Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tej lektury sama sobie pewnie bym nie wybrała, ale organizacja Dyskusyjnego Klubu Książki skłania do wychodzenia poza własną strefę komfortu. I do robienia czasami pewnych rzeczy wbrew sobie. Dużym plusem tej wątpliwej jakości publikacji jest to, że dzięki niej rozgorzała niesamowicie intensywna, wartościowa i niepowtarzalna dyskusja wśród Uczestników Klubu przy bibliotece, w której pracuję. Wrócę do przemyśleń stricte związanych z tą publikacją. Miriam (Maria) Synger momentami zaciekawiała mnie, z rzadka ujmowała rozważaniami (głównie tymi nt. bycia matką) i sprawiła, że się z nią solidaryzowałam. Częściej jednak była irytującym narratorem pokpiwającym sobie niezbyt taktownie z pytających. Znamy powiedzenie : "Nie ma głupich pytań, są tylko głupie odpowiedzi". I tak! Nie ma głupich pytań, bo temat żydowskiej kultury i obyczajowości jest wciąż dla wielu dość egzotyczny, a niektóre formy tradycji, zasad postępowania i świąt wśród ortodoksów nadal i wciąż pozostają sferą tabu dla gojów. Pisarka nie powinna się irytować pytaniami, zwłaszcza kiedy postanowiła przyjąć rolę "ambasadorki" krzewiącej wiedzę nt. żydowskiej kultury i judaizmu. Momentami łapałam się na tym, że wolałabym, aby Synger poprzestała na swoich filozoficznych przemyśleniach związanych z macierzyństwem i wychowywaniem dzieci. W żadnym razie nie można polegać na jej wyjaśnieniach związanych z judaizmem. Wielokrotnie wprowadza w błąd. Jaskrawym przykładem niech będzie omówienie kwestii koszerności czy obrzezania (i mam tutaj na myśli czysto biologiczne konsekwencje - odczuwania bólu przez zwierzęta w przypadku pierwszego, a absurdalne choroby w przypadku niewykonania drugiego!). Wiele kwestii umniejsza, a z jej postawy biją wielorakie sprzeczności, np. Tora spisana kilka tysięcy lat temu jest dla niej aktualna, ale Hymn polski liczący sobie 200 lat już nie - w opinii pani Synger jest zbyt mocno przestarzały, mało przyjazny i brakuje mu subtelności. Początek lektury był bardzo obiecujący, ale im bardziej i dalej wgryzałam się w treść, tym mocniej na powierzchnię wypływało zarozumialstwo, dufność, schematy myślowe odbierające treści pełnię i rażąco błędna merytoryka. Miałam nieodparte wrażenie, że treść książki powstawała "na siłę", a w niektórych momentach sama pisarka starała także siebie przekonać do swych racji. Niemniej jednak w pamięci pozostanie: - próba oswojenia mnie jako Czytelniczki z odmiennościami, - definitywne wyjaśnienie, że wypowiedzenie słowa "Żyd" nie ma absolutnie wydźwięku pejoratywnego, - piękny zwyczaj błogosławienia jedzenia słowami dziękczynienia, który uczy chwili zadumy i docenienia tego, co się ma, - to co nasze, nie znaczy, że jest automatycznie uniwersalne. Nie ma w judauzmie żydowskiej Gwiazdki, Chrztu św., mszy św. czy różańca, itd. Książka, pomimo wielu wad, zmusza do refleksji oraz pokazuje inną stronę ortodoksji. Prześladuje mnie jednak nadal pytanie: w jakim celu ta książka powstała? Chyba najbardziej udanie wyszło właśnie pokazanie poglądów autorki, ale ogólna jej antypatia względem polskich tradycji i obyczajów sprowadza się do tego, że książka jest najlepszym przepisem jak żydofilów nauczyć antysemityzmu. Niestety. Jeśli podoba Wam się moja recenzja, to zapraszam po więcej: https://www.instagram.com/anemonenemorose/