Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przed przeczytaniem nie wiedziałem, że miała to być satyra, co rzuca nowe światło na tę raczej przeciętną w odbiorze książkę. Normalnie ten ogrom akcji bez znaczenia i fabuła, która zmierza donikąd mogłyby zrazić, ale nawet bez wiedzy o celu tej powieści nie jest aż tak długa, żeby to jakoś mocno przeszkadzało - ot, zabawna i absurdalna opowiastka. Jeśli spojrzymy pod kątem satyrycznym, to wiele rzeczy nabiera tu sensu (lub raczej jego braku).
Ciekawe postacie i zdarzenia zbudowane na humorze i bezsensie.
Satyra bardzo dobra, książka tylko dobra.

Przed przeczytaniem nie wiedziałem, że miała to być satyra, co rzuca nowe światło na tę raczej przeciętną w odbiorze książkę. Normalnie ten ogrom akcji bez znaczenia i fabuła, która zmierza donikąd mogłyby zrazić, ale nawet bez wiedzy o celu tej powieści nie jest aż tak długa, żeby to jakoś mocno przeszkadzało - ot, zabawna i absurdalna opowiastka. Jeśli spojrzymy pod kątem...

Po ocenach miałem duże oczekiwania, które kompletnie nie zostały spełnione. Pomysł z Wizytą obcych, którzy urządzili sobie na Ziemi piknik, naśmiecili i odlecieli, jest całkiem ciekawy. Tak samo Strefa - pełna tych ich śmieci, będących dla ludzkości zagadkami z potencjałem odmiany fundamentów życia społeczeństwa. Niestety od początku kłuł mnie w oczy brak logiki. Nie wyobrażam sobie, żeby taka Strefa nie została natychmiastowo otoczona kordonem armii, grubym murem i kilkukilometrowym obszarem chronionym. Zamiast tego do Strefy może wejść każdy i wyciągać sobie z niej pozaziemskie cuda.
Kolejnym rozczarowniem był główny bohater. Co prawda miał swój charakter, który był dobrze nakreślony, ale ostatecznie kompletnie nie przypadł mi do gustu. Jego akcje kłóciły się ze zdrowym rozsądkiem, co wiecznie próbował przed samym sobą tłumaczyć tym, że inni wciągnęli go w to życie i że zachowuje swoją moralność prostego człowieka. Cały czas współpracuje z podłymi ludźmi, doskonale zdając sobie sprawę z ich podłości. Mimo tego, że mógłby zmienić swoje życie, to nie robi tego, woląc pogrążać się w beznadziei na własne życzenie. Autor do praktycznie samego końca nie dał żadnych powodów, dla których Redrick jest jaki jest i co zmusza jego psychikę do takich działań. Te wytłumaczenie sprowadziło się do: (spoiler) ojciec był podobny. Dlatego kompletnie nie kibicowałem mu, a wręcz przeciwnie, co trochę utrudnia odbiór książki.
Mimo tego miałem nadzieję, że bohater się zmieni albo (do pewnego momentu) że może to celowy zabieg, ale ostatecznie dochodzę do wniosku, że nie. Chyba chodziło o to, żeby taki był i to miało być chyba w jakiś sposób filozoficzne - miało pokazać, że ludzka prostota stoi ponad górnolotnymi celami czy coś w tym rodzaju.
Skoro o filozofii mowa, to miałem wrażenie, że autor sili się na nią w kilku miejsach, co wychodzi raczej słabo.
Na plus nawet styl. Co prawda opisy czy dialogi nie powalają, ale w zgrabny sposób ujmowane są myśli, przeżycia i charaktery.

Po ocenach miałem duże oczekiwania, które kompletnie nie zostały spełnione. Pomysł z Wizytą obcych, którzy urządzili sobie na Ziemi piknik, naśmiecili i odlecieli, jest całkiem ciekawy. Tak samo Strefa - pełna tych ich śmieci, będących dla ludzkości zagadkami z potencjałem odmiany fundamentów życia społeczeństwa. Niestety od początku kłuł mnie w oczy brak logiki. Nie...

Najmocniejsza strona tej książki to dialogi. Śą angażujące, ciekawe, nietuzinkowe, czasami aż za bardzo -naszła mnie raz myśl: "kto rozmawia w ten sposób i na takie tematy?". Poza dialogiami akcji praktycznie nie ma. Bohater snuje się tu i tam, wyszukuje coraz to nowsze pustelnie, w których oddaje się prozaicznym czynnościom (opisywanym z wielką wytrwałością), a bezpośredniego wglądu w jego psychikę też nie ma za wiele. Tyle, co da się wywnioskować z zachowania i okazyjnych wspomnień czy snów. Nie było to nudne, ale też nie na tyle ciekawe, żebym dał wyższą ocenę. Pierwsza (lub druga - w zależności od kolejności czytania) część tej duologii bardziej mnie wciągnęła i zaintrygowała. Fragmenty przedstawiające rozmowy Alicii z Talidomidowym Dzieciakiem i resztą tworów swojej psychiki dawały drugą, również ciekawą warstwę, która po "Stella Maris" nadawała kolorytu wiedzy w niej nabytej. Oprócz tego dużo ciekawych rozważań i dużo zapisanych cytatów.
Trochę zawodzi brak rozwinięcia fabuły nakreślonej na początku - tej o wraku i braku pasażera w samolocie. Pewnie jest to zabieg celowy, ale jaki to był cel? Tego nie wiem. Jedyne co przychodzi mi do głowy to fakt, że autor musiał jakoś bohatera wykurzyć z domu, aby oddawał się w objęcia samotności. Ale czemu akurat w ten sposób?
Na koniec miałem wrażenie, że może czegoś nie zrozumiałem albo może autor za bardzo zagłębił się w pokładach melancholii, jakie płyną ze stron.
Chyba można powiedzieć, że to książka o smutku i spokoju w jego obliczu.

Najmocniejsza strona tej książki to dialogi. Śą angażujące, ciekawe, nietuzinkowe, czasami aż za bardzo -naszła mnie raz myśl: "kto rozmawia w ten sposób i na takie tematy?". Poza dialogiami akcji praktycznie nie ma. Bohater snuje się tu i tam, wyszukuje coraz to nowsze pustelnie, w których oddaje się prozaicznym czynnościom (opisywanym z wielką wytrwałością), a...