Najpierw trafiłam na tę książkę przypadkiem.
Potem nieco mniejszym przypadkiem.
Przeczytałam.
Tragikomedia.
Już od pierwszych stron rzuca się w oczy rażąca wręcz niepoprawność językowa. Zadziwia, śmieszy, bawi. Po kilku stronach powszednieje. Już nie trzeba się domyślać, co autor miał na myśli. Liczne błędy językowe, semantyczne, gramatyczne i rusycyzmy już nie przeszkadzają. Są integralną częścią książki. Pomagają nawet czasem zrozumieć treść. Przeinaczone nazwy, związki frazeologiczne, słowa... kto nie skojarzy właściwie pochodzenia wyrażenia "pomiędzy skalą a hybrydą"? Wielkie brawa dla tłumacza.

Końcówka wieku XVIII i czasy współczesne, życie w sztetlu Trachimbrod, Jankiel, Brod... i dzisiejsza Ukraina, Aleks, Dziadek, Sammy Davis Junior, Junior i oczywiście Jonathan.
"Witamy w Ukrainie" (incydent z ziemniakiem) brzmi niemalże, jak "witamy w Polsce" - wszak, jeśli idzie o absurd, to jest on w Polsce nieraz na podobnym poziomie.

Wędrówka w przeszłość nie jest łatwa. Nikt zresztą nie obiecywał, że będzie... nie w TAKĄ przeszłość.
Brak mi słów.
To, co ważne, smutne i poważne traci nieco na powadze przez formę i sposób prowadzenia narracji. Oddala, dystansuje, rozprasza. Nie myślimy tyle o historii Trachimobrodu - o ileż łatwiej się skupić na wielu, wielu błędach...

Nie mogę pozbyć się wrażenia, że autor w pewnym sensie nawiązuje do buddyzmu, opiera się na nim (konkretnie na zen) - już choćby sam tytuł to sugeruje, buddyzm opiera się na tej właśnie maksymie - wszystko jest złudzeniem, iluminacją, a przeszłość i przyszłość nie ma znaczenia, liczy się jedynie tu i teraz. Następujące w tekście wzmianki o reinkarnacji również wzmagają to wrażenie, choć przecież do końcówki XIX w. judaizm jednak przeciwko reinkarnacji nic nie miał - choć później od niej odstąpił na rzecz życia w sprawiedliwości - bo wyrządzonych szkód nawet za pomocą reinkarnacji nie da się naprawić (wg judaizmu).
Książka, jak dla mnie, sprawia wrażenie niedokończonej, ledwo ją zaczęłam czytać, a tu już koniec... pewne niedopowiedzenia...
I tylko wciąż po głowie kołacze się początek wiersza Szymborskiej "Atlantyda": "Istnieli albo i nie istnieli"...

Najpierw trafiłam na tę książkę przypadkiem.
Potem nieco mniejszym przypadkiem.
Przeczytałam.
Tragikomedia.
Już od pierwszych stron rzuca się w oczy rażąca wręcz niepoprawność językowa. Zadziwia, śmieszy, bawi. Po kilku stronach powszednieje. Już nie trzeba się domyślać, co autor miał na myśli. Liczne błędy językowe, semantyczne, gramatyczne i rusycyzmy już nie...