„Pożegnanie z bronią” to mój pierwszy kontakt z twórczością E. Hemingwaya i mogę śmiało stwierdzić, że było to spotkanie udane, zachęcające do lektury pozostałych dzieł amerykańskiego noblisty.

Jest to romans osadzony w realiach I wojny światowej. Wojnę śledzimy oczami głównego bohatera – amerykańskiego żołnierza służb medycznych, który zaciągnął się do armii włoskiej. W trakcie krwawych zmagań na froncie austriacko – włoskim poznaje on pielęgniarkę Catherine. Między młodymi, jakby na przekór okrutnej rzeczywistości, nawiązuje się gorące i idealistyczne uczucie.

Ten oklepany i troszeczkę kiczowaty schemat został przez Hemingway rozegrany bardzo sprawnie. Przede wszystkim dzięki charakterystycznemu stylowi pisarza. Styl Hemingwaya jest bardzo oszczędny i lapidarny a jednocześnie jakby nonszalancki, sprawia wrażenie, że książkę pisało się autorowi łatwiutko. Hemingway rozsądnie unika dłużyzn, a jego zdania są plastyczne i wyraziste.

Duży plus należy się autorowi za realistyczne sportretowanie życia przeciętnego żołnierza na froncie. Wojna widziana z tej perspektywy, to po prostu bezsensowna krwawa jatka, coś surrealistycznego i niepojętego w swoim okrucieństwie. Nie ma tu raczej miejsca na hasła takie jak bohaterstwo, ojczyzna. Wykonując rozkazy, żołnierze starają się po prostu przeżyć i doczekać zakończenia zmagań. Wojenny stres odreagowują sięgając po alkohol oraz korzystając z usług prostytutek z wojskowych domów publicznych.

Nic dziwnego, że książka aż skrzy od wisielczego humoru. Najmocniejszą jej stroną są chyba doskonale czytelne i lekko dekadenckie dialogi, owo dobrze znane męskie dodawanie sobie otuchy poprzez przekomarzanie się, wzajemne złośliwości. Oto zresztą mała próbka umiejętności Hemingwaya:

„-Będzie pan chodził do La Scali. – Co wieczór – powiedziałem.-Nie będzie pan mógł sobie pozwolić na to, żeby chodzić co wieczór – rzekł major. – Bilety są bardzo drogie. – Wystawię weksel na okaziciela, na mojego dziadka. – powiedziałem – Co takiego? – Weksel na okaziciela. Dziadek musi zapłacić, bo inaczej wsadzą mnie do więzienia. W banku załatwia to niejaki pan Cunningham. Ja w ogóle żyję z weksli na okaziciela. Czyż dziadek może wsadzić do więzienia wnuka-patriotę, który ginie po to, żeby Italia żyła? – Niech żyje amerykański Garibaldi! – zawołał Rinaldi. – Viva weksle na okaziciela – odpowiedziałem. – Musimy ciszej gadać – powiedział major. – Już kilka razy proszono, żebyśmy byli ciszej. – Naprawdę jutro pan jedzie, Federico? Mówię wam, ze jedzie do amerykańskiego szpitala – odrzekł Rinaldi. – Do pięknych pielęgniarek. Nie takich z brodami jak ci sanitariusze ze szpitala polowego. – Tak, tak – powiedział major. – Mnie ich brody nie przeszkadzają – oświadczyłem. – Jak ktoś chce sobie zapuścić brodę, niech zapuszcza. Dlaczego pan nie zapuści brody, signor maggiore? – Bo nie zmieściłaby się w masce gazowej. – Owszem, zmieściłaby się. W masce gazowej zmieści się wszystko.”

I w ten właśnie sposób będzie Hemingway opowiadał czytelnikowi swoją historię – w sposób realistyczny, bez zbędnego udziwniania, z poczuciem humoru, lekką nutką dekadencji, nie bojąc się opisywać najprostszych ludzkich uczuć i odruchów, ale też oszczędzając czytelnikowi wulgarności.

Nie ukrywam, że jest kilku pisarzy, których warsztat cenię wyżej, niż styl Hemingwaya. Jednocześnie nie sposób amerykańskiemu nobliście odebrać siły przekazu, jaki bije z recenzowanej książki. Jest to proza prosta, ale jednocześnie tchnąca autentyzmem, oryginalnością i sugestywnością. Zdecydowanie warto zapoznać się z twórczością tego autora, nieprzypadkowo zaliczaną do klasyki literatury.

„Pożegnanie z bronią” to mój pierwszy kontakt z twórczością E. Hemingwaya i mogę śmiało stwierdzić, że było to spotkanie udane, zachęcające do lektury pozostałych dzieł amerykańskiego noblisty.

Jest to romans osadzony w realiach I wojny światowej. Wojnę śledzimy oczami głównego bohatera – amerykańskiego żołnierza służb medycznych, który zaciągnął się do armii włoskiej. W...