"Lód" Jacka Dukaja to jedna z pięciu najlepszych książek, jakie kiedykolwiek przeczytałem.
"Starość aksolotla" Jacka Dukaja to jedna z gorszych książek, jakie przeczytałem w ostatnich kilku latach.

Morderczy promień niszczy wszelkie życie na ziemi, wszyscy ludzie giną. Część z nich zdołała wcześniej skopiować swój umysł w maszyny.
Owe zagubione cząstki duszy (?)/rozumu (?) rozbitków przyoblekają się w ciała porzuconych robotów i mechów, łączą w sojusze wzorowane na grach komputerowych. W końcu dochodzi do paradoksu, w którym maszyny - tęskniące za swym ludzkim ciałem - próbują odtworzyć człowieka.

Być może brzmi to ciekawie. Ale. Powieść jest niezgrabna, kanciasta, skrzypi i trzeszczy na każdej stronie jak nienaoliwiona maszyna. Brakuje w niej materii organicznej i fabularnej iskry.
Poza tym, ma bardzo wysoki poziom wejścia i nawet załączony słowniczek czy ilustracje niewiele pomagają.

Oto co przeczytamy na pierwszej stronie po unicestwieniu życia na ziemi:

Grześ strzela faradayem, zwala się do wnętrza budki z Plujnicą, chodzi po Ginzie półtonowym Star Trooperem Miharayasuhiro i pinga przez satkę potwierdzenia dla aliansu, po czym kula zwinąć Drut i czekał na drugą falę irigochi.

Za dużo naraz, za szybko, zbyt niechlujnie.

Lektura "Starości aksolotla" przypomina brodzenie na bosaka w suchym basenie wypełnionym śrubkami.
I nie o to chodzi, że jest głupia, ma słaby pomysł, czy infantylne dialogi... Wprost przeciwnie: poszczególne elementy są dopracowane i ciekawe, ale co z tego, skoro Jackowi Dukajowi nie udało się złożyć z nich książki.

Słabiutką powieść ratuje dobre, dające do myślenia zakończenie i kilkanaście końcowych stron.

"Lód" Jacka Dukaja to jedna z pięciu najlepszych książek, jakie kiedykolwiek przeczytałem.
"Starość aksolotla" Jacka Dukaja to jedna z gorszych książek, jakie przeczytałem w ostatnich kilku latach.

Morderczy promień niszczy wszelkie życie na ziemi, wszyscy ludzie giną. Część z nich zdołała wcześniej skopiować swój umysł w maszyny.
Owe zagubione cząstki duszy (?)/rozumu...

Grzesiu

Grzesiu

Ciekawa propozycja ze strony Dukaja. Moim zdaniem jedna z łatwiejszych książek w jego repertuarze - zarówno stylistycznie jak i merytorycznie. Pod wieloma względami bliższa do science fiction około-mainstreamowego, a zarazem z uwagi na tematykę post-apo dość wyraźna tematycznie dla szerszej grupy odbiorców.

Podobało mi się. Satysfakcja jest, ale to w końcu Dukaj - ten pan nie pisze z nudów, ale pod konkretny pomysł. Nie jest to topowa powieść Dukaja, ale może dlatego, że po prostu jakaś taka prosta, bez zawijasów i zabiegów powodujących, że mózg staje w poprzek a potem się lasuje. Jako rzekłem: pozycja łatwa. Łatwa jak na Dukaja.

Czegoś mi brakło, ale że jestem głupim człowiekiem a w dodatku tylko facetem, to nie wiem co. Wymądrzać się nie będę. Ale gdybym już miał się wymądrzać to napisałbym, że Dukaj chyba starał się być tym razem bardziej niż zwykle mainstreamowy i tak jakby zatracił odrobiny swojej metafizycznej ciężkości. Dobre rozkminy mogłyby być lepsze, grubsze, bardziej wielowymiarowe, mniej zrozumiałe, ot tyle!

Ciekawa propozycja ze strony Dukaja. Moim zdaniem jedna z łatwiejszych książek w jego repertuarze - zarówno stylistycznie jak i merytorycznie. Pod wieloma względami bliższa do science fiction około-mainstreamowego, a zarazem z uwagi na tematykę post-apo dość wyraźna tematycznie dla szerszej grupy odbiorców.

Podobało mi się. Satysfakcja jest, ale to w końcu Dukaj - ten pan...

Daję max! To jest książka, która mnie cudownie przeorała! Lem, Gibson, post apo a wszystko w smakowitej brzęczącej serwerami mechów zupie Jacka Dukaja.

Daję max! To jest książka, która mnie cudownie przeorała! Lem, Gibson, post apo a wszystko w smakowitej brzęczącej serwerami mechów zupie Jacka Dukaja.

Na Ziemi dochodzi do Zagłady całego życia. Promień śmierci (fala neutronowa) docierająca z otchłani kosmosu powoduje, że jednego dnia giną wszyscy ludzie, zwierzęta i rośliny. Garstka komputerowców i hackerów zdążyła uratować swoje osobowości skanując je przez urządzenie IS3 do programów komputerowych.
Bardzo ciekawa fantastyka naukowa. Trudny ale piękny literacki język. Postanowiłem nadrobić czytanie książek Dukaja. Bardzo przyjemnie spędzony czas.

Na Ziemi dochodzi do Zagłady całego życia. Promień śmierci (fala neutronowa) docierająca z otchłani kosmosu powoduje, że jednego dnia giną wszyscy ludzie, zwierzęta i rośliny. Garstka komputerowców i hackerów zdążyła uratować swoje osobowości skanując je przez urządzenie IS3 do programów komputerowych.
Bardzo ciekawa fantastyka naukowa. Trudny ale piękny literacki język....

Co stanie się z człowiekiem, gdy zabraknie mu ciała? Gdzie leży granica człowieczeństwa? Czy technologia uratuje ludzkość przed zagładą, a jeśli tak, czym ona się stanie?
Jacek Dukaj w mistrzowskim stylu prezentuje nam świat, gdzie ludzie przeżyli jedynie przybierając formę maszyn. Rzeczywistość Starości aksolotla to ponura wizja społeczeństwa ludzkiego, które desperacko próbuje trzymać się znanego sobie życia, lecz podświadomie wie, że to niemożliwe.
Główny bohater, jeden z tysięcy zaledwie ocaleńców, stara się odnaleźć w postapokaliptycznej rzeczywistości i robi co może, by gatunek ludzki mógł przetrwać. W miarę jednak jak mijają dni, lata i wieki, zdaje sobie sprawę, że nic nie jest już takie jak dawniej, on sam przestaje mieć znaczenie, a świat znów podąża w tylko znanym sobie kierunku.
I może brak tutaj porywającej historii, epickich konfrontacji czy spektakularnych scen. Jednak genialny styl autora, który bawi się słowem z niewiarygodną swobodą, niebanalne rozważania filozoficzne jak i sama koncepcja mrocznego postludzkiego świata sprawiają, że książka jest wysokiej klasy lekturą dla każdego fana science fiction.
A piękne wydanie Wydawnictwa Literackiego z grafikami i wyjaśnieniami to dodatkowy element zachęcający.

Co stanie się z człowiekiem, gdy zabraknie mu ciała? Gdzie leży granica człowieczeństwa? Czy technologia uratuje ludzkość przed zagładą, a jeśli tak, czym ona się stanie?
Jacek Dukaj w mistrzowskim stylu prezentuje nam świat, gdzie ludzie przeżyli jedynie przybierając formę maszyn. Rzeczywistość Starości aksolotla to ponura wizja społeczeństwa ludzkiego, które desperacko...

Wydaje mi się, że albo się lubi Dukaja, albo nie. Ja go lubię. Części nie zrozumiałam, ale nawet do tego nie dążyłam. Według mnie Jacek Dukaj tworzy swój język, aby wprowadzić nas w wykreowany świat, i to mi zupełnie wystarcza. Nie muszę wszystkiego rozumieć. Tym razem Dukaj opowiada nam o tym, co stanie się po Zagładzie, podczas której tylko 17 tysięcy ludzi zdoła się uratować - przede wszystkim gracze, trochę naukowców - to są ci, którzy zdążyli i potrafili wgrać swój umysł w interfejs komputerowy. Tylko co dalej? Zachwyciła mnie koncepcja świata po Zagładzie, sposoby istnienia człowieka w świecie maszyn, a potem jakiś form hybrydalnych. Ta książka wzbudziła we mnie szereg refleksji, a o to przecież chodzi w dobrej literaturze.

Wydaje mi się, że albo się lubi Dukaja, albo nie. Ja go lubię. Części nie zrozumiałam, ale nawet do tego nie dążyłam. Według mnie Jacek Dukaj tworzy swój język, aby wprowadzić nas w wykreowany świat, i to mi zupełnie wystarcza. Nie muszę wszystkiego rozumieć. Tym razem Dukaj opowiada nam o tym, co stanie się po Zagładzie, podczas której tylko 17 tysięcy ludzi zdoła się...

Trochę zaskoczył mnie rok wydania, bo ogólny klimat właściwy jest bardziej technologicznemu zachłyśnięciu lat dziewięćdziesiątych. Ale w porządku. Postapokaliptyczna, cyberpunkowa wizja transhumanizmu zahaczająca o motyw Ciemnego Lasu. Dość naszpikowana elementami, mimo niewielkiej objętości, ale uniwersum pchają naprzód często stosowane wpisy encyklopedyczne. Wychodzi dość topornie, ale chyba taki był zamysł. Nie mogę powiedzieć, by była zła, ale nie znalazłem w niej niczego szczególnie świeżego ani klasycznego zaprezentowanego w taki czy inny ciekawy sposób i spośród dzieł Dukaja ta jest słabsza pozycją.

Trochę zaskoczył mnie rok wydania, bo ogólny klimat właściwy jest bardziej technologicznemu zachłyśnięciu lat dziewięćdziesiątych. Ale w porządku. Postapokaliptyczna, cyberpunkowa wizja transhumanizmu zahaczająca o motyw Ciemnego Lasu. Dość naszpikowana elementami, mimo niewielkiej objętości, ale uniwersum pchają naprzód często stosowane wpisy encyklopedyczne. Wychodzi dość...

Pomysł świetny. Wykonanie już nieco gorsze. Za dużo słowotwórstwa (jak dla mnie),za mało akcji. Można byłoby to bardziej rozwinąć i byłby hit. Zakończenie jest... skłaniające do przemyśleń. Wydanie papierowe zrobione dość kiepsko pod względem składu.

Pomysł świetny. Wykonanie już nieco gorsze. Za dużo słowotwórstwa (jak dla mnie),za mało akcji. Można byłoby to bardziej rozwinąć i byłby hit. Zakończenie jest... skłaniające do przemyśleń. Wydanie papierowe zrobione dość kiepsko pod względem składu.

Dobra ksiazka o problemach egzystencji, technologii i uplywania czasu. Ma swoja glebie, jednak imo wstep jest nieco zbyt krotki i az prosi sie, zeby go rozszerzyc. Jednak sam tekst jest godny polecenia.

Dobra ksiazka o problemach egzystencji, technologii i uplywania czasu. Ma swoja glebie, jednak imo wstep jest nieco zbyt krotki i az prosi sie, zeby go rozszerzyc. Jednak sam tekst jest godny polecenia.