Książka jest kontynuacją "Ja, Tamara" i ropoczyna się dokładnie w momencie zakończenia poprzedniej. Jest rok 1939 i Tamara wraz z mężem rozpoczynają nowy etap w życiu. Nie jest to dla niej łatwy czas, Ameryka nie przyjęła malarki tak jak mogłaby się spodziewać, czy jak na to zasługiwała. Tamara szuka natchnienia oraz próbuje czegoś nowego, jednak Ameryka to nie Paryż, a i czasy już nie te same.
Kobieta z wiekiem jest coraz trudniejsza w obejściu, chociaż prawdę mówiąc jako matka i żona zawsze była trudna. Pomimo ogromnej miłości do córki, nigdy nie potrafiła dogadać się z Kizette. Gdyby mi wywinęła taki numer z pomalowaniem domu...och!

Z tą książką spędziłam dłuższy czas, niż dwa dni, jak to było z poprzednią. Zupełnie inne wydarzenia, inny okres, Tamara niby ta sama a jednak inna, doświadczenia zmieniają przecież każdego. W tej części jest mniej o jej sztuce, ale więcej o samej artystce. Dzięki tej opowieści śledzimy jej losy aż do ostatnich dni.

Jestem wielką fanką dzieł artystki, dzięki tym książkom inaczej patrzę na niektóre z jej obrazów. Cieszę się, że mogłam w jakimś stopniu przyjrzeć się życiu malarki, oraz temu jaką kobietą była.

Absolutnie polecam obie części,nie tylko miłośnikom jej talentu, oczywiście do przeczytania w odpowiedniej kolejności.
Warto przeczytać.

Książka jest kontynuacją "Ja, Tamara" i ropoczyna się dokładnie w momencie zakończenia poprzedniej. Jest rok 1939 i Tamara wraz z mężem rozpoczynają nowy etap w życiu. Nie jest to dla niej łatwy czas, Ameryka nie przyjęła malarki tak jak mogłaby się spodziewać, czy jak na to zasługiwała. Tamara szuka natchnienia oraz próbuje czegoś nowego, jednak Ameryka to nie Paryż, a i...

Bardzo czekałam na drugą część fabularyzowanej biografii Tamary Łempickiej, bo pierwsza część ( "Ja Tamara" ) , to była prawdziwa petarda. Tym razem troszkę słabiej, trochę dłużyzn i powtórzeń, ale być może dlatego, że artystka najlepsze lata swojej kariery ma już za sobą. Tamara emigruje z drugim mężem do Ameryki tuż przed wybuchem II wojny światowej. Udaje im się ocalić życie i majątek, ale świat tak bardzo się zmienia, że przeestetyzowane obrazy Tamary nie interesują już nikogo. Teraz króluje abstrakcja, więc baronowej pozostaje jedynie organizowanie niezliczonych imprez charytatywnych, a jej słynne kreacje i biżuteria , zamiast podziwu wzbudzają śmiech i politowanie. Przykro się czyta o takim upadku i licznych atakach ówczesnej brukowej prasy na Łempicką. Mimo swojej słynnej arogancji, artystka nie zasłużyła na takie traktowanie, zwłaszcza, że aktywnie wspierała fundusz Paderewskiego na rzecz polskich żołnierzy. Smutna jest też historia przyjaciółki Tamary, polskiej rzeżbiarki, całkowicie obecnie zapomnianej Maryli Lednickiej . Dowiedziałam się o niej właśnie dzięki książce Grzegorza Musiała. Jestem pod wrażeniem ogromnej wiedzy autora na temat środowiska artystycznego tamtych czasów. To nieocenione źródło informacji i inspiracji. Przypisy na końcu są bardzo rzetelne i wyczerpujące. Bardzo polecam przeczytanie obydwu części , a autorowi gratuluję i czekam na kolejne książki.

Bardzo czekałam na drugą część fabularyzowanej biografii Tamary Łempickiej, bo pierwsza część ( "Ja Tamara" ) , to była prawdziwa petarda. Tym razem troszkę słabiej, trochę dłużyzn i powtórzeń, ale być może dlatego, że artystka najlepsze lata swojej kariery ma już za sobą. Tamara emigruje z drugim mężem do Ameryki tuż przed wybuchem II wojny światowej. Udaje im się ocalić...

Wspaniała książka, jestem pod wrażeniem jak Grzegorz Musiał wspaniale poprowadził narrację. Ta niezwykła konwencja książki + ciekawa historia (napisana przez życie) sprawiają, że to naprawdę warta uwagi lektura.

Wspaniała książka, jestem pod wrażeniem jak Grzegorz Musiał wspaniale poprowadził narrację. Ta niezwykła konwencja książki + ciekawa historia (napisana przez życie) sprawiają, że to naprawdę warta uwagi lektura.

"Tamara, siostra wulkanu" jest to kontynuacja powieści biograficznej autorstwa Grzegorza Musiała poświęconej życiu Tamary Łempickiej, jednej z najwybitniejszych polskich malarek XX w. Tym razem autor skupił się na losach tej artystki począwszy od 1939 r. Wówczas to jej mąż w obawie przed prześladowaniami ze strony nazistów z powodu jego pochodzenia, ucieka z żoną z Francji i przeprowadza się do Stanów Zjednoczonych. Łempicka trafiając do nowego miejsca musi zmierzyć się z niechęcią ze strony tamtejszego środowiska artystycznego. Jest też krytyczna wobec nowej generacji malarzy i ich twórczości, choć jednocześnie próbuje od czasu do czasu ich naśladować. Z czasem zaczyna coraz mniej malować, zaś jej sława przemija. Próbuje również odbudować swoje relacje z córką Kizette, jednak okazują się one burzliwe i pełne negatywnych emocji. Po śmierci męża czując rozczarowanie USA Łempicka osiedla się w Meksyku, gdzie wiąże się z o wiele młodszym od niej Pablem.

Podobnie jak w poprzednim tomie, także i w tym Grzegorz Musiał ukazuje Tamarę Łempicką, jako artystkę pełną sprzeczności i kontrastów, która jest skupiona głównie na własnej karierze, a jednocześnie uchodzi za konserwatystkę i ekscentryczkę. Choć pragnie pogodzić się z Kizette i nadrobić stracony czas, to nie potrafi się z nią porozumieć i próbuje jej narzucić swój punkt widzenia. Kocha swoją córkę i pragnie dla niej jak najlepiej, ale potrafi uszanować jej opinii. Jednocześnie Łempicka lubi nadal szokować otoczenie i być w centrum uwagi. Próbuje również odnaleźć się w nowej rzeczywistości, jednakże spotyka się z obojętnością ze strony amerykańskich koneserów sztuki, którzy nie rozumieją jej malarstwa. Łempicka jest tutaj ukazana jako osoba świadoma swojego talentu i umiejętności, szukająca nowych środków wyrazu.

"Tamara, siostra wulkanu" jest to książka pełna kolorytu, napisana poetyckim językiem zabierająca nas w świat kultury i sztuki. Przedstawiając losy Tamary Łempickiej w latach 1939-1980 Grzegorz Musiał ukazuje jednocześnie świat, który wraz z wojną przemija bezpowrotnie i musi ustąpić miejsca nowej rzeczywistości rządzącej się nowymi zasadami. Podobnie jak i poprzedni tom, także i ten przedstawia losy artystki ambitnej, utalentowanej i odważnej, ale jednocześnie łamiącej konwenanse i nie chodzącej na jakiekolwiek kompromisy. Polecam obie te książki wszystkim czytelnikom.

"Tamara, siostra wulkanu" jest to kontynuacja powieści biograficznej autorstwa Grzegorza Musiała poświęconej życiu Tamary Łempickiej, jednej z najwybitniejszych polskich malarek XX w. Tym razem autor skupił się na losach tej artystki począwszy od 1939 r. Wówczas to jej mąż w obawie przed prześladowaniami ze strony nazistów z powodu jego pochodzenia, ucieka z żoną z Francji...

👉 Obszerna książka i historia wybitnej malarki Tamary Łempickiej... Czytałam tę książkę ponad miesiąc. Robiłam sobie od niej przerwy, ale gdy finalnie skończyłam to... naprawdę świetna książka.

👉Tamara, siostra wulkanu to oparta na faktach powieść o życiu wybitnej polskiej malarki Tamary Łempickiej. Podróż do zrujnowanej po wojnie Europy wpędza Tamarę w depresję. Europa przestała być jej domem, jednak takim domem nie stała się też nigdy Ameryka. Ostatecznie decyduje się porzucić USA i zamieszkać w Cuernavaca, pod wulkanem El Popo w Meksyku, gdzie przyjacielem jej ostatnich lat staje się młody rzeźbiarz meksykański, występujący w powieści pod imieniem Pablo.

IG: Czytomanka

👉 Po skończeniu książki, aż poczułam smutek. Bardzo wartościowa książka, która zostawia sporo myśli w głowie. Zdecydowanie warto ją przeczytać i się nie spieszyć. Bardzo wciągająca, ale lepiej ją sobie dawkować.

👉 Obszerna książka i historia wybitnej malarki Tamary Łempickiej... Czytałam tę książkę ponad miesiąc. Robiłam sobie od niej przerwy, ale gdy finalnie skończyłam to... naprawdę świetna książka.

👉Tamara, siostra wulkanu to oparta na faktach powieść o życiu wybitnej polskiej malarki Tamary Łempickiej. Podróż do zrujnowanej po wojnie Europy wpędza Tamarę w depresję. Europa...

Kapitalna

Kapitalna

Nie czytałam pierwszej części opowieści o Tamarze Łempickiej i muszę przyznać, że żałuję tego zaniedbania. To nie jest tak, że nie da się czytać tej powieści bez znajomości tomu pierwszego. Akcja wciąga od początku, a mając nawet zaledwie blade pojęcie o bohaterce, można dać się ponieść opowieści. Ja po prostu lubię czytać chronologicznie i dlatego prywatnie biczuję się za zaniedbanie w sięgnięciu po tom pierwszy.
Niech nie zniechęci Was objętość książki. Na pierwszy rzut oka wygląda ona niczym podręcznik akademicki. Solidna i estetyczna oprawa robi wrażenie, choć prywatnie wolę wydania z miękką okładką. Są bardziej uległe w wygodzie czytania.

Tamara Łempicka jest zdecydowanie postacią zasługującą na uwagę. Jej życie było burzliwe, pełne skrajnych emocji, radości i zawiedzionych nadziei. Ta kobieta ciągle balansowała na pograniczu euforii i wpadnięcia w przepaść rozpaczy. Miała momenty absolutnego szczęścia i skrajnego rozgoryczenia. Myślę, że tylko osobowość artystyczna jest w stanie tyle znieść i nie oszaleć. W poszukiwaniu nowych doznań i trochę uznania wyemigrowała do Ameryki. Jej nadzieje na amerykański sen, rozbiły się niczym bańka mydlana gdy okazało się, że ten wielki świat jest już dosłownie przejedzony stylem art déco, a twórczość Tamary jest już niemodna. Zawiedziona i właściwie bezdomna, bo Europa też przestała być jej domem, postanowiła osiedlić się w Meksyku. Całą opowieść poznajemy właśnie z tego miejsca, z pracowni, którą dzieliła z przyjacielem i wiernym słuchaczem.
Z opowieści jednak wyłania się też delikatny i jakby wątły obraz malarki. Ta kolorowa osobowość jest niby silna, a jednak podatna na uzależnienia i stany depresyjne. Widzimy, że nie jest w pełni zdrowa, jest poniekąd świadoma tego, że jej życie zmierza ku końcowi. Mimo wszystko jednak nie ustaje w poszukiwaniu piękna, zwraca uwagę na szczegóły, które to piękno podkreślają.

Szczerze zachęcam do przeczytania tej biografii. Napisana jest w dobrym, powieściowym stylu. Nieco humorystycznie, lekko, ale na wysokim poziomie stylistycznym. Nie przeszkadzały mi nawet te skoki chronologiczne, kiedy to Tamara wracała we wspomnieniach do swojego niezbyt szczęśliwego dzieciństwa.
Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.

Nie czytałam pierwszej części opowieści o Tamarze Łempickiej i muszę przyznać, że żałuję tego zaniedbania. To nie jest tak, że nie da się czytać tej powieści bez znajomości tomu pierwszego. Akcja wciąga od początku, a mając nawet zaledwie blade pojęcie o bohaterce, można dać się ponieść opowieści. Ja po prostu lubię czytać chronologicznie i dlatego prywatnie biczuję się za...

Tytuł do tej książki jest dobrany idealnie. Poznamy tu opowieść o Tamarze łącznie ze skrawkami jej życia od jej strony. Poznajemy ją jako kobietę tornado, prawdziwy wulkan energii i emocji, które ukazywała otoczeniu. Cokolwiek się nie działo, nawet elementy przestoju, to jej akty dramatyzmu bywały bardzo komiczne. Na zdjęciu okładki jest osobą młodą, lecz w książce obecnie ma ogrom zmarszczek, które autor przyrównywał do trzepotów skrzydłami motyla. Według niego jest krucha i wątła. Malowała obrazy i szczyciła się tym, że były doceniane. Podkreślała, że szukała wszędzie wyjątkowego piękna. Bez względu na to, jaka osoba jak zwykłej postury chciała być namalowana, a ona widziała w nich ten blask, to robiła to za darmo. Obecnie nie maluje, choć się do tego nie przyznaje. Bardzo męczy ją kaszel, często nie może złapać powietrza, a osoba towarzysząca przygląda jej się jak śpi. Widać, że nie tylko się o nią martwi. Tamara zdaje sobie sprawę, że umiera. Nawet nakazuje spalić swoje zwłoki i prochy wsypać do pobliskiego wulkanu.
To kobieta wielkich marzeń i ogromnej wrażliwości. Byłaby idealna jako aktorka, to czuć przy opisach jej zachowań. Już jako dziecka szukała swojego miejsca na ziemi. Poszukiwała wyjątkowości, jakiejś nieuchwytnej dla niej weny. Czuła, że jest wyjątkowa, lecz ukrywała to za fasadą niezrozumienia przez społeczeństwo. Często porusza sprawy swojego dzieciństwa, które bardzo ją uwierało. Nie wspomina go dobrze. To co nam przedstawia nie ma określonego czasu. Rzuca wspomnieniami bez względu na to z którego roku pochodzą. Ja się tym delektowałam, było to niczym piórko rzucone na kartkę papieru. Pięknie opisane, takie balsamowanie ran, wygładzenie nóg za pomocą olejku, który tylko podkreśli ich delikatność. Książki się nie czyta, ją się smakuje. Wywoła prawdziwą rozkosz, jak i gorzki posmak. Jakby bohaterka wiedziała, że docenią ją dopiero po śmierci. Taki prawdziwy klejnot, który nie może się zdecydować gdzie i u kogo powinien być. Naprawdę oryginalna opowieść na faktach!

Tytuł do tej książki jest dobrany idealnie. Poznamy tu opowieść o Tamarze łącznie ze skrawkami jej życia od jej strony. Poznajemy ją jako kobietę tornado, prawdziwy wulkan energii i emocji, które ukazywała otoczeniu. Cokolwiek się nie działo, nawet elementy przestoju, to jej akty dramatyzmu bywały bardzo komiczne. Na zdjęciu okładki jest osobą młodą, lecz w książce obecnie...

„Marzenia są drogami do innego świata, Papi. Bez marzeń życie jest brudną ścierką. Przecież my wciąż przegrywamy. Starzejemy się, smutniejemy …”

Czy ona w ogóle była szczęśliwa? Czy artystka, która nie jest uznana w stopniu, w jakim chciałaby, może czuć się spełniona?

Tamara Łempicka- kolorowy ptak, barwny motyl. Nie było jej łatwo w dzieciństwie, bo i czasy niełatwe były. Wiek dorosły przyniósł wiele niepotrzebnych i nietrafionych decyzji, które nie pozwoliły jej trwać w rozkwicie. Czy można o niej napisać, że przez większość życia była bezdomna? Nie odnalazła się w Europie, nie znalazła domu w Ameryce. Dopiero Meksyk pozwolił jej żyć.

I właśnie o tym dorosłym już życiu pani Tamary jest ta książka. Bardzo nietypowa, bo jest zapisem rozmów jakie prowadziła/nagrywała dla swojego twórczego towarzysza- młodego rzeźbiarza z Meksyku Pablo. A rozmowy dotyczyły wszystkiego: od czasów, kiedy ucieka przed zbliżającą się wojną do Ameryki, poprzez próbę odnalezienia się w wielkim świecie, który ma już swoich idoli i wydaje się, że kolejnych już mu nie potrzeba, po decyzję o wyjeździe i zamieszkaniu w pobliżu meksykańskiego wulkanu El Popo.

Nie ma w jej opowieści sztywnej chronologii, bo wraca do czasów młodości, problemów rodzinnych i wzniosłych momentów, w których mogła naprawdę zaistnieć w przepychu i bogatej biżuterii.

Gdzie w tym wszystkim jej obrazy? Jej talent? Cały czas tworzy, poszukuje, łamie zasady. Twórczość wypełnia wszystko. Niedoceniona za życia, odkryta pięknie po śmierci. Jaką jawi się nam osobą po przeczytaniu tej bardzo objętościowej książki? (700 stron) Wielka indywidualistka, podchodząca luźno do norm, które jak gorset ograniczają. Testująca jak wiele może w stosunkach damsko- męskich i damsko- damskich. Przesuwająca granice według swego upodobania. Podróżniczka i barwny ptak. Z wyjątkowym życzeniem dotyczącym pochówku. Znająca najważniejszych twórców tamtych czasów, goszcząca w swych progach Coco Chanel, kumpela Hemigwaya.

Książka napisana pięknie. Nie powiem, że na jeden wieczór, bo nie sposób tak szybko przeczytać tyle treści, ale każda strona wprowadza nas w fascynujący świat pani Tamary i pozwala nam trochę podreptać sobie w nim nosząc jej buty. To druga część opisu jej życia, ale nie trzeba koniecznie czytać pierwszej, by zacząć drugą. Odnajdziemy się szybko, wiedząc niewiele o latach młodzieńczych.

Polecam bardzo.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.

„Marzenia są drogami do innego świata, Papi. Bez marzeń życie jest brudną ścierką. Przecież my wciąż przegrywamy. Starzejemy się, smutniejemy …”

Czy ona w ogóle była szczęśliwa? Czy artystka, która nie jest uznana w stopniu, w jakim chciałaby, może czuć się spełniona?

Tamara Łempicka- kolorowy ptak, barwny motyl. Nie było jej łatwo w dzieciństwie, bo i czasy niełatwe...

Nie czytałam pierwszej części, ale zupełnie nie rzutuje to na odbiorze drugiej części, która mocno wciąga rzetelną i ciekawie prowadzoną narracją.

Nie czytałam pierwszej części, ale zupełnie nie rzutuje to na odbiorze drugiej części, która mocno wciąga rzetelną i ciekawie prowadzoną narracją.