Powieść lekka, zabawna i ukazująca nieco w karykaturalny sposób rzeczywistość XIX-wiecznej Anglii wśród arystokracji i szlachty. Przyznam, że zdołała we mnie wzbudzić emocji, parsknięcia śmiechem, momenty kibicowania bohaterom, niepięcie, czasem niestety też zażenowanie i irytacje, ale na szczęście – przeważały te oczekiwane pożądane emocje przy czytaniu powieści, które celem jest uzyskanie rozrywki. Dialogi w powieści to cudo, powoli kreujące się relacje, obnażające się w odpowiedniej chwili wspomnienia z przeszłości, także rowijająca się relacja między główną bohaterką a Melville'm była przesłodka (od początku mu kibicowałam). Nie jestem fanką trójkątów miłosnych, ale w tej książce nie przeszkadzał mi on za bardzo, wręcz powiedziałabym, że zasiewał on nutkę niepewności, z kim rzeczywiście skończy bohaterka i równocześnie – jak się zakończy powieść. Czasem niektóre zachowania bohaterki na początku powieści mnie denerwowały, ale później, gdy rozwinął się jej charakter, przeszła sporą metamorfozę wewnętrzną, kibicowałam jej i czułam satysfakcję z tego, że tak się zmieniła i radość, że z szarej myszki stała się odważną, pewną swoich wyborów kobietą. Ogólnie polecam dla wszystkich chcących powrócić do klimatów XIX-wiecznej Anglii po przeczytaniu na przykład Jane Austen. Ja przyznam, że z tą pozycją znów się wkręciłam w te tematy i z chęcią sięgnę po kolejną powieści z akcją osadzoną w tym czasie.

Powieść lekka, zabawna i ukazująca nieco w karykaturalny sposób rzeczywistość XIX-wiecznej Anglii wśród arystokracji i szlachty. Przyznam, że zdołała we mnie wzbudzić emocji, parsknięcia śmiechem, momenty kibicowania bohaterom, niepięcie, czasem niestety też zażenowanie i irytacje, ale na szczęście – przeważały te oczekiwane pożądane emocje przy czytaniu powieści, które...

Uwielbiam twórczość Jane Austen, i na przekór wszystkiego ciągle sięgam po różnego rodzaju przeróbki i nawiązania do jej książek. Zarówno pierwsza powieść Sophie Irwin, jak i ta zapowiadały się na lekkie, niezobowiązujące czytadełka. I nie miałabym nic przeciwko. Ale niestety obie książki to niskich lotów fanfiki, które nie zasługują na wydania książkowe. Przede wszystkim są kiepsko napisane. Niestety także same historie są słabe (i to pomimo doskonałych inspiracji). Punkt wyjścia, czyli to, co stworzyła Austen jest dobry, ale im więcej Irwin dodaje od siebie, tym bardziej widać, że niespecjalnie ma dobry pomysł czy umiejętności, żeby go wprowadzić w życie.
Jak już ktoś inny napisał, właściwie nie wiadomo, dla kogo jest ta pozycja. Trochę Bridgertonowie, ale bez interesujących bohaterów, ciekawych historii czy jakiegoś wyższego celu. Okres, w którym teoretycznie rozgrywać ma się ta historia jest tylko pretekstem. Brak w całej historii konsekwencji, zachowań zgodnych z jakąkolwiek normą społeczną (czy ówczesną, historyczną czy jakąś inną, wprowadzoną przez autorkę). Główna bohaterka jest po prostu okropną, samolubną, historycznie absolutnie nierealistyczną postacią, jedyne co ją interesuje to wydawanie pieniędzy, nowe stroje i zabawa (i przekraczanie granic). To pusta lalka bez charakteru.
Nie mam nic przeciwko uwspółcześnianiu, innym spojrzeniom, wprowadzaniu pewnych zmian (to nawet dość odświeżające),niemniej sposób, w jaki Irwin sportretowała swoją bohaterkę tylko od niej odpycha. W żaden sposób jej nie kibicujemy, niespecjalnie nawet ją rozumiemy, nie wierzymy też w jej uczucia.
Szkoda czasu na takie „retellingi”.

Uwielbiam twórczość Jane Austen, i na przekór wszystkiego ciągle sięgam po różnego rodzaju przeróbki i nawiązania do jej książek. Zarówno pierwsza powieść Sophie Irwin, jak i ta zapowiadały się na lekkie, niezobowiązujące czytadełka. I nie miałabym nic przeciwko. Ale niestety obie książki to niskich lotów fanfiki, które nie zasługują na wydania książkowe. Przede wszystkim...

Dziesięć lat wcześniej Eliza Balfour została namówiona przez swoją rodzinę, by porzucić marzenia o wyjściu za ukochanego Olivera i poślubić jego stryja, starszego od siebie o dwadzieścia pięć lat lorda Somerseta. Teraz kobieta zostaje wdową i okazuje się, że odziedziczyła znaczny majątek, który pozwala jej na pełną niezależność. Razem z ukochaną kuzynką Margaret postanawia więc korzystać z życia i bawić się w nadmorskim Bath. Problem polega na tym, że według testamentu jeśli Eliza przekroczy zasady przyzwoitości, straci prawo do spadku.

Poprzednia powieść autorki bardzo mi się podobała, więc byłam ciekawa tej. Szczególnie, że miała nawiązywać do ,,Perswazji”, czyli jednej z moich dwóch powieści Jane Austen. I rzeczywiście mamy tu wyraźną inspirację losem kobiety, która w młodości zostaje zmuszona do rezygnacji z romantycznej miłości i potem jako wdowa chce wynagrodzić sobie stracone lata i dopuszcza do głosu emocje. Jednak Irwin nie raz też nas zaskoczy. Eliza dostaje szanse na odnowienie więzi ze swoim dawnym ukochanym Oliverem, ale na jej drodze staje też nonszalancki lord Merville, który roztacza wokół siebie atmosferę skandalu. I przyznam, że było to bardzo miłe zaskoczenie. Nie dostaliśmy bowiem kalki z Austen, a wykorzystanie pewnych wątków do stworzenia nowej, bardziej współczesnej powieści. Podobało mi się, że chociaż Irwin nie ukrywa silnego przyciągania między młodym Somersetem a Elizą, to jednocześnie przypomina nam dość gorzką, ale czasami wyzwalającą prawdę o tym, że czasem o pierwszą miłość trzeba przestać walczyć i zaakceptować, że czasu nie cofniemy. Natomiast relacja Elizy i Melville’a jednocześnie iskrzy od chemii i ukrytej namiętności, a zarazem jest bardzo wspierająca i akceptująca. Ich rozmowy i utarczki przypominały mi dyskusje Scarlett i Rhetta i było to bardzo fajne skojarzenie. W przeciwieństwie do poprzedniej powieści tutaj mamy bardziej rozbudowany drugi plan i chętnie przeczytałabym osobne powieści o np. matce Elizy czy Winnie. Akcja jest wartka i wciąga, a styl trochę przypomina mi sposób pisania Jane Austen.

Jak wspominałam przy poprzedniej książce Irwin, bardzo długo broniłam się przed takimi lekkimi romansami historycznymi, bo miałam wrażenie, że to po prostu powieści o współczesnych ludziach i problemach z dodanymi sukienkami i balami. Natomiast tutaj znalazłam idealnie wyważoną mieszankę. Jest to lekka, urocza i niewymagająca powieść, która nie próbuje udawać klasyki, nie kreśli szerokiego tła. Ale jednocześnie utrzymuje klimat epoki, nie jest przepełniona seksem, bohaterowie nie łamią konwenansów na każdym kroku. Szczególnie w pierwszych rozdziałach bardzo zaznaczone są takie drobne rzeczy jak to, jak może ubierać się wdowa czy że mężczyzna i kobieta nie mogą przebywać sam na sam bez ciągłego nadzoru. Potem Eliza coraz bardziej się buntuje, ale nie przechodzi to bez echa. W ogóle ta bohaterka wydała mi się bardzo prawdziwa – typowa kobieta tamtych czasów, spokojna, łagodna, ale w pewnym momencie mająca dosyć ulegania innym i chcąca odkryć, czego sama chce i kim jest, bo nigdy nie miała takiej okazji. I o ile wiecie, że nie cierpię wątków w stylu ,,biedna umęczona kobieta wydana za starego dziada”, tak tutaj wcale mi się to nie gryzło. Przede wszystkim dlatego, że Eliza nie zachowuje się jak współczesna nastolatka wychowana na Disneyu i Netflixie, rozumie realia epoki i mamy tutaj pewne refleksje nad tym, w jaki sposób do zamążpójścia ją zmuszono i czy sama nie wybrała wierności konwenansom. No i jej mąż rzeczywiście jest dużo starszy, ale nie jest opisany jako rozpadające się truchło, a ich nieudana relacja bierze się z jego zachowania, nie wieku. Mamy tu też wątek niejako postkolonialny, związany z potomkami Brytyjczyków i Hindusów, gdzie rzeczywiście zwrócono uwagę na kontrast kulturowy i że takie osoby mogły być traktowane jako zwierzęta w cyrku, nawet jeśli miały pieniądze i wpływy. Mam natomiast mieszane uczucia, co do wątku miłości jednopłciowej. Sama relacja była opisana dobrze i wierzyłam w nią, autorka fajnie uzasadniła, jak te postacie mogłyby być razem, ale moim zdaniem nie do końca pasowało to do lekkości i humoru tej powieści. Wydaje mi się, że biorąc pod uwagę ówczesną mentalność, lepiej by było, gdyby autorka dodała więcej rozterek, dramatyzmu, niezrozumienia sytuacji zarówno przez zainteresowane, jak i otoczenie. Irwin w wątku matki Elizy, który jest bardzo niejednoznaczny, pokazała, że mimo wszystko umie też w powagę i chętnie przeczytałabym bardziej dramatyczną powieść w jej wydaniu.

,,Towarzyski przewodnik po skandalach” podobał mi się bardziej niż ,,Towarzyski poradnik dla panien bez posagu”. Czułam się bardziej zaangażowana, akcja mocniej mnie zaskoczyła i rozbudowany drugi plan wniósł więcej smaku i barw. Nie jest to powieść dla każdego, ale jeśli chcecie poczytać o tamtych czasach w lekkim, może nieco cukierkowym wydaniu, ale bez erotyzmu rodem z książek od Amber, to jest to coś dla Was.

,, I cóż jest pięknego w romantycznej miłości?(…) To największe znane mi oszustwo. W imię miłości człowiek jest w stanie zrobić wszystko i wszystko wybaczyć. Kochanek może być tchórzem, egoistą, głupcem, mieć cię za nic, a mimo to chcesz wszystko dla niego poświęcić, choćby miało cię to unieszczęśliwić, choć wiesz, że przenigdy nie odpłaci ci tym samym!”

Dziesięć lat wcześniej Eliza Balfour została namówiona przez swoją rodzinę, by porzucić marzenia o wyjściu za ukochanego Olivera i poślubić jego stryja, starszego od siebie o dwadzieścia pięć lat lorda Somerseta. Teraz kobieta zostaje wdową i okazuje się, że odziedziczyła znaczny majątek, który pozwala jej na pełną niezależność. Razem z ukochaną kuzynką Margaret postanawia...

Kilkunastoletnia Ada przeczytała wszystkie książki Jane Austen, wchłaniając każde słowo jak świeże powietrze podczas górskiej wycieczki. Książkoholiczka zastanawia się jak uporać się z brakiem tchu, który mógłby być spowodowany halnym bądź drabinką na Orlej Perci, a to tylko strach - oto nie została jej już żadna pozycja tej XIX-wiecznej autorki. Co dalej? Leczyła się innymi romansami historycznymi, innymi klasykami czy serialami takimi jak Downtown Abbey. Brakowało jej specyficznego humoru Austen i nieoczywistej fabuły, a nowoczesne książki wydawały się jedynie wzorować na jej powieściach.
Dopiero kilka lat później na półce księgarni zabłyszczała niebiesko-złotym blaskiem debiutancka powieść Sophie Irwin "Towarzyski przewodnik dla panien bez posagu". Ada jak ta sroka, chwyciła książkę w swe szpony tuż po premierze i utonęła w niej bez reszty. W końcu skuteczna terapia! Nareszcie przezabawna historia umieszczona w epoce wiktoriańskiej, z lordem Radcliffem godnym Fitzwilliama Darcy'ego i bohaterką niepoddającą się konwenasom! I tylko pozostało zadać pytania: "kiedy zostanie wydana kolejna książka autorki?" i czy można napisać drugą tak wciągającą pozycję?".

Muszę powiedzieć, że „Towarzyski przewodnik po skandalach" utrzymał wysoki poziom debiutu autorki, a przede wszystkim w podobny sposób doprowadził mnie do śmiechu i rozgrzał serduszko. W przeciwieństwie do pierwszej książki, nie mamy do czynienia z oczywistym ukierunkowaniem miłosnych uczuć bohaterki, bo w powieści pojawia się miłosny trójkąt. Elizę Balfour i Kitty Talbot łączy charakter buntowniczki oraz posiadanie pasji, która u kobiet nie była odbierana jako zaleta, a raczej słabostka i łamanie konwenansów. Eliza nie jest też panną, lecz bardzo młodą wdową. Chociaż nie łamie zasad żałoby tak szybko jak Scarlett O’Hara, to do łagodności Melanie również jest jej daleko.

Chociaż pierwsza książka pisarki energią przypomina mi „Dumę i uprzedzenie", a bohaterka drugiej mierzyła się z podobnymi rozterkami jak Anne Elliot z „Perswazji", obie są wyjątkowe i nie nazwałabym ich retellingiem tych klasyków.

Polecam dawkę Sophie Irwin jako:
- dawkę podtrzymującą miłość do twórczości Jane Austen,
- błyskotliwy humor w najlepszym wydaniu,
- mikstura romansu wiktoriańskiego z nowoczesną wkładką.

Kilkunastoletnia Ada przeczytała wszystkie książki Jane Austen, wchłaniając każde słowo jak świeże powietrze podczas górskiej wycieczki. Książkoholiczka zastanawia się jak uporać się z brakiem tchu, który mógłby być spowodowany halnym bądź drabinką na Orlej Perci, a to tylko strach - oto nie została jej już żadna pozycja tej XIX-wiecznej autorki. Co dalej? Leczyła się...

Czego ja się spodziewałam... Pusta i głupia jak seriale Netflixa, ale to już wiedziałam po pierwszej książce z tej serii. Do tego, przez tą pustotę również momentami nudna i zajęła mi więcej czasu, niż była tego warta. Niestety, życie jest takie, że czasami dla równowagi trzeba przeczytać coś takiego ;). Jednak nikomu nie polecam.

Czego ja się spodziewałam... Pusta i głupia jak seriale Netflixa, ale to już wiedziałam po pierwszej książce z tej serii. Do tego, przez tą pustotę również momentami nudna i zajęła mi więcej czasu, niż była tego warta. Niestety, życie jest takie, że czasami dla równowagi trzeba przeczytać coś takiego ;). Jednak nikomu nie polecam.

Całkiem dobra

Całkiem dobra

Mając książki Jane Austen, nie mamy chyba o czym mówić - a na pewno nie o książce "Towarzyski przewodnik po skandalach".
Literatura amatorska. Język współczesny, rażąco wybijający się na tle opisywanej epoki. Irytująca bohaterka. Do tego zupełnie odrealniona historia, pełna niekonsekwencji.
Nie umiałabym powiedzieć dla kogo jest ta książka..
Czyli - dla nikogo.

POLECAM:
"Perswazje" Jane Austen
"Opactwo Northanger"
"Mansfield Park"
- co za mistrzostwo, że książki napisane w XVIII wieku są i dziś tak aktualne, trafiają prosto w serce

Mając książki Jane Austen, nie mamy chyba o czym mówić - a na pewno nie o książce "Towarzyski przewodnik po skandalach".
Literatura amatorska. Język współczesny, rażąco wybijający się na tle opisywanej epoki. Irytująca bohaterka. Do tego zupełnie odrealniona historia, pełna niekonsekwencji.
Nie umiałabym powiedzieć dla kogo jest ta książka..
Czyli - dla...

Ciekawa choć myślałam że bedzie bardziej emocjonująca

Ciekawa choć myślałam że bedzie bardziej emocjonująca

Po dość udanym debiucie Sophie Irwin powraca z kolejnym romansem historycznym zatytułowanym "Towarzyski przewodnik po skandalach"

W wieku dwudziestu siedmiu lat Eliza zostaje wdową, ku swemu ogromnemu zdziwieniu i niezadowoleniu krewnych zmarłego męża — bardzo zamożną wdową. Jedynym warunkiem, który musi spełnić, jest godne prowadzenie się. Okaże się, że trudno będzie mu sprostać, gdy na jej drodze pojawi się największy hulaka, jakiego widział Londyn, lord Melville.

Lubię zanurzyć się w świat pełen barwnych postaci, eleganckich sukien, zachwycających rezydencji, olśniewających balów, rozmów przy herbatce, uśmiechów rzucanych spod cienia wachlarzy, gdzie krążąca w powietrzu miłość i pożądanie doprawione szczyptą błyskotliwego humoru gwarantują mi szczęśliwe zakończenie. Choć przez chwilę chcę wierzyć, że wszystko będzie dobrze, a główni bohaterowie naprawdę będą żyć długo i szczęśliwie.

"Towarzyski przewodnik po skandalach" to urocza i zabawna powieść romantyczna, która pełnymi garściami czerpie z klasyki literatury. Autorka świetnie odnalazła się w tym gatunku i fabularnie i językowo, nie ma tu nic do zarzucenia. Historia wciąga od pierwszych stron, bawi i intryguje. Z ciekawością śledzimy przemianę głównej bohaterki i jest to metamorfoza nie tylko zewnętrzna, ale i wewnętrzna. Eliza na własnej skórze przekona się, że pieniądze szczęścia nie dają, ale już zakupy tak 😉 i żeby, ktoś nas pokochał, najpierw to my musimy pokochać samego siebie.

Po dość udanym debiucie Sophie Irwin powraca z kolejnym romansem historycznym zatytułowanym "Towarzyski przewodnik po skandalach"

W wieku dwudziestu siedmiu lat Eliza zostaje wdową, ku swemu ogromnemu zdziwieniu i niezadowoleniu krewnych zmarłego męża — bardzo zamożną wdową. Jedynym warunkiem, który musi spełnić, jest godne prowadzenie się. Okaże się, że trudno będzie mu...

Duże rozczarowanie. Pierwsza część była miła, lekka i przyjemna a tutaj się męczyłam. Cały plot twist z Melvillem jest do przewidzenia od początku. Eliza jest mega irytująca. Całość mega się ciągnie.

Duże rozczarowanie. Pierwsza część była miła, lekka i przyjemna a tutaj się męczyłam. Cały plot twist z Melvillem jest do przewidzenia od początku. Eliza jest mega irytująca. Całość mega się ciągnie.