Cytat dnia
Żyj! Życie jest za krótkie, żeby zostawać w chujowej pracy, w chujowej relacji, w miejscu, które nic dla ciebie nie znaczy, nie zaspokaja ci...
Najnowsze artykuły
Artykuły„Pomyśl dwa razy”: Myron i Win kontratakują
1
Artykuły„Kongres książki”, warsztaty i spacery na Festiwalu Conrada
1
ArtykułyAdam Kay w Polsce! Autor Spotkaj się z autorem bestsellera „Będzie bolało” w Warszawie i w Krakowie!1
Artykuły„Podążaj za księżycem” – książka, która zabiera nas w najważniejszą podróż życia!
2
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Zamiast zabijać pluję jadem na papier Weronika Sobolewska 
„Z danych Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) wynika, że w 2020 r. depresja była drugą najczęściej występującą chorobą na świecie. Ponieważ wykrywana jest ona coraz częściej, we wszystkich grupach wiekowych, do 2030 r. może to być najczęściej występujące schorzenie” (źródło: www.termedia.pl). Często zaczyna się niewinnie, a jej objawy bywają bagatelizowane zarówno przez najbliższe otoczenie chorego, jak i przez lekarzy specjalistów. Nieleczona może prowadzić do poważnych zaburzeń psychofizycznych, problemów zawodowych, osobistych, a nawet do prób samobójczych. Tym samym każde wołanie o pomoc powinno być przez społeczeństwo usłyszane. Każdy z nas inaczej reaguje na trudne kryzysowe sytuacje. Jedni tłumią emocje w sobie, inni zaś bez wahania podejmują walkę z własnymi demonami. Zmienić pracę i otoczenie w dzisiejszych czasach jest bardzo łatwo. Jednak nie każdy jest na tyle silny psychicznie i zdeterminowany, by to zrobić. Absolutnie nie wolno nam potępiać osób, które z jakiegoś sobie tylko znanego powodu decydują się trwać w wyniszczającym je środowisku. Warto starać się je zrozumieć, wspierać, a także zachęcać do szukania profesjonalnej pomocy. Mam szczerą nadzieję, że Sobolewska taką pomoc uzyskała, czuje się lepiej i już niebawem zaszczyci nas twórczością w zupełnie innym wydaniu niż jej debiutancka „książka”. Jaka historia kryje się pod tym intrygującym tytułem?
.
Publikacja składa się z zaledwie 48 stron, więc nazwanie jej książką byłoby dużą przesadą. To po prostu osobisty dziennik, pamiętnik pełen zwierzeń i refleksji związanych z pracą w dużej firmie tzw. korporacji i wiążących się z nią problemów. Jednak czy dobrym pomysłem jest dzielenie się ze światem swoimi najgłębszymi myślami? Czy taka forma autoterapii może być skuteczna? Zapraszam was moi mili do zapoznania się z tym tytułem, jeśli tematyka, o której wspomniałam we wstępie, nie jest wam obojętna.
.
Może nie jest to dzieło wybitne i takie, które zmieni świat, jednak moim zdaniem, jeżeli jego napisanie przyniosło autorce ulgę, to wszystko jest w jak najlepszym porządku. Mam także nadzieję, że ta książka była dla autorki pierwszym krokiem do zmian ku lepszemu. Być może zachęci też osoby zmagające się z podobnymi problemami do wyrzucenia z siebie negatywnych emocji, przelania ich na papier czy wykrzyczenia wszem wobec tego, co ich boli.
.
Ps. Jeśli ciekawi was kim jest Weronika Sobolewska i czym się obecnie zajmuje, to znajdziecie ją na Instagramie pod nazwą @szalonagwiazda
.
Wspomnę wam także moi drodzy, że zawsze miło mi się otwiera przesyłki od Wydawnictwa Borgis. Mam bowiem pewność, że książki przyjdą do mnie w nienaruszonym stanie, a to wszystko dzięki folii ochronnej, która ciasno je oplata.
.
Za możliwość przeczytania i zrecenzowania książki dziękuję @wydawnictwoborgis
Zamiast zabijać pluję jadem na papier Weronika Sobolewska
,,Chodź. Złap mnie za rękę. Pokaże ci ukryte zakamarki mojej duszy.”
Weronika Sobolewska w najgorszym czasie w swoim życiu, postanowiła spisywać myśli na papier. To bardzo dobry sposób na pozbycie się nagromadzonych złych i dobrych myśli oraz uwolnienie emocji. Autorka przeszła ciężkie chwile i w pełni rozumiem, dlaczego powstał ten mocno osobisty dziennik. Jednak dla mnie dzieło Weroniki Sobolewskiej jest napisane zbyt wulgarnym językiem. Gdyby pominąć te części, to naprawdę polecałabym każdemu w ciemno. Niestety one tu są i nigdzie się nie wybierają.
,,To nie jest życie, to jest więzienie.”
,,Zamiast zabijać, pluję jadem na papier” jest czymś w rodzaju pamiętnika. Kobieta wylewa tam swoje smutki, żale, złości. Przez całą lekturę, a czyta się to szybko (bo ma czterdzieści siedem stron),nie mogłam się pozbyć wrażenia, że autorka jest mocno egocentryczna. Nie wiem, czy też się z tym zgodzicie, jednak u mnie jej dziennik wywołał właśnie takie wrażenie. Mocno mnie to zniechęcało podczas czytania, dlatego musiałam robić sobie przerwy na przemyślenia.
,,Podlewanie martwych kwiatów nic nie da. Nie pielęgnuj czegoś, co już dawno umarło.”
W pewien sposób rozumiem, co Sobolewska miała na myśli pisząc, ale mi to nie siada. W dzienniku znajdziecie mnóstwo fajnie napisanych krótkich sentencji oraz dłuższe, właśnie te wulgarniejsze przemyślenia. Wydaje mi się, że o ile sentencje są mocną stroną autorki, o tyle tych przemyśleń nie jestem pewna. Mocno mnie odpychały. Wiem, że to myśli osoby, która była na granicy wytrzymałości psychicznej. Jednak mimo wszystko, ja tego nie kupuję.
,,Ona jest jak trucizna: słodką i zabójcza.”
Słowem podsumowania: niespecjalnie podobała mi się ta lekturą. Nie zniechęcam, ani nie zachęcam do czytania.
