Larkin na pierwszy rzut oka idealnie realizuje klasyczny topos starego dziada narzekającego na ten straszny świat. W przeciwieństwie jednak do starych dziadów, którzy biadolą, że „kiedyś to były czasy”, Larkin to stary dziad, który nie popada nigdy w sentymentalizm, nie idealizuje, jego niewesoła wizja rzeczywistości roztacza się uczciwie tak na teraźniejszość, jak i na przeszłość. A zarazem pozostaje bystrym obserwatorem - potrafi zaskoczyć delikatnością i czułością, nie rezygnując z przenikliwości. Pomaga mu też humor - dosadny, nieraz wulgarny, który te dość tradycyjne wiersze nasyca językową witalnością, niemającą nic wspólnego z antykwarycznym klasycyzmem. Nie są to utwory miłe, jeśli ktoś szuka pokrzepienia niech omija Larkina szerokim łukiem – to poezja refleksyjna i dotkliwa. Zarazem też komunikatywna, obrazowa, a przy tym językowo i formalnie wycyzelowana. Autorem przekładów jest Jacek Dehnel (którgo chyba nie trzeba przedstawiać),jego Larkina czytało mi się dobrze, ale natrafiłem też na głosy krytyczne. Muszę rzucić okiem na wersję oryginalną i, dla porównania, wrócić do Larkina w przekładzie Barańczaka.

Larkin na pierwszy rzut oka idealnie realizuje klasyczny topos starego dziada narzekającego na ten straszny świat. W przeciwieństwie jednak do starych dziadów, którzy biadolą, że „kiedyś to były czasy”, Larkin to stary dziad, który nie popada nigdy w sentymentalizm, nie idealizuje, jego niewesoła wizja rzeczywistości roztacza się uczciwie tak na teraźniejszość, jak i na...