Mimo że książka jest dla dzieci, to nie wstydzę się napisać, że osobiście ją przeczytałam jako dorosła młoda kobieta. Chociaż autor porusza tutaj jedną z najtragiczniejszych historii jaka spotkała Polaków, to czytało mi się tę książkę bardzo lekko. Wydaje mi się, że to ze względu na wiek odbiorców i główną bohaterkę, która jednocześnie jest narratorem opowieści.
Na pewno jest to pozycja, która jest warta uwagi osób, które nie lubią nudnych książek o historii, a jednak chciałyby poznać historię Polski, o której na szczęście od kilku lat jest dosyć głośnio m.in. ze względu na budowę Muzeum Pamięci Sybiru w Białymstoku, do którego zapraszam chętnie wszystkich, którzy przeczytają moją opinię i których zainteresuje temat i sama książka.
Wracając do recenzji książki. Jak na razie widzę tutaj same plusy i gdybym miała dzieci to pierwszą książką jaką bym im dała do ręki byłaby ta pozycja, jest ciekawa, pełna przygód, pouczająca, normalizująca i jednocześnie krótka i lekka.
Dodatkowo, warto wspomnieć o tym, że ta część historii jest dosyć często w szkołach pomijana, szybko przerabiana, a ta książka pozwala na zachowanie pamięci o Polakach, którzy zostali zesłani na Syberię, na jeszcze wiele pokoleń do przodu.
I za to bardzo dziękuję autorowi i mam nadzieję, że będzie tylko więcej i więcej takich książek. Tak świetnie napisanych i przedstawionych w ciekawy, dostosowany pod odbiorcy wiek.

Mimo że książka jest dla dzieci, to nie wstydzę się napisać, że osobiście ją przeczytałam jako dorosła młoda kobieta. Chociaż autor porusza tutaj jedną z najtragiczniejszych historii jaka spotkała Polaków, to czytało mi się tę książkę bardzo lekko. Wydaje mi się, że to ze względu na wiek odbiorców i główną bohaterkę, która jednocześnie jest narratorem opowieści.
Na pewno...

Antosia w bezkresie to trudna książka, opowiadająca o małej dziewczynce zesłanej do Kazachstanu. Obserwujemy główną bohaterkę od samego początku, poznajemy jej wczesne dzieciństwo i wygodne życie w pięknym domu ze służbą. Następnie razem z nią przenosimy się do bydlęcego wagonu, którym wraz z innymi rodzinami zostaje wywieziona na daleki wschód. Bez litości, bez poszanowania dla ludzkiego życia, bez nadziei, właśnie pośród takich emocji zaczyna obracać się mała, ośmioletnia dziewczynka, na początku ma jeszcze mamę, która dba o nią jak może, jednak ta nagle znika, a Antosia zostaje sama. Sama w bezkresie.

Dziewczynka musiała bardzo szybko dorosnąć, w tak młodym wieku zmierzyć się ze strachem, głodem i poczuciem beznadziei, z bolesną tęsknotą za mamą i ojczyzną, z emocjami, z którymi nie powinno się mierzyć żadne dziecko, nawet żaden dorosły. Jednak tytułowa bohaterka jest silna, przedsiębiorcza i pracowita, nauczyło ją tego twarde i bezlitosne życie na pozbawionych nadziei stepach. Antosia jest odważna i nie pozwala sobie się załamać, wręcz przeciwnie, planuje zawzięcie walczyć. I walczy. Książka przeznaczona jest dla dzieci i młodzieży i choć mówi o trudnych sprawach, myślę, że jest adekwatną lekturą dla młodego czytelnika. Może nas wiele nauczyć, wiele pokazać. Będzie jednak dobrą lekturą także dla człowieka dorosłego, sądzę, że każdy z pewnością coś z niej wyciągnie.

Co ja wyciągnęłam z tej lektury? Mocne przekonanie o sile człowieka, świadomość, że każdy z nas ma w sobie odwagę i samozaparcie, aby poradzić sobie z trudami życia, które przed nami staną, jakiekolwiek by one nie były. Oraz niesamowicie cenną lekcję - żeby nigdy się nie poddawać.

Antosia w bezkresie to trudna książka, opowiadająca o małej dziewczynce zesłanej do Kazachstanu. Obserwujemy główną bohaterkę od samego początku, poznajemy jej wczesne dzieciństwo i wygodne życie w pięknym domu ze służbą. Następnie razem z nią przenosimy się do bydlęcego wagonu, którym wraz z innymi rodzinami zostaje wywieziona na daleki wschód. Bez litości, bez...

Bezkres. Jak okiem sięgnąć nie ma nic.

Bezkres. Choć mija czas, w duszy nie majaczą się żadne inne emocje, tylko smutek, tęsknota i poczucie zobojętnienia.

Bezkres. Miejsce, z którego nie ma, dokąd uciec.

W bezkresie, tym dosłownym i tym emocjonalny, utknęła Antosia. Dziewczynka, która na swojej skórze, bardzo boleśnie doświadczyła, że trzeba uważać na to, o czym się marzy. Antosia marzyła o tym, żeby coś w jej życiu się wydarzyło, żeby mogła przeżyć jakąś zapierającą dech w piersiach przygodę… Jej przygodą stał się bydlęcy wagon z dziurą w podłodze zamiast toalety, wiozący ją tysiące kilometrów w głąb bezkresu. Jej przygodą stała się codzienna walka o cokolwiek do jedzenia, walka o niezamarznięcie, walka o przetrwanie. Towarzyszami jej podróży stały się wszy, pluskwy, przerażający głód i chłód. Gdy zniknęła jej mama i została sama pośród niczego, w świecie zatrutym złem, chciałaby móc przewrócić stronę i wyjść z tej powieści, ale to nie była książka – to było jej tułacze życie.

„Antosia w bezkresie” Marcina Szczygielskiego to poruszająca, na wskroś prawdziwa, boleśnie prawdziwa opowieść o polskiej dziewczynce przesiedlonej na kazachstański step. Przygarniętej przez przypadkową osobę, która każdego dnia toczy nierówną walkę o przeżycie. To powieść niezwykle wciągająca, która silnie rezonuje w czytelniczej duszy, choć autor unika makabrycznych opisów. To prawdziwa mieszanka emocji, które kotłują się w duszy niewinnego dziecka wysiedlonego z ojczyzny – strachu, złości, frustracji, obrzydzenia, tęsknoty, ale i małych radości, wdzięczności, przyjaźni i nadziei.

Autor stworzył fabułę, od której nie sposób się oderwać, chociaż porusza bardzo trudne tematy. Wykreował bohaterkę nieco zadziorną, ale bardzo autentyczną, której nie sposób nie polubić, nie współczuć i nie wspierać. Odmalował słowem świat bezkresu w sposób niezwykły, który niemal pozwala odczuć go na własnej skórze.

Moje ostatnie odkrycie pełne zachwytu. Szczerze polecam.

Bezkres. Jak okiem sięgnąć nie ma nic.

Bezkres. Choć mija czas, w duszy nie majaczą się żadne inne emocje, tylko smutek, tęsknota i poczucie zobojętnienia.

Bezkres. Miejsce, z którego nie ma, dokąd uciec.

W bezkresie, tym dosłownym i tym emocjonalny, utknęła Antosia. Dziewczynka, która na swojej skórze, bardzo boleśnie doświadczyła, że trzeba uważać na to, o czym się...

Niesamowita opowieść, która bardzo poważnie traktuje młodego czytelnika.

Niesamowita opowieść, która bardzo poważnie traktuje młodego czytelnika.

Zachwyciła mnie ta powieść - fabułą, ale i językiem, jakim jest napisana. Brawa dla autora, którego innych książek dotychczas nie czytałem! Ma Pan dar snucia opowieści. Zaciekawiły mnie księgi drzewne, o których wcześniej nie słyszałem, przywołanie z przeszłości słowa: legumina czy ugłaskać, chociaż np. słowo: kruczyć nie było mi znane. A przy tym niezwykłe poczucie humoru! To tutaj można się dowiedzieć, jakie zwierzęta Bóg stworzył przez pomyłkę, "pomyślał o czymś innym albo kichnął, czy coś?", czy już na poważnie uzasadnienie przeklinania przez Rosjan "jako ich jedyny rodzaj wolności". Znalazłem dwie literówki: zwiesić ozdoby na choince; siwuteńka. To, co warto poprawić, to użyte kilka razy: " Mi się kojarzy" (str. 115),czy: "Mi się wydawało" (str. 117). Również: "z pięćdziesięciu ośmiu osób (...)" na str. 220 - tu z kontekstu chodzi o liczebnik zbiorowy, czyli z pięćdziesięciorga ośmiorga osób. Oczywiście, że dziecko tego nie musi wiedzieć, choć, jak przeczytałem w rozmowie z autorem, Antosia odebrała staranne wykształcenie w domu rodzinnym. No i to, co najbardziej doskwierało mi przy czytaniu - użycie zaimka zwrotnego: się - wyraźna tendencja do wielokrotnego stawiania go przed czasownikiem, np.: str. 119 - "bez efektów się zajmował hodowlą ryb", str. 112 - "powietrze się wydawało nieruchome". To są tylko drobnostki, bo cała lektura była niezwykle interesująca i aż jestem zdziwiony, że tak mało jest tutaj recenzji czytelników. Ogromnie zachęcam wszystkich do przeczytania, bo jest to nie tylko lektura dla młodzieży, a ja zabieram się do części drugiej!

Zachwyciła mnie ta powieść - fabułą, ale i językiem, jakim jest napisana. Brawa dla autora, którego innych książek dotychczas nie czytałem! Ma Pan dar snucia opowieści. Zaciekawiły mnie księgi drzewne, o których wcześniej nie słyszałem, przywołanie z przeszłości słowa: legumina czy ugłaskać, chociaż np. słowo: kruczyć nie było mi znane. A przy tym niezwykłe poczucie humoru!...

przygody Antosi pochłonęły mnie całkowicie, chociaż dawno minął czas kiedy byłaby to wiekowo odpowiednia dla mnie lektura. :). Z czystym sumieniem można polecić i młodszym, i starszym.

przygody Antosi pochłonęły mnie całkowicie, chociaż dawno minął czas kiedy byłaby to wiekowo odpowiednia dla mnie lektura. :). Z czystym sumieniem można polecić i młodszym, i starszym.

Pierwsza książka w 2024 roku przeczytana! Niby literatura dziecięca, ale lektura była interesująca. Na książce widnieje informacja, że jest przeznaczona dla dzieci 10+, ale osobiście bym się zastanowił, czy bym ją dał takiemu dziecku. Może bym poczekał jeszcze ze dwa lata. Nie zmienia to faktu, że "Antosia w bezkresie" to dobrze napisana historia kilkuletniej dziewczynki, która zostaje wraz z matką zesłana w głąb Rosji Sowieckiej podczas II wojny światowej. Jedna rzecz: drogi autorze, nie robi się tak polsatowskich zakończeń! I co ja mam teraz zrobić!? Prędko szukać drugiego tomu w bibliotekach, bo nie wytrzymam z ciekawości!

Pierwsza książka w 2024 roku przeczytana! Niby literatura dziecięca, ale lektura była interesująca. Na książce widnieje informacja, że jest przeznaczona dla dzieci 10+, ale osobiście bym się zastanowił, czy bym ją dał takiemu dziecku. Może bym poczekał jeszcze ze dwa lata. Nie zmienia to faktu, że "Antosia w bezkresie" to dobrze napisana historia kilkuletniej dziewczynki,...

Rewelacyjna. Oceniam jako dorosła, a pamiętajmy że książka jest raczej dla młodzieży. A mnie zachwyciła...Temat jest trudny, bolesny, dramatyczny, ale opisy nie są drastyczne, język jest plastyczny, czyta się naprawdę dobrze. Pędzę do biblioteki po drugą część :)

Rewelacyjna. Oceniam jako dorosła, a pamiętajmy że książka jest raczej dla młodzieży. A mnie zachwyciła...Temat jest trudny, bolesny, dramatyczny, ale opisy nie są drastyczne, język jest plastyczny, czyta się naprawdę dobrze. Pędzę do biblioteki po drugą część :)

Myślę, że bardzo dobra książka dla młodzieży. Na swój sposób prawdziwa, napisana dobrym, a nie drętwym językiem. Uczy o niełatwej historii bez podlewania trudno strawnym, zwłaszcza dla młodych czytelników, martyrologiczno-bogoojczyźnianym sosem. Jestem pod wrażeniem, a, że do fanów tego typu literatury się nie zaliczam - potraktujcie tę opinię jako baaardzo pozytywną.

Myślę, że bardzo dobra książka dla młodzieży. Na swój sposób prawdziwa, napisana dobrym, a nie drętwym językiem. Uczy o niełatwej historii bez podlewania trudno strawnym, zwłaszcza dla młodych czytelników, martyrologiczno-bogoojczyźnianym sosem. Jestem pod wrażeniem, a, że do fanów tego typu literatury się nie zaliczam - potraktujcie tę opinię jako baaardzo pozytywną.