprzedził swoje czasy i można się z tym w zupełności zgodzić,bo jeśli ktoś jest fanem "Gry o Tron" to identyczne motywy mógł znaleźć właśnie w trylogii Nienackiego. W książce jest wszystko co fan książek fantasy i fikcji historycznej uwielbia: przemoc, dworskie intrygi, zdrady, romanse, dużo perwersyjnego (i normalnego seksu),elementy magiczne i zjawiska nadprzyrodzone oraz różne polityczne machinacje. W zakończeniu książki Nienacki napisał, że właśnie przedstawił nam jedną z legend dotyczących powstania państwa polskiego, ale wiele szczegółów dotyczących historii z tamtego okresu, o których autor wspomina, pokrywa się z kartami podręczników od historii, dlatego łatwo uwierzyć,że w jakiejś części przygody Dago Piastuna mogą zawierać w sobie jakąś część prawdy,a nawet brzmią całkiem wiarygodnie, jeśli odjąć od nich elementy związane z magią. Muszę przyznać,że zakończenie było dla mnie dość smutne i niespodziewane, a wraz z ostatnim słowem autora poczułem ogromny żal, że to już koniec lektury. Polubiłem głównego bohatera, jego przygody,a także świat i realia historyczne,w których żył. Cała trylogia robi naprawdę duże wrażenie, dlatego nie dziwi mnie fakt, iż sam Nienacki uznał "Dagome Iudex" za swoje największe dzieło. Biorąc pod uwagę, że autor lekkich i przyjemnych przygód Pana Samochodzika napisał właśnie taką epicką i szczegółową trzytomową powieść wzbudza mój podziw. Zdecydowanie jednak ta książka nie jest dla osób pruderyjnych, które rumienią się na dźwięk słowa "członek", gdyż seksu jest tu naprawdę dużo i to nie zawsze przyzwoitego czy moralnego. Ogólnie jednak powieść polecam :)

Ktoś w jednym z komentarzy napisał, że Nienacki pisząc "Dagome Iudex" wyprzedził swoje czasy i można się z tym w zupełności zgodzić,bo jeśli ktoś jest fanem "Gry o Tron" to identyczne motywy mógł znaleźć właśnie w trylogii Nienackiego. W książce jest wszystko co fan książek fantasy i fikcji historycznej uwielbia: przemoc, dworskie intrygi, zdrady, romanse, dużo...

prawdopodobnie najciekawsza część trylogii, porównywalnie do pierwszej części. Kilka ciekawych nawiązań do historii, prób wyjaśnienia zdarzeń oraz powiedzeń.

prawdopodobnie najciekawsza część trylogii, porównywalnie do pierwszej części. Kilka ciekawych nawiązań do historii, prób wyjaśnienia zdarzeń oraz powiedzeń.

Recenzja w 5 zdaniach:

Pierwsza część trylogii była rewelacyjna, druga - była całkiem dobra, ale trzecia już przeciętna. Powodem tutaj nie jest treść, lecz sposób pisania i przedstawiania wydarzeń, które następują po sobie w niezwykle szybkim tempie i ani na chwilę nie zwalniają i osobiście byłem zmęczony takim sprintem. W trzeciej części nie ma praktycznie postaci Dago, a jego synowie nie są przedstawieni tak dobrze jak on, aby się wczuć w ich położenie. przy odpowiednim "przepisaniu" książki, zmianie tempa i wstawieniu dialogów, które uprzyjemniłyby czytanie, można rozciągnąć tę jedną książkę na 3-4 tomy, a tak - czyta się jak historyczne streszczenie. Zgodzę się z innymi - możnaby z trylogii stworzyć arcydzieło na miarę Gry o Tron, a tak - znają je tylko fani polskiej fantastyki.

Recenzja w 5 zdaniach:

Pierwsza część trylogii była rewelacyjna, druga - była całkiem dobra, ale trzecia już przeciętna. Powodem tutaj nie jest treść, lecz sposób pisania i przedstawiania wydarzeń, które następują po sobie w niezwykle szybkim tempie i ani na chwilę nie zwalniają i osobiście byłem zmęczony takim sprintem. W trzeciej części nie ma praktycznie postaci Dago, a...

Znakomite zwieńczenie genialnej trylogii , historyczne fantasy opisujące legendarne początki państwowości polskiej. Trzeci tom nieznacznie ustępuje swym poprzednikom, głównie z uwagi na fakt, że tym razem to nie sam Dago jest bohaterem powieści, a walczący o poszerzenie władztwa Polan i uznanie w oczach ojca synowie. Odrobinę mniej jest też w finałowej części trademarków całej serii - wulgarnego, brutalnego seksu, oraz nieco spowszedniałych zdrad, wiarołomstw i okrucieństw, niemniej nadal nie sposób oderwać się od czytania.
Gdy w zakończeniu drugiej części sagi otruty i zdradzony Piastun wraca do życia i mści się na zdrajcach, wydaje się, że post-arturiański mit osłabionego i wracającego do siły władcy został przez Nienackiego skutecznie wykorzystany. Motyw Słabego Króla powraca jednak z całą mocą w trzecim tomie.
Państwo Polan wkracza w okres stabilizacji i  pokoju. Dago Piastun podpisawszy traktaty z sąsiadami zapewnia ludności bezpieczeństwo od najazdów i możliwość szybkiego bogacenia się. Jednocześnie jednak traci znane z poprzednich tomów przymioty Władcy, energię, przebojowość i agresywność. Młodzieńczą Żadzę Czynów zastępować zaczyna choroba dojrzałego Braku Woli. Sytuacja pogarsza się, gdy z Bizantionu przybywa do niego drużyna wojowników pod przewodnictwem "makedońskiego" wojownika Petronasa i jego pięknej przyrodniej siostry Zoe.
Petronas to tak naprawdę pierworodny syn Piastuna - Kir (żaden to spojler, bowiem fakt ten Autor zdradza na początku powieści). Chce on zdobywszy zaufanie Dagona pomścić swą zamordowaną matkę Zyfikę i objąć Państwo Polan we władanie. Pomaga mu w tym zauroczenie, jakie w Piastunie wzbudza piękna Zoe. Jej porwanie powoduje popadnięcie władcy w szczególne odrętwienie. Petronas, mianowany wcześniej przez Piasta dowódcą straży, zaczyna sprawować faktyczne rządy w imieniu władcy, jako wyraziciel jego Woli.
W tym czasie  inni synowie Piastuna, Awdaniec, Pałuka, Siemowit i Lestek zaczynają przejawiać rosnące ambicje. Wspólnie zawierają porozumienie, mocą którego decydują się na dokonanie dalszych podbojów ziem sąsiadujących z Państwem Polan, w nadziei, że ich starania zwrócą na nich uwagę ojca.
Podobnie jak w poprzednich częściach, działając i siłą i podstępem, nie wahając się przed zdradą, trucizną, skrytobójstwem czy oszustwem, (dyskretnie wspomagani, kiedy trzeba, przez wojska Piastuna/Petronasa),odnoszą kolejne sukcesy, podbijając Śląsk, Ziemię Lubuską i Grody Czerwieńskie.
Niestety, kontakt z panującym władcą wciąż możliwy jest jedynie przez "makedończyka". Sam Dago, mimo odnalezienia i poślubienia Zoe nadal jest oderwany od rzeczywistości i opanowany przez Brak Woli.
Stopniowo między synami narasta przekonanie, że czas ojca przeminął - postanawiają siłą zdobyć władzę. Wypędzają Dagona z Gniazda. Odtrącony władca - początkowo wydaje się bezwolny, odzyskuje jednak wiarę w siebie. Dochodzi do końcowej konfrontacji. (ponownie trawestacji mitu arturiańskiego).

Naprawdę, trylogia Dagome Iudex to fenomenalna lektura - zapomniane Arcydzieło polskiej fantastyki. Porywająca fabuła, niezwykłe, wielowymiarowe postaci, ponury cynizm walki o władzę, mądrość zawarta w głównej myśli sagi - to zwycięzcy piszą historię,  a cel uświęca środki - coś wspaniałego. Pewno polityczna niepoprawność Nienackiego utrudnia odpowiednie propagowanie Dagome, a wielka szkoda. Saga w niczym nie ustępuje - piszę to z cała powagą-  Grze O Tron (jest przy tym od  dzieła Martina znacznie okrutniejsza, bardziej nihilistyczna i śmielsza obyczajowo). Byłby genialny eksportowy serial - a tak to  prawie nikt nie zna. Absolutna rewelacja.  

Znakomite zwieńczenie genialnej trylogii , historyczne fantasy opisujące legendarne początki państwowości polskiej. Trzeci tom nieznacznie ustępuje swym poprzednikom, głównie z uwagi na fakt, że tym razem to nie sam Dago jest bohaterem powieści, a walczący o poszerzenie władztwa Polan i uznanie w oczach ojca synowie. Odrobinę mniej jest też w finałowej części trademarków...

Piękna i pouczająca.
Wybitna

Piękna i pouczająca.
Wybitna