Świetna książka, wciągająca i ciekawa, ale co najważniejsze głównymi bohaterami są zwierzęta. Nie w disnejowski spersonifikowany sposób a prosty i prawdziwy. Zwierzęcy.
Autor jest genialnym obserwatorem i WILCZYM psychologiem.
Zabierałem się do tej książki od 25 lat, a teraz żałuje że już się skończyła. Warto przeczytać by poczuć inny klimat, jeśli ktoś lubi przyrodę. Opisy zwierząt i ich zwyczajów genialne. Opisy natury i język używany czasem sprawia trudności ale łezka się kręci, że już ludzie przestali używać takiego stylu. Sięgam po następną pozycję autora.

Świetna książka, wciągająca i ciekawa, ale co najważniejsze głównymi bohaterami są zwierzęta. Nie w disnejowski spersonifikowany sposób a prosty i prawdziwy. Zwierzęcy.
Autor jest genialnym obserwatorem i WILCZYM psychologiem.
Zabierałem się do tej książki od 25 lat, a teraz żałuje że już się skończyła. Warto przeczytać by poczuć inny klimat, jeśli ktoś lubi przyrodę....

Niesamowita opowieść o życiu wilków , o przyrodzie , o Wielkiej Puszczy. Od początku wciąga, przepiękne opisy, fachowa znajomość życia i obyczajów wilków jak i również przyrody wokół. Miejscami można by powiedzieć że brutalna ale taka właśnie jest natura: dla jednych jest scena zbrodni a dla drugich normalnego coś w procesie życia, ofiara kontra drapieżnik. Bardzo fajnie jest ukazana koorelacja człowieka żyjącego poniekąd w symbiozie z puszczą, dopóki ta równowaga nie zostanie drastycznie naruszona ,życie toczy się dalej, rosną następne pokolenia. Serdecznie polecam każdemu kto lubi las, góry, rzeki... :))

Niesamowita opowieść o życiu wilków , o przyrodzie , o Wielkiej Puszczy. Od początku wciąga, przepiękne opisy, fachowa znajomość życia i obyczajów wilków jak i również przyrody wokół. Miejscami można by powiedzieć że brutalna ale taka właśnie jest natura: dla jednych jest scena zbrodni a dla drugich normalnego coś w procesie życia, ofiara kontra drapieżnik. Bardzo fajnie...

Co za opisy przyrody! Co za opisy życia wilków! Przeczytałam tę książkę prawie jednym ciągiem, choć nie o akcję tu chodzi, ale o dzikie życie, którego niesamowitość potrafi pochłonąć bardziej niż najlepszy kryminał, a które Tytus Karpowicz potrafił w oszałamiający sposób przybliżyć. Jestem pod ogromnym wrażeniem, choć były też fragmenty, które odpychały, gniewały, przez okrucieństwo nie kogo innego, jak człowieka. Bo o ile drapieżność i bezwzględność zwierząt jest naturalna, to okrucieństwo i głupota człowieka zawsze będzie oburzać...

Co za opisy przyrody! Co za opisy życia wilków! Przeczytałam tę książkę prawie jednym ciągiem, choć nie o akcję tu chodzi, ale o dzikie życie, którego niesamowitość potrafi pochłonąć bardziej niż najlepszy kryminał, a które Tytus Karpowicz potrafił w oszałamiający sposób przybliżyć. Jestem pod ogromnym wrażeniem, choć były też fragmenty, które odpychały, gniewały, przez...

Nie lubię takiej formy opowiadań, ale trzeba oddać autorowi, że zrobił kawał dobrej roboty.

Mimo wszystko wolę powieści, gdzie akcja rozgrywa się szybko bez zbędnych opisów natury.
Naturą wolę się zachwycać własnymi paczałkami ;-)

Nie lubię takiej formy opowiadań, ale trzeba oddać autorowi, że zrobił kawał dobrej roboty.

Mimo wszystko wolę powieści, gdzie akcja rozgrywa się szybko bez zbędnych opisów natury.
Naturą wolę się zachwycać własnymi paczałkami ;-)

Jak zwykle u Karpowicza, piękne sceny z życia dzikich zwierząt, tym razem królewskich drapieżników naszych lasów--wilków. Pozwala wtopić się w ich myśli, nastroje, instynkty i podziwiać ich siłę, wytrwałość i inteligencję.

Autor, podobnie jak w innych pozycjach o życiu puszczańskich zwierząt przemyca czytelnikowi wiele wiedzy o życiu tych drapieżników, dla mnie szokujące było, że "wilk potrafi dźwigać zdobycz parokrotnie cięższą od samego siebie" (s. 155--np. owcę, sarnę, prosiaka).

W fabule pojawia się kilka ciekawych wątków--rywalizacji dwóch silnych przewodników stada, walki wilczej matki o przetrwanie swych dzieci, walki ludzi z wilkami (i wilków z ludźmi),problem oswojenia wilka (co z tego, jeśli nawet polubi opiekuna, kiedy będzie zabijać wszystko co się rusza wokół?),problem wilczych strategii na życie zimą i w lecie, technik polowania, problem roli myśliwego w życiu lasu i przemiany wilczych pokoleń.

Oprócz tych cytatów, które dołączyłem obok, przytoczę jeszcze jeden, dla mnie wzruszający:
"Jeden ptak potoczył się aż do samych łap Białej Matki [...] Łeb wadery ledwo-ledwo drgnął w kierunku zwierzyny, za to nozdrza poruszyły się nieco żywiej; jednak nie starczyło już jej sił by zsunąć głowę ze skały i jeszcze raz spróbować mięsa.
[...]
Koczownik, nim opuścił wyspę, jeszcze raz stanął przy grocie szczenięctwa. Z czarnobrązowego mroku, z wilczej głowy, wspartej o głaz, zalśniły ku niemu jeszcze żywe oczy matki... Złote, dogasające lampy--wmurowane w kamień rodzinnego gniazda."

W tej książce też wyczuwa się (minimalnie),że została napisana po "Szlaku czarnego zwierza", "Bałabuszce", "Tytanie"--autor wspomina niekiedy szczegóły życia dzików, lisów i jeleni, jakby odwołując się do tamtych pozycji.

Polecam, a mi pozostaje jeszcze "Saga o niedźwiedziu".

ps.
Znalazłem, że na motywach tej książki nakręcono nawet film--"Dzikun". O ile się zdążyłem zorientować (jeszcze nie oglądałem),inspiracja jest dość luźna, ale...

Jak zwykle u Karpowicza, piękne sceny z życia dzikich zwierząt, tym razem królewskich drapieżników naszych lasów--wilków. Pozwala wtopić się w ich myśli, nastroje, instynkty i podziwiać ich siłę, wytrwałość i inteligencję.

Autor, podobnie jak w innych pozycjach o życiu puszczańskich zwierząt przemyca czytelnikowi wiele wiedzy o życiu tych drapieżników, dla mnie szokujące...

Bardzo mi przypadła do gustu, ponieważ lubię wilki, ogólnie naturę. Książka pokazuje las od dzikiej strony, "oczami wilka".
Jednakże jest jeden mały minus. Jest ona napisana dosyć niezrozumiałą "jak dla mnie" polszczyzną. Musiałem łapać sens z kontekstu w co drugim zdaniu. Ale mam wrażenie że jest tak tylko na początku, później w miarę czytania słownictwo jest w miarę zrozumiałe dla przeciętnego człowieka.

Bardzo mi przypadła do gustu, ponieważ lubię wilki, ogólnie naturę. Książka pokazuje las od dzikiej strony, "oczami wilka".
Jednakże jest jeden mały minus. Jest ona napisana dosyć niezrozumiałą "jak dla mnie" polszczyzną. Musiałem łapać sens z kontekstu w co drugim zdaniu. Ale mam wrażenie że jest tak tylko na początku, później w miarę czytania słownictwo jest w miarę...

Książka bardzo mnie zaciekawiła, czytałam ją 2 albo 3 lata temu. Do tej pory mam co do niej sentyment, szczególnie dlatego, że zawsze inspirowały mnie wilki i życie wilków. Obowiązkowa lektura dla miłośników!

Książka bardzo mnie zaciekawiła, czytałam ją 2 albo 3 lata temu. Do tej pory mam co do niej sentyment, szczególnie dlatego, że zawsze inspirowały mnie wilki i życie wilków. Obowiązkowa lektura dla miłośników!

Książka pisana jest z dwóch perspektyw - myśliwych i wilków.
Fabuła była bardzo przyjemna, ale najbardziej zaskakujący był sam finał.
Autor pokazał, że wilki to nie krwiożercze bestie lecz przepiękne i inteligentne stworzenia.

Polecam :)

Książka pisana jest z dwóch perspektyw - myśliwych i wilków.
Fabuła była bardzo przyjemna, ale najbardziej zaskakujący był sam finał.
Autor pokazał, że wilki to nie krwiożercze bestie lecz przepiękne i inteligentne stworzenia.

Polecam :)

Książka mojego dzieciństwa...
Zakochanym w przyrodzie polecam!

Książka mojego dzieciństwa...
Zakochanym w przyrodzie polecam!