Po książkę sięgnęłam z polecenia @Aleksandry z LC - dziękuję! - to było coś innego, wzruszającego i momentami tak głębokiego, że aż bolało.
Ta książka to kilka opowiadań. O miłości, przyjaźni i przywiązaniu. Ale tym dojrzałym, w zasadzie czasami tuż na końcu życiowej drogi. Chyba jeszcze nie czytałam nic, co by łamało stereotyp miłości u par w starszym wieku. Każde opowiadanie traktowało o ludziach, którzy w tej późnej miłości znaleźli swoje szczęście, niekiedy niestety przerwane przez chorobę lub śmierć. Ale w tych ostatnich latach tym bardziej dbali o tę miłość, przyjaźń i poczucie, że poznali kogoś wyjątkowego. Chciałabym na stare lata poczuć to, co czuli bohaterowie tych opowiadań. Książka wzrusza, daje do myślenia ale i napawa nadzieją, że każdy wcześniej czy później trafia na swoją połówkę, która pasuje do nas jak rękawiczka wsuwana na dłoń, dająca ciepło i otulenie drugą osobą. Polecam, jako kojącą, sentymentalną podróż do tego, co być może jeszcze przed nami.

Po książkę sięgnęłam z polecenia @Aleksandry z LC - dziękuję! - to było coś innego, wzruszającego i momentami tak głębokiego, że aż bolało.
Ta książka to kilka opowiadań. O miłości, przyjaźni i przywiązaniu. Ale tym dojrzałym, w zasadzie czasami tuż na końcu życiowej drogi. Chyba jeszcze nie czytałam nic, co by łamało stereotyp miłości u par w starszym wieku. Każde...

Czy w życiu jest za późno na miłość? Tę jedyną i ostatnią? A może na tą kolejna, ale prawdziwą? Czy miłość pyta o wiek? Czy można kochać tylko jak ma się naście lat? Czy dojrzała miłość nie bywa piękniejsza?

Agata Romaniuk w swoim reportażu przedstawia nam historie miłosne wielu osób, ale już w podeszłym wieku. Jedni czekali na tą swoją wielką miłość lata, inni, po utracie męża/ żony znów czują te motyle w brzuchu. Historie okraszone są nie tylko wywodami, jak dana para się poznała. Poznajemy ich historię także na przestrzeni lat. Poznajmy ich trudny życia, wybory przed jakimi stali. Nierzadko te zdarzenia miały miejsce w trakcie pandemii Covid czy wybuchu wojny na Ukrainie.

Piękne historie, choć niektóre trwały bardzo krótko, niektóre ciągnęły się latami. Historie dają taką nadzieję, że na każdego przyjdzie odpowiednia pora. Na miłość nigdy nie jest za późno....

Czy w życiu jest za późno na miłość? Tę jedyną i ostatnią? A może na tą kolejna, ale prawdziwą? Czy miłość pyta o wiek? Czy można kochać tylko jak ma się naście lat? Czy dojrzała miłość nie bywa piękniejsza?

Agata Romaniuk w swoim reportażu przedstawia nam historie miłosne wielu osób, ale już w podeszłym wieku. Jedni czekali na tą swoją wielką miłość lata, inni, po utracie...

Reportaż Agaty Romaniuk przypomniał mi o seansie wspaniałego filmu Miłość w reżyserii Michaela Hanekego. Łączy je temat późnej miłości, związku starszych osób. Jednak Krótko i szczęśliwie jest o wiele bardziej podnoszące na duchu niż film Hanekego. Chociaż i tak czytanie każdej z jedenastu opisanych w książce historii kończyłam ze łzami w oczach.

Po lekturze nasuwa się spostrzeżenie, że związek dojrzałych osób niesie ze sobą inne emocje niż młodzieńcza miłość. Uczucie nie jest tak intensywne, gorące i temperamentne. Za to znajdziemy w nim szacunek, czułość, poświęcenie, chęć dzielenia z kimś codzienności i spędzania wspólnie czasu. Bohaterowie książki nie poznają się przez internet, nie decydują w trakcie sekundy czy ktoś im się podoba czy nie. Podążają tradycyjną ścieżką – w poszukiwaniu partnera mogą się ewentualnie posunąć do umieszczenia ogłoszenia w gazecie. Autorka opisuje ich spotkania, rozmowy przy kawie, wysyłane do siebie latami listy.

Piękny jest ten zbiór historii. Pokazuje blaski i cienie życia, ale każdorazowo przynosi ukojenie. Autorka opisując miłosne perypetie prawdziwych ludzi, pokazuje, że nigdy nie jest za późno. Kończymy lekturę tego reportażu z uczuciem nadziei, że wszystko może się jeszcze zdarzyć.

Reportaż Agaty Romaniuk przypomniał mi o seansie wspaniałego filmu Miłość w reżyserii Michaela Hanekego. Łączy je temat późnej miłości, związku starszych osób. Jednak Krótko i szczęśliwie jest o wiele bardziej podnoszące na duchu niż film Hanekego. Chociaż i tak czytanie każdej z jedenastu opisanych w książce historii kończyłam ze łzami w oczach.

Po lekturze nasuwa się...

Maria i Staszek. Lusia, Rysiek i Maniek. Millie i Joe. Dróżnik i Dziewczyna. Tadeusz i Hanna. Romek i Janka. Wiesława i Zdzisław. Waldek i Iwona. Elżbieta i Marian. Luba i Dmytro. Agata i Żołnierz. Dziesięć par i jeden trójkąt, jedenaście historii i jedenaście (ostatnich) miłości. A każda z nich z jednej strony emocjonująca, niebanalna i poruszająca, a z drugiej na wskroś zwykła, prosta, prawdziwa i szczera.

Po przeczytaniu tego reportażu przypomniałam sobie, że nigdy na nic nie jest za późno.

(PS A gdybyście zapytali mnie, która opowieść urzekła mnie najbardziej, to bez wahania odpowiedziałabym, że historia Tadeusza, który zamilkł po śmierci ukochanej żony Hanny).

Maria i Staszek. Lusia, Rysiek i Maniek. Millie i Joe. Dróżnik i Dziewczyna. Tadeusz i Hanna. Romek i Janka. Wiesława i Zdzisław. Waldek i Iwona. Elżbieta i Marian. Luba i Dmytro. Agata i Żołnierz. Dziesięć par i jeden trójkąt, jedenaście historii i jedenaście (ostatnich) miłości. A każda z nich z jednej strony emocjonująca, niebanalna i poruszająca, a z drugiej na wskroś...

Reportaże o późnych miłościach. Autorka przeprowadza nas przez najróżniejsze odcienie miłości, które zdarzyły się ludziom starszym. Jest trójkąt miłosny, przypadkowe spotkanie po kilkudziesięciu latach rozłąki, historia wieloletniej znajomości internetowej. Książka do przeczytania w kilka godzin (idealna na podróż),pozostawia w sercu miłe ciepło.

Reportaże o późnych miłościach. Autorka przeprowadza nas przez najróżniejsze odcienie miłości, które zdarzyły się ludziom starszym. Jest trójkąt miłosny, przypadkowe spotkanie po kilkudziesięciu latach rozłąki, historia wieloletniej znajomości internetowej. Książka do przeczytania w kilka godzin (idealna na podróż),pozostawia w sercu miłe ciepło.

Właściwie przesłuchana w wersji audiobooka. Bardzo przyjemna!

Właściwie przesłuchana w wersji audiobooka. Bardzo przyjemna!

Ciekawa, choć chyba spodziewałam się większego poruszenia i wzruszenia w trakcie lektury.
Zapamiętam historię Agaty i opowieść o wdowcu, który przestał mówić. Ale reszta raczej tak jak szybko została przeczytana tak i szybko zostanie zapomniana :(.

Ciekawa, choć chyba spodziewałam się większego poruszenia i wzruszenia w trakcie lektury.
Zapamiętam historię Agaty i opowieść o wdowcu, który przestał mówić. Ale reszta raczej tak jak szybko została przeczytana tak i szybko zostanie zapomniana :(.

nigdy nie pomyślałabym, że tak dobrze trafię na jeden z pierwszych reportaży. zazwyczaj nie czytam tego gatunku, ale po tej lekturze chyba będę sięgać po niego częściej.
opisywane tutaj historie są zdecydowanie inne niż te, które najczęściej pojawiają się w popkulturze i literaturze, gdzie dominują ludzie młodzi. młode miłości są przepełnione brawurą i namiętnością i mówieniem, że będziemy razem na zawsze, a te starsze miłości, które tu zobaczyłam są przepełnione czułością i troską (która u młodych też się oczywiście pojawia),ale też takim spokojem i jakby powiedzeniem sobie nawzajem: "nie wiem ile czasu nam zostało, ale chcę abyśmy spędzili go razem". ta książka bardzo skojarzyła mi się z filmem Hotel Marigold, jeśli ktoś nie widział to polecam bardzo.

nigdy nie pomyślałabym, że tak dobrze trafię na jeden z pierwszych reportaży. zazwyczaj nie czytam tego gatunku, ale po tej lekturze chyba będę sięgać po niego częściej.
opisywane tutaj historie są zdecydowanie inne niż te, które najczęściej pojawiają się w popkulturze i literaturze, gdzie dominują ludzie młodzi. młode miłości są przepełnione brawurą i namiętnością i...

Serdecznie polecam tą lekturę. Osoby "bardziej dorosłe" zapewne bardziej ja docenią, gdyż mają inna perspektywę życiową. Niektóre rozdziały bardzo wzruszające.

Serdecznie polecam tą lekturę. Osoby "bardziej dorosłe" zapewne bardziej ja docenią, gdyż mają inna perspektywę życiową. Niektóre rozdziały bardzo wzruszające.

Historyjki nadające się do publikacji w gazecie, żadna nie zostaje w pamięci, no może poza cringowym trójkątem.

Historyjki nadające się do publikacji w gazecie, żadna nie zostaje w pamięci, no może poza cringowym trójkątem.