Drugi tom Sagi drozdowskiej jest ciekawszy i nabiera tempa, akcja toczy się w spokojnej wsi i rozwijającym się mieście, Szkoda że nie ma dalszej części.

Drugi tom Sagi drozdowskiej jest ciekawszy i nabiera tempa, akcja toczy się w spokojnej wsi i rozwijającym się mieście, Szkoda że nie ma dalszej części.

II tom „Sagi drozdowskiej” zatytułowany jest „Dziedziczka łez”, jednak czas jego akcji wcale mi się z łzami nie kojarzy. Przypada ona na lata dwudzieste XX wieku. To epoka odbudowy Polski. Czas, w którym ludzie chcieli cieszyć się końcem wojny, niepodległością. Chcieli korzystać z życia. Czas bardzo dziwny. Zderzenia dawnego „pańskiego” porządku z bohemą, rozluźnieniem obyczajów. Epoka postępowych kobiet. I to właśnie kobiety są bohaterkami tej powieści. Konstancja – przedstawicielka tradycji – i młoda Zula, która pragnie się kształcić. Drozdowo i Warszawa – to dwa jakże inne miejsca, ale to w nich zobaczymy różne oblicza lat dwudziestych.

Książki o dwudziestoleciu międzywojennym zazwyczaj poruszają tematy i społeczne, i polityczne. Katarzyna Droga postawiła te pierwsze. Niewiele w powieści polityki – chociaż przemyka w niej Roman Dmowski – a jeżeli już się pojawia dotyka kwestii praw i pozycji kobiet. Bohaterki skupione są na codziennych obowiązkach i wyzwaniach, a zmora II wojny światowej właściwie nie jest wyczuwalna między pracą a domem. Owa wojna pojawia się w ostatnich rozdziałach powieści, ale autorka opisuje ją „szybko” skupiając się na kilku epizodach z życia swoich bohaterów.

„Show” skradła Zula, wychowanka Konstancji. Przy okazji tej postaci Katarzyna Droga świetnie opisała bolączki ambitnej kobiety. Zula pragnie zostać lekarką. Ciotka zapewnia jej fundusze na edukację, jednak pieniądze okażą się tylko „wierzchołkiem” problemów z jakimi będzie musiała zmierzyć się młoda bohaterka. Płeć i niewiadome pochodzenie dziewczyny sprawią, że ciągle będzie musiała udowadniać swoją wartość. Kobietę można trzymać za rękę, mieszkać z nią przed ślubem, ale zawierzyć jej wykształceniu trudno.

„Dziedziczka łez”, czyli lata dwudzieste pełną gębą. Tradycyjne Drozdowo i blichtr Warszawy. Wystawne rodowe zjazdy, teatry, pióra i brokat. Nowe, ambitne pokolenie, któremu II wojna światowa zabrała plany i marzenia. A przede wszystkim wspaniałe kobiety. Domatorki i idealistki, skromne i przebojowe. Katarzyna Droga cudownie to wszystko opisała.

II tom „Sagi drozdowskiej” zatytułowany jest „Dziedziczka łez”, jednak czas jego akcji wcale mi się z łzami nie kojarzy. Przypada ona na lata dwudzieste XX wieku. To epoka odbudowy Polski. Czas, w którym ludzie chcieli cieszyć się końcem wojny, niepodległością. Chcieli korzystać z życia. Czas bardzo dziwny. Zderzenia dawnego „pańskiego” porządku z bohemą, rozluźnieniem...

Dziś przychodzę do Was z recenzją jednej z lepszych książek jakie dane było mi czytać w ostatnim czasie. Już dawno żadna historia mnie tak nie poruszyła.
Ród Lutosławskich próbuje wrócić do codziennego życia, po I Wojnie Światowej. Główną bohaterką jest Zula, która swoim usposobieniem dodaje charakteru całej fabule. Zula postanawia odstawić na bok nudne konwenanse i zacząć żyć po swojemu. Jednymi z jej największych marzeń są: studia medyczne oraz ustalenie swojego prawdziwego pochodzenia.

Mam wrażenie, że dwudziestolecie międzywojenne zostało trochę przysłonięte w literaturze przez I i II Wojnę Światową, dlatego bardzo cieszę się z każdej książki, której fabuła osadzona została w tym okresie.

Autorka na zmianę przeplata w tej historii obraz polskiej, spokojnej wsi oraz miasta, które powoli odbudowuje się po wojnie, co pozwala czytelnikowi lepiej poznać obraz Polski po tragicznych wydarzeniach.
Na szczególną uwagę zasługuje postać głównej bohaterki, która jest niezwykle silną i charyzmatyczną osobą, którą niewiele jest w stanie zatrzymać na drodze do spełniania marzeń.

Dziedziczka łez to niezwykle refleksyjna i emocjonująca historia o dążeniu do celu, a także konieczności dokonywania trudnych wyborów.

Dziś przychodzę do Was z recenzją jednej z lepszych książek jakie dane było mi czytać w ostatnim czasie. Już dawno żadna historia mnie tak nie poruszyła.
Ród Lutosławskich próbuje wrócić do codziennego życia, po I Wojnie Światowej. Główną bohaterką jest Zula, która swoim usposobieniem dodaje charakteru całej fabule. Zula postanawia odstawić na bok nudne konwenanse i zacząć...

Lubicie czytać historie z wojną w tle?

Sięgnijcie po "Dziedziczkę  łez". To drugi tom sagi drozdowskiej i kontynuacja losów rodziny Lutosławskich. Lata 20. XX wieku. Epoka tanga, aeroplanu, kinematografu i rewolucji w modzie. 

Główną bohaterką "Dziedziczki łez" jest Zula, przybrana córka Konstancji.  Dziewczyna marzy o studiach medycznych i poślubieniu ukochanego mężczyzny. Pragnie też odkryć tajemnicę swojego pochodzenia. Niestety na jej drodze pojawiają się kłody, które los rzuca jej pod nogi. 

Jak potoczą się losy bohaterów?

Czy Zula będzie szczęśliwa?


"Dziedziczka łez" bardzo mnie wciągnęła. To historia o młodej i charakternej kobiecie, która ambitnie dąży do swoich celów i marzeń. Zula jest przedstawicielką młodego pokolenia, która należy do silnych kobiet. Żyje w czasach trudnych, ale pokonuje przeszkody na swojej drodze.  Autorka skradła moje czytelnicze serce tą sagą. Emocje, intrygująca fabuła,  zwroty akcji i klimat lat 20 XX wieku sprawiły,  że przewracałam kartkę za kartką. 


Jeśli macie ochotę poczytać o silnych kobietach, które żyły w ciężkich czasach,  ale walczyły o lepsze jutro  to ta saga skradnie Wasze serca. 


Idealna lektura dla fanów powieści obyczajowych z historią w tle. 


Jestem zachwycona i z przyjemnością sięgnę po kolejne książki spod pióra autorki. 


Polecam!  Czytajcie!

Lubicie czytać historie z wojną w tle?

Sięgnijcie po "Dziedziczkę  łez". To drugi tom sagi drozdowskiej i kontynuacja losów rodziny Lutosławskich. Lata 20. XX wieku. Epoka tanga, aeroplanu, kinematografu i rewolucji w modzie. 

Główną bohaterką "Dziedziczki łez" jest Zula, przybrana córka Konstancji.  Dziewczyna marzy o studiach medycznych i poślubieniu ukochanego...

Druga część mi się zdecydowanie lepiej podobała niż pierwsza. Dzieje się tu znacznie więcej, nie tylko z uwagi na przetaczające się nawałnice dziejowe. Wraz ze zmianą otaczającej rzeczywistości, nasi bohaterowie się zmieniają. Na arenę wkracza nowe pokolenie. I to z nimi będziemy przeżywać ich losy.
Druga połowa książki nabrała takiego tempa, że książka stała się nieodkładana. Chciałam, jak najszybciej poznać losy bohaterów.
Końcówka pozostawiła niedopowiedzenie. Może to ma być podwaliny na część trzecią. Jeśli się ukaże z przyjemnością powrócę do losów bohaterów kreowanych na pierwowzorach i tych wymyślonych.

Druga część mi się zdecydowanie lepiej podobała niż pierwsza. Dzieje się tu znacznie więcej, nie tylko z uwagi na przetaczające się nawałnice dziejowe. Wraz ze zmianą otaczającej rzeczywistości, nasi bohaterowie się zmieniają. Na arenę wkracza nowe pokolenie. I to z nimi będziemy przeżywać ich losy.
Druga połowa książki nabrała takiego tempa, że książka stała się...

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Drugi tom Sagi drozdowskiej nosi tytuł Dziedziczka łez.
Poznajemy dalsze losy rodziny Lutosławskich, przeżywamy razem z bohaterami powieści realia życia w latach międzywojennych i w czasie drugiej wojny światowej.
Przybrana córka Konstancji, Zula ma ambitne plany zostać lekarzem. Niestety nadal nie jest to dobrze postrzegane, żeby kobieta pracowała zawodowo, pozostało przekonanie, że miejsce kobiety jest w domu z mężem i dziećmi. Mimo wielu zmian jakie mają miejsce w ówczesnych czasach, nie jest łatwo kobietom spełniać swoje marzenia i plany.
Pięknie napisana Saga drozdowska jest inspirowana prawdziwymi wydarzeniami z życia rodziny Lutosławskich. Powieść jest pełna emocji i wzruszeń. Bardzo ciekawie opisane historyczne wydarzenia.
Polecam

Drugi tom Sagi drozdowskiej nosi tytuł Dziedziczka łez.
Poznajemy dalsze losy rodziny Lutosławskich, przeżywamy razem z bohaterami powieści realia życia w latach międzywojennych i w czasie drugiej wojny światowej.
Przybrana córka Konstancji, Zula ma ambitne plany zostać lekarzem. Niestety nadal nie jest to dobrze postrzegane, żeby kobieta pracowała zawodowo, pozostało...

W pierwszym tomie poznajemy Konstancję, która zostaje damą do towarzystwa Pauliny Lutosławskiej, poznajemy rodzinę oraz ich trudny i znoje życia codziennego. Nasza bohaterka targana przez los bierze pod opiekę niemowlę, które wychowa jak swoją córkę Zulę.
To właśnie ta dziewczyna jest główna bohaterką tomu drugiego. Młoda, ambitna marzącą o karierze chirurga mając u boku ukochanego mężczyznę. Jednak życie nie jest proste, tak jak podejście do kobiety chirurga i mezalians na jaki nie godzą się rodzice jej narzeczonego.

Jak się potoczą jej losy i całej rodziny ? O tym przeczytacie w tomie drugim.

Katarzyna Droga ma niezwykłą łatwość pisania o historycznych wydarzeniach jak i ciekawych bohaterach jakich mamy tu wielu. Szczególnie o silnych kobiecych postaciach mających w sobie wiele determinacji i ambicji choć miałoby się wrażenie że w tych czasach miały mało do powiedzenia ich głos jest słyszalny.

Jestem zainteresowana dalszym losem bohaterów i niecierpliwie czekam na kontynuację.

W pierwszym tomie poznajemy Konstancję, która zostaje damą do towarzystwa Pauliny Lutosławskiej, poznajemy rodzinę oraz ich trudny i znoje życia codziennego. Nasza bohaterka targana przez los bierze pod opiekę niemowlę, które wychowa jak swoją córkę Zulę.
To właśnie ta dziewczyna jest główna bohaterką tomu drugiego. Młoda, ambitna marzącą o karierze chirurga mając u boku...

Sagą drozdowską zachwycałam się już jakiś czas temu i przy pierwszym tomie zachęcałam Was do zapoznania się z losami rodziny Lutosławskich. „Dziedziczka łez”, czyli tom drugi, jest nawet lepszy, fabuła przyspiesza, a opisy wiejskiej scenerii przeplatają się z niuansami społecznymi, które odbijają się na mieszkańcach wielkiego miasta.

Zula – przybrana córka Konstancji – marzy o karierze chirurga, wielkiej miłości i realizowaniu swoich, dość ambitnych jak na tamte czasy, planów i pomysłów na przyszłość. Nie zna jednak swojego pochodzenia, musi mierzyć się z dyskryminacją w pracy, a miłość, w którą tak mocno wierzyła od wielu lat, wciąż ociera się o konwenanse, rozczarowując Zulę na każdym kroku. Dziewczyna stara się być cierpliwa, jak jednak poradzi sobie z tragediami, które niespodziewanie staną się jej udziałem?

Bardzo dużo emocji wzbudziła we mnie ta książka. Lubię, kiedy historia wpleciona jest w opowieść o silnych kobietach, a takich w tej lekturze nie brakuje. Katarzyna Droga bardzo umiejętnie pokazuje ich determinację, ale również wrażliwość i odrobinę próżności. Zestawia idealistki z tradycjonalistkami, kobiety zafascynowane nowoczesnymi technologiami z takimi, które cenią sobie spokój domowych pieleszy. Ponadto autorka bardzo plastycznie opisuje międzywojenne realia, a język, którego używa, wiernie oddaje klimat epoki, czyli to, co tak bardzo podobało mi się w "Damie do towarzystwa".

Końcówka pozwala mi mieć nadzieję, że nie jest to moje ostatnie spotkanie z Zulą i jej rodziną. Dla mnie mocne 9/10

Sagą drozdowską zachwycałam się już jakiś czas temu i przy pierwszym tomie zachęcałam Was do zapoznania się z losami rodziny Lutosławskich. „Dziedziczka łez”, czyli tom drugi, jest nawet lepszy, fabuła przyspiesza, a opisy wiejskiej scenerii przeplatają się z niuansami społecznymi, które odbijają się na mieszkańcach wielkiego miasta.

Zula – przybrana córka Konstancji –...

Lata 20 i 30 XX w. Rodzina Lutosławskich stara się odnaleźć w nowej rzeczywistości i obudować to, co zniszczyły ostatnie wojny. Do głosu coraz częściej dochodzi młode pokolenie. Zula, podopieczna Konstancji marzy by skończyć studia medyczne i spędzić życie u boku ukochanego Konrada. Jednak nie wszystkie plany, które snuje udaje jej się zrealizować. Niestety pomimo ogromnych zmian wciąż w niektórych kwestiach pokutuje XIX-wieczna mentalność…
Niejeden raz zdarzyło mi się, że sięgnęłam po pierwszą cześć cyklu i byłam nią zachwycona, po czym rozczarowałam się kolejnymi tomami… Na szczęście cykl drozdowski nie należy do tej kategorii, bo oba tomy miały wysoki poziom. Przez to sprawiły, że z przyjemnością wracałam do znanych i lubianych bohaterów. Tym razem autorka coraz częściej oddawała głos młodszemu pokoleniu w szczególności skupiając się na Zuli. A nie można powiedzieć by w jej życiu wiało nudą! Mogliśmy towarzyszyć jej, gdy starała się układać sobie życie prywatne i zawodowe. Na obu polach odnosiła spore sukcesy, ale trafiały się też porażki. Powodem tego stanu rzeczy była m.in. mentalność, bo chociaż nastały lata 20 i 30 XX w. to jednak światopogląd wielu ludzi zatrzymał się w XIX w. Zmiany myślenia w wielu kwestiach następowały powoli i opornie…
Dziedziczka łez to barwna, klimatyczna opowieść o ludziach, którzy nie tylko byli podatni na wiatry historii, ale sami także pragnęli ją kształtować. Autorka w napisanej przez siebie powieści przedstawiła cienie i blaski II RP. Wraz z Zulą czytelnik miał szansę bywać nie tylko w międzywojennym szlacheckim dworku, ale w biedniejszych dzielnicach Warszawy. Dziedziczka łez to książka o sile więzów rodzinnych i szukaniu swojego miejsca na ziemi. Jeśli ktoś lubi takie klimaty nie powinien być rozczarowany.  

Lata 20 i 30 XX w. Rodzina Lutosławskich stara się odnaleźć w nowej rzeczywistości i obudować to, co zniszczyły ostatnie wojny. Do głosu coraz częściej dochodzi młode pokolenie. Zula, podopieczna Konstancji marzy by skończyć studia medyczne i spędzić życie u boku ukochanego Konrada. Jednak nie wszystkie plany, które snuje udaje jej się zrealizować. Niestety pomimo ogromnych...