„Cyngielki, gwardzistki, terrorystki [..]” to intrygująca propozycja wydawnicza, od której wprost nie można się oderwać. Michał Wójcik w wybitnym stylu nakreśla nam pasjonujące historie dwunastu niezwykle odważnych i nieustraszonych bojowniczek. Odnajdziemy tutaj zarysy biografii stanowczych, temperamentnych patriotek, charakteryzujących się ogromnym poczuciem obowiązku wobec ojczyzny. Przedstawione bohaterki odzwierciedlają potężne męstwo, którego nie powstydziłby się nie jeden żołnierz. Autor przedstawia nam kolejne wydarzenia w sposób niebywale dynamiczny i obrazowy. Całością rządzi uporządkowanie. Książka przepełniona jest dużą dawką niepospolitej, zintensyfikowanej wiedzy. Zasmakujemy tutaj często szokujących, nieznanych ciekawostek. Propozycja ta znacznie poszerza naszą świadomość historyczną. A jednocześnie nie przytłacza natłokiem treści i nie nuży podręcznikowym frazesem. „Cyngielki, gwardzistki, terrorystki […]” jest niesztampowym, historiograficznym reportażem z pogranicza pamiętnika czy literatury biograficznej, gdzie pierwsze skrzypce gra niezłomna, często pomijana i niedoceniona płeć piękna. Pozycja obowiązkowa dla eksploratorów polskiej historii przez pryzmat faktów i postaci, o których nie dowiemy z przeciętnego wademekum.
Polecam. Damiano

„Cyngielki, gwardzistki, terrorystki [..]” to intrygująca propozycja wydawnicza, od której wprost nie można się oderwać. Michał Wójcik w wybitnym stylu nakreśla nam pasjonujące historie dwunastu niezwykle odważnych i nieustraszonych bojowniczek. Odnajdziemy tutaj zarysy biografii stanowczych, temperamentnych patriotek, charakteryzujących się ogromnym poczuciem obowiązku...

Dużo dowiedziałem się o kobietach walczących z bronią w ręku.
W sumie o każdej z nich mogłaby powstać odrębną książka.
Głównie temat oparty jest o kobiety, które walczyły w czasie II WŚ w Warszawie.
Po przeczytaniu czuję drobny niedosyt. Może tak miało być.
Grubą oprawa, duże litery. Każdą kartkę czyta się szybko.

Dużo dowiedziałem się o kobietach walczących z bronią w ręku.
W sumie o każdej z nich mogłaby powstać odrębną książka.
Głównie temat oparty jest o kobiety, które walczyły w czasie II WŚ w Warszawie.
Po przeczytaniu czuję drobny niedosyt. Może tak miało być.
Grubą oprawa, duże litery. Każdą kartkę czyta się szybko.

Polityka zawsze chętnie korzystała z usług kobiet, ale zwykle zakulisowo, powiedziałabym : łagodnie. Polskie arystokratki nawiązywały bliższe znajomości z przedstawicielami wrogich rządów w nadziei na poprawę sytuacji własnego rodu, a czasami kraju. XIX wiek stworzył kobiety walczące. Jedne opiekowały się rannymi, inne przewoziły meldunki, jeszcze inne rwały się do walki. Wiek dwudziesty sprawił, że mężczyźni zrozumieli, jak wielkie możliwości mają kobiety. Tworzyły bataliony, dowodziły, ale nade wszystko potrafiły poradzić sobie w sytuacjach wymagających żelaznych nerwów. Były piękne lub przeciętne, zalotne lub pozujące na dziewczynki, ale zabójczo skuteczne.
Dwanaście kobiet, dwanaście opowieści, dwanaście bohaterek, które zabijały, działały w kontrwywiadzie, przygotowywały i przeprowadzały zamachy i sabotaże, szkoliły swoje następczynie, brały udział w walkach...

(cd recenzji na fb)

https://www.facebook.com/photo/?fbid=681688097087312&set=a.530574235532033

Polityka zawsze chętnie korzystała z usług kobiet, ale zwykle zakulisowo, powiedziałabym : łagodnie. Polskie arystokratki nawiązywały bliższe znajomości z przedstawicielami wrogich rządów w nadziei na poprawę sytuacji własnego rodu, a czasami kraju. XIX wiek stworzył kobiety walczące. Jedne opiekowały się rannymi, inne przewoziły meldunki, jeszcze inne rwały się do walki....

Często były niedoceniane i ignorowane. Wielu nie wierzyło, że są w stanie walczyć za ideały w taki sposób jak płeć przeciwna. Dla wielu mężczyzn kobieta była synonimem płci słabszej. Nic bardziej mylnego. Te bohaterki udowodniły, że walka z bronią w ręku nie jest tylko domeną mężczyzn. Dzięki książce można zapoznać się z takimi postaciami jak m.in. Izabella Horodecka, Niuta Tajtelbaum, Wanda Gertz, Anna Szarzyńska-Rewska oraz Letycja Elżbieta Ostrowska.
Przez wieki kobiety były traktowane niczym bezwolne lalki i wiele z nich na takie traktowanie sobie pozwalało. Oczywiście od czasu do czasu trafiały się takie, które chciały decydować same o sobie i robić rzeczy, które w mniemaniu wielu nie były ich domeną. Nie brano ich na poważnie. A szkoda, bo potrafiły wykazać się odwagą, hartem ducha, umiały niezłomnie dążyć do realizacji postawionego sobie celu. Niczym lwice walczyły za swoje ideały. Takie były bohaterki książki Cyngielki, gwardzistki, terrorystki. Polki, które zabijały dla sprawy. Panie, które w niej można poznać nie były kryształowe. Tak, z całą pewnością miały wady, ale były wierne sobie oraz swoim ideałom. I wątpię, że było dla nich ważne co pomyślą o ich czynach potomni.
Cyngielki, gwardzistki, terrorystki. Polki, które zabijały dla sprawy w moim przekonaniu jest lekturą interesującą i wartościową. Co prawda, było w niej sporo dygresji, które nieco przeszkadzały w jej odbiorze, ale w pewnym momencie przymknęłam na nie oko.
Dzięki niej mogłam dowiedzieć się czegoś nowego na temat naszej historii a na niektóre dobrze znane mi kwestie spojrzeć z innej perspektywy. Warto też podkreślić, że autor przedstawił historie bohaterek w miarę obiektywnie. Ani nie starał się ich wybielać ani nie robił z nich czarnych charakterów. To sprawiło, że można było spojrzeć na przedstawione bohaterki jak na osoby z krwi i kości a nie postaci rodem z legend. Cyngielki, gwardzistki, terrorystki. Polki, które zabijały dla sprawy polecam wszystkim, którzy lubią pragną dogłębniej poznać historię naszego kraju.

Często były niedoceniane i ignorowane. Wielu nie wierzyło, że są w stanie walczyć za ideały w taki sposób jak płeć przeciwna. Dla wielu mężczyzn kobieta była synonimem płci słabszej. Nic bardziej mylnego. Te bohaterki udowodniły, że walka z bronią w ręku nie jest tylko domeną mężczyzn. Dzięki książce można zapoznać się z takimi postaciami jak m.in. Izabella Horodecka, Niuta...

„Oto historia kobiet, które miały krew na rękach. Z przekąsem można powiedzieć, że to jest właśnie „wyklęta” część polskiej historii.”

Premiera książki przypada na Dzień Kobiet, i bez względu na to, jak wiele z nas go obchodzi, warto by było w tym dniu ściągnąć myśli na kobiece dokonania w ekstremalnie trudnych i wymagających czasach. Michał Wójcik proponuje zapoznanie się z portretami niezwykłych dziewcząt i pań, które wymknęły się swojej epoce. Nie patrząc na niebezpieczeństwo misji i stereotypowe męskie podejście do pań w zbrojnych organizacjach, parły do przodu w wyznaczonych sobie celach. Broniły ojczyzny i prawa do wolności. Stanęły na wysokości w ciężkich wyzwaniach stworzonych przez historyczną sytuację. Dawały przykład innym, w tym panom, przekonując męskich dowódców o swoich umiejętnościach, zdolnościach i determinacji. Niekiedy same zajmowały dowódcze stanowiska. Chociaż przez wielu obserwatorów, komentatorów politycznych i interpretatorów historii były traktowane jako tło w krwawej i bezwzględnej walce o słuszną sprawę, to należy się im docenienie dokonań i utrwalenie w pamięci społecznej.

Więcej na: https://bookendorfina.blogspot.com/2023/03/cyngielki-gwardzistki-terrorystki-polki.html

„Oto historia kobiet, które miały krew na rękach. Z przekąsem można powiedzieć, że to jest właśnie „wyklęta” część polskiej historii.”

Premiera książki przypada na Dzień Kobiet, i bez względu na to, jak wiele z nas go obchodzi, warto by było w tym dniu ściągnąć myśli na kobiece dokonania w ekstremalnie trudnych i wymagających czasach. Michał Wójcik proponuje zapoznanie się...