Dobra historia, ciekawie opisana i świetni bohaterowie.Śmieszna,przyjemna książka.

Dobra historia, ciekawie opisana i świetni bohaterowie.Śmieszna,przyjemna książka.

Moja Jane Eyre opiera się na historii tytułowej dziewczyny, którą możecie znać z powieści Charlotte Brontë pt Dziwne losy Jane Eyre. Jeśli listy Jane w oryginale były dziwne to nie wiem jak nazwać te tutaj. Z oryginalną historią łączy ją tylko zarys. Historia doprawiona jest o duchy i wiele innych.
.
Jane wychowuje się w sierocińcu, ma tam przyjaciółkę Charlotte Brontë. Charlotte pisze opowiadania, Jane maluje obrazy i widzi duchy, ale o tym drugim nikt nie wie. Udaje jej się dostać pracę guwernantki u pana Rochestera. On, starszy, czasem gburowaty, podbije serce Jane, ale nic nie będzie łatwe. Jeśli znacie historię Jane to i tak gwarantuję wam, że ta wersja was zaskoczy.
.
Moja Jane Eyre to przeniesienie historii bardziej do naszych czasów. Mimo, że akcja dzieje się dawno, to już sam język jakim jest napisana sprawia, że książkę czyta się inaczej, zdecydowanie przyjemniej (co nie znaczy, że pierwowzór czytało mi się źle, bo go uwielbiam). Myślę, że książka trafi do osób, które nie przepadają za klasyką. Mamy tu historię Jane z przymrużeniem oka i z dodatkiem tajemniczego Towarzystwa i całego mnóstwa duchów.

Moja Jane Eyre opiera się na historii tytułowej dziewczyny, którą możecie znać z powieści Charlotte Brontë pt Dziwne losy Jane Eyre. Jeśli listy Jane w oryginale były dziwne to nie wiem jak nazwać te tutaj. Z oryginalną historią łączy ją tylko zarys. Historia doprawiona jest o duchy i wiele innych.
.
Jane wychowuje się w sierocińcu, ma tam przyjaciółkę Charlotte Brontë....

Jane Eyre to moja ulubiona powieść ze wszystkich jej podobnych klasyków. Dlatego z przyjemnością sięgnęłam po tę pozycję. Dodanie duchów było nawet urocze, Charlotte Brontë trochę mniej (ale rozumiem zamiary jej obecności). Najbardziej ubodło mnie, że Pan Rochester jednak nie został mężem Jane Eyre. Nie wiem co autorki miały do tego wątku w oryginale, ale wyraźnie pokazały, że im się to nie podobało, albo raczej podeszły do sprawy z nowoczesnymi poglądami - jak to za starszego gbura za mąż?

Jane Eyre to moja ulubiona powieść ze wszystkich jej podobnych klasyków. Dlatego z przyjemnością sięgnęłam po tę pozycję. Dodanie duchów było nawet urocze, Charlotte Brontë trochę mniej (ale rozumiem zamiary jej obecności). Najbardziej ubodło mnie, że Pan Rochester jednak nie został mężem Jane Eyre. Nie wiem co autorki miały do tego wątku w oryginale, ale wyraźnie...

http://ksiazki-z-gornej-polki.blogspot.com/2021/03/69-brodi-ashton-cynthia-hand-jogi.html

Tak mi przyszło do głowy, że niektórzy tę książkę mogliby nazwać profanacją. Oryginał jest przecież doskonały, od tylu lat zdobywa nowych czytelników, ma niepowtarzalny styl i już dawno temu stał się książką kultową. Jak więc można go przerabiać, robić z niego komedię? Po co? Dla mnie to taka próba złagodzenia trochę dość ciężkich w odbiorze Dziwnych losów Jane Eyre, dotarcie do innej grupy czytelników i być może zainteresowanie ich oryginałem. Dziwne losy Jane Eyre czytałam jakiś czas temu i zupełnie nie przypadła mi do gustu. Fabuła była ok, ale nie polubiłam głównej bohaterki i książkę czytało mi się źle.. Za to Moja Jane Eyre...ach, to była prawdziwa przyjemność czytać tę książkę.


Cała akcja książki jest mocno inspirowana fabułą oryginału, ale jest w niej jeden dodany, bardzo ważny wątek, który wszystko zmienia - Jane widzi duchy. Ten jeden szczegół pozwolił autorkom tak bardzo splątać fabułę, że już po kilku rozdziałach zapomina się, że to przeróbka innej książki. Atmosfera Mojej Jane Eyre jest zupełnie inna niż w powieściach Bronte. Książka pisana jest bardzo współcześnie, bohaterowie też są bardziej zrozumiali i mniej sztywni. Wyszła z tego mieszanka stylów, przez co postaci są bardzo nierealistyczne, ale w tej książce pasują idealnie.


Nie ma tu trudnych tematów. Każdy motyw - nawet miłości - został spłycony i potraktowany niepoważnie. Książka jest świetna na poprawienie humoru, na miłe spędzenie wieczoru. Czyta się ją bardzo szybko, co chwilę się uśmiechając lub wybuchając śmiechem. W fabułę naprawdę można się wciągnąć - mamy tu jedną wielką zagadkę, której nie ma w oryginale. Bez obaw więc można przeczytać Moją Jane Eyre nawet jeśli zna się oryginał - te książki są po prostu do siebie tak zupełnie niepodobne, że można się zaskoczyć.



Mimo, że książka bardzo mi się podobała i przeczytałam ją z przyjemnością, znalazłam w niej kilka błędów. Przede wszystkim, momentami była mocno przesadzona. Sytuacje były mocno przekombinowane. Miały być maksymalnie zabawne, ale traciły przez to dużo na logice i autentyczności. Pewnie gdybym nie była w odpowiednim humorze i nie nastawiała się właśnie na śmieszną komedię, byłabym zniesmaczona głupotą bohaterów. Mimo to i tak niektóre sceny mnie niecierpliwiły - były nudne, pełne nonsensów, napisane chaotycznie i właściwie nie wiadomo po co. Brakowało mi ważnych opisów, a za dużo było szczegółów mających dodawać humoru, które były swoimi ciągłymi powtórzeniami.


Cieszę się, że mogę ocenić książkę tak jak ja ją odebrałam - w według takiego kryterium daję jej wysoką ocenę. Gdybym miała ocenić na chłodno jej plusy i minusy, ocena byłaby inna. Moja Jane Eyre nie jest dziełem wybitnym ani wzorowym, zapada za to w pamięć i wyróżnia się na tle innych książek. Jej przesada i groteskowość potrafią rozśmieszyć, i dla mnie w końcowym rozrachunku tylko to się liczy.

http://ksiazki-z-gornej-polki.blogspot.com/2021/03/69-brodi-ashton-cynthia-hand-jogi.html

Tak mi przyszło do głowy, że niektórzy tę książkę mogliby nazwać profanacją. Oryginał jest przecież doskonały, od tylu lat zdobywa nowych czytelników, ma niepowtarzalny styl i już dawno temu stał się książką kultową. Jak więc można go przerabiać, robić z niego komedię? Po co? Dla mnie...

"Twoi czytelnicy zaczną wieczorem, a skończą nad ranem" - te słowa wypowiada Jane Eyre do Charlotty Brontë.
Nie pamiętam czy "Dziwne losy Jane Eyre" czytałam w tym systemie, ale muszę się przyznać, że alternatywną wersję napisaną przez to samo trio, które przerobiło fragment XVI-wiecznej historii Anglii czytałam do czwartej nad ranem :D
Tak, wiem, że to niemądre, bo przeczytałam wczoraj (a w zasadzie dzisiaj) całą książkę i już niestety się skończyła (co wcale nie oznacza, że nie mam niczego do czytania ;)) no ale czytało się na tyle fajnie, że postanowiłam doczytać do samego końca. Nic na to nie poradzę, że lubię "wciągacze".)
A dziś... cóż - Na szczęście mam dobrą kawę i nie waham się jej użyć.☕️
Książka jest równie odjechana jak poprzednia (nie są ze sobą powiązane, więc można je czytać w dowolnej kolejności, tyle że akcja tej dzieje się później, jako że i rodzina Brontë żyła w XIX wieku.
Mnóstwo smakowitych kluczy literackich, znów cysterna magii, ale tym razem zupełnie innej niż w przypadku poprzedniej opowieści. Tym razem do akcji wchodzą naprawdziwsze duchy. Oraz XIX-wieczni ghostbusters.
Aha, zwracajcie uwagę na nazwiska bohaterów!
Szczególnie jednego (I nie, nie mam na myśli pana Rochestera). To dodatkowa zabawa z czytelnikiem. Lubię takie wielowarstwowe i wielopiętrowe perskie oko.
Moim zdaniem ta jest zabawniejsza od poprzedniej. A może po prostu mniej poważna?

"Twoi czytelnicy zaczną wieczorem, a skończą nad ranem" - te słowa wypowiada Jane Eyre do Charlotty Brontë.
Nie pamiętam czy "Dziwne losy Jane Eyre" czytałam w tym systemie, ale muszę się przyznać, że alternatywną wersję napisaną przez to samo trio, które przerobiło fragment XVI-wiecznej historii Anglii czytałam do czwartej nad ranem :D
Tak, wiem, że to niemądre, bo...

Książka, której nie powinno się brać na serio. Trzeba podejść do niej z dystansem i nie doszukiwać się w niej cech fenomenu jakim niewątpliwie jest oryginał.
Zabawna, lekka i przyjemna. W sam raz dla młodzieży lub czytelników, którzy po prostu chcą się zrelaksować przy niezbyt wymagającej lekturze.

Książka, której nie powinno się brać na serio. Trzeba podejść do niej z dystansem i nie doszukiwać się w niej cech fenomenu jakim niewątpliwie jest oryginał.
Zabawna, lekka i przyjemna. W sam raz dla młodzieży lub czytelników, którzy po prostu chcą się zrelaksować przy niezbyt wymagającej lekturze.

Kolejna literacka zabawa z "Dziwnymi losami Jane Eyre" Charlotte Brontë, tym razem podjęta przez trzy pisarki: Cynthię Hand, Brodi Ashton i Jodi Meadows. "Moja Jane Eyre" nie jest literaturą ambitną, co nie znaczy, że złą. Do czytania tej powieści należy przede wszystkim podejść z dystansem, nie doszukiwać się znamion wybitnego dzieła, ale bawić się tym, co z dziełem Charlotty Bronë zrobiły trzy panie ze Stanów Zjednoczonych. Może się wydawać, że to profanacja angielskiej klasyki, ale nic bardziej mylnego. To literacka przygoda, w której Jane Eyre przyjaźni się z samą Charlottą Brontë, a historia Jane i Edwarda Rochestera wcale nie kończy się tak jak w oryginale. Ale, uwaga, uwaga: to nie znaczy, że nie ma happy endu. W tle epizodycznie pojawiają się Emily i Anne. Za to więcej jest Branwella Brontë z temperamentem jak najbardziej zbliżonym do tego, który znany mi jest z biografii sióstr Brontë. "Moja Jane Eyre" rekomendowana jest jako literatura młodzieżowa i rzeczywiście to dobry wstęp dla nastoletnich czytelniczek przed przeczytaniem "Dziwnych losów Jane Eyre". Dla trochę starszych czytelników, którzy już są po lekturze powieści Charlotte Brontë to zabawa, miło spędzone chwile i refleksja nad tym, że klasykę można potraktować na luzie. Plus dla autorek za to, że główne bohaterki zostały dosyć mocno oswobodzone z obowiązującej w XIX w. angielskiej etykiety, zarówno jeśli chodzi o zachowanie, jak i sposób wysławiania się.

Kolejna literacka zabawa z "Dziwnymi losami Jane Eyre" Charlotte Brontë, tym razem podjęta przez trzy pisarki: Cynthię Hand, Brodi Ashton i Jodi Meadows. "Moja Jane Eyre" nie jest literaturą ambitną, co nie znaczy, że złą. Do czytania tej powieści należy przede wszystkim podejść z dystansem, nie doszukiwać się znamion wybitnego dzieła, ale bawić się tym, co z dziełem...

Alternatywna wersja wydarzeń znanej historii Jane Eyre. Świetna książka dla młodzieży. Fantastyczny humor. Czyta się bardzo przyjemnie.

Alternatywna wersja wydarzeń znanej historii Jane Eyre. Świetna książka dla młodzieży. Fantastyczny humor. Czyta się bardzo przyjemnie.

Dobra książka, świetna historia detektywistyczna, mimo iż jedna z narratorek na początku dość mocno mnie irytowała. Ciekawa historia na kilka wieczorów. Niestety ciut gorsza od swojej poprzedniczki.

Dobra książka, świetna historia detektywistyczna, mimo iż jedna z narratorek na początku dość mocno mnie irytowała. Ciekawa historia na kilka wieczorów. Niestety ciut gorsza od swojej poprzedniczki.

Niestety, ta część jest już nieco gorsza od pierwszej. Wszystko było przewidywalne, wiedziałam już, o co chodzi z 20 stron przed tym, jak bohaterowie to zrozumieli, co jest bardzo irytujące. Na dodatek, wszystko było zbyt idealne i niektóre rzeczy wydawały się niespójne. Autorki tylko trochę liznęły temat widzenia duchów, nie zagłębiając się w niego - a szkoda.
Prawdopodobnie pierwsza część też miała takie wady, ale nie rzucały mi się one tak bardzo w oczy.
Mimo wszystko, książkę czyta się przyjemnie, momentami potrafi rozśmieszyć. Myślę, że spodobałyby mi się bardziej, gdybym miała kilka lat mniej.

Niestety, ta część jest już nieco gorsza od pierwszej. Wszystko było przewidywalne, wiedziałam już, o co chodzi z 20 stron przed tym, jak bohaterowie to zrozumieli, co jest bardzo irytujące. Na dodatek, wszystko było zbyt idealne i niektóre rzeczy wydawały się niespójne. Autorki tylko trochę liznęły temat widzenia duchów, nie zagłębiając się w niego - a...