W ogóle nie czuć objętości. Niemal hipnotyzujące. Lepsze od drugiego tomu, choć pierwszy i tak najlepszy. Mimo ogólnego rozmachu, to jednak jest dość kameralna, a narracja raczej powoli snuje opowieść, niż rzuca w wir akcji. Odprężająca.

W ogóle nie czuć objętości. Niemal hipnotyzujące. Lepsze od drugiego tomu, choć pierwszy i tak najlepszy. Mimo ogólnego rozmachu, to jednak jest dość kameralna, a narracja raczej powoli snuje opowieść, niż rzuca w wir akcji. Odprężająca.

Ja na razie to dla mnie jedna z lepszych części cyklu a czytam je według kolejności wydania. Czuć mocne inspiracje "Ogniem nad otchłanią" Vernora Vinge czyli dwutorowa fabuła i zetknięcie high tech/low tech. Raynolds nie zawodzi w budowaniu ciekawych postaci, niektórzy nowi bohaterowie w cyklu są ciekawsi od tych z poprzednich części. Nie jest to zdecydowanie powieść dla kogoś, kto nie czytał poprzednich, można się mocno pogubić w powracających wątkach, technologiach i nawiązaniach do poprzednich wydarzeń, czasem w bardzo delikatny, jednozdaniowy sposób. Opisy technologi oczywiście wywołują zawrót głowy, wielu idei nie znalazłem w żadnej przeczytanej przeze mnie powieści sci-fi co jest dużym plusem. Wiele wątków zostaje zamkniętych, kolejne zostają otwarte tak szeroko jak nigdy dotąd. Polecam.

Ja na razie to dla mnie jedna z lepszych części cyklu a czytam je według kolejności wydania. Czuć mocne inspiracje "Ogniem nad otchłanią" Vernora Vinge czyli dwutorowa fabuła i zetknięcie high tech/low tech. Raynolds nie zawodzi w budowaniu ciekawych postaci, niektórzy nowi bohaterowie w cyklu są ciekawsi od tych z poprzednich części. Nie jest to zdecydowanie powieść dla...

Kontynuacja ze zmianą - akcja dzieje się na dwóch planetach, czyli mamy przeskok ze skali makro do - bardziej - mikro. Cała reszta jak wcześniej z jedną, pozytywną nowością, wreszcie dostajemy ciekawie napisaną postać i to co jeszcze bardziej intrygujące nieludzką (świnia - hybryda człowieka i świni) - Scorpio, to najbardziej interesujący bohater w powieści. Pozostaje czekać na polskie wydanie 4 tomu, oby MAG uporał się z tym jak najszybciej.

Kontynuacja ze zmianą - akcja dzieje się na dwóch planetach, czyli mamy przeskok ze skali makro do - bardziej - mikro. Cała reszta jak wcześniej z jedną, pozytywną nowością, wreszcie dostajemy ciekawie napisaną postać i to co jeszcze bardziej intrygujące nieludzką (świnia - hybryda człowieka i świni) - Scorpio, to najbardziej interesujący bohater w powieści. Pozostaje...

Sporo rzeczy mi tu zgrzytało, ale całościowo - szacun dla autora za masę świetnych pomysłów. Reynolds nie porywał postaciami w tym cyklu ale Scorpio udał mu się bardzo. Świetnie, że postać wprowadzona dopiero w drugim tomie tak wyrosła w tym czasie. Świetny twist z Rashmiką. Kapitalnie było śledzić losy "Nostalgii za nieskończonością". Także mimo pewnych dziur i zarzutów - świetna książka i finał trylogii.

Sporo rzeczy mi tu zgrzytało, ale całościowo - szacun dla autora za masę świetnych pomysłów. Reynolds nie porywał postaciami w tym cyklu ale Scorpio udał mu się bardzo. Świetnie, że postać wprowadzona dopiero w drugim tomie tak wyrosła w tym czasie. Świetny twist z Rashmiką. Kapitalnie było śledzić losy "Nostalgii za nieskończonością". Także mimo pewnych dziur i zarzutów -...

Cykl, który niezmiennie bardzo mi się podoba i oferuje najlepszej jakości science-fiction z naciskiem na science, ale bez bełkotu.
To co tym razem podobało mi się mniej to elementy religijne, brak lubianych postaci (lub ich mniejsze znaczenie),a nowi bez wyrazu i trochę zbyt dużą "lokalność" wydarzeń. Jestem ciekaw co będzie dalej i czy da się to ciągnąć dalej (a zamknięcia nie dostałem),mimo że jest to najsłabsza dotychczas część (choć i tak warta przeczytania i oferująca ciekawe pomysły).

Cykl, który niezmiennie bardzo mi się podoba i oferuje najlepszej jakości science-fiction z naciskiem na science, ale bez bełkotu.
To co tym razem podobało mi się mniej to elementy religijne, brak lubianych postaci (lub ich mniejsze znaczenie),a nowi bez wyrazu i trochę zbyt dużą "lokalność" wydarzeń. Jestem ciekaw co będzie dalej i czy da się to ciągnąć dalej (a...

Bardzo się starałem: czytałem uważnie, bez uprzedzeń... Niestety, samokrytycznie muszę stwierdzić: Taka s-f to nie jest literatura dla mnie.

Może powinienem wcześniej inne księgi Reynolds z tego cyklu przeczytać, może z jeszcze większą życzliwością i wyzbyciem się wszelkiego krytycyzmu podejść... Nie wiem.

Nie było to udane spotkanie literackie. Nie przepisują całej winy autorowi, skądinąd nie tylko pisarzowi, ale i znakomitemu astronomowi i astrofizykowi.

Niemniej, z lekturą jego powieści chyba dam sobie spokój.

Bardzo się starałem: czytałem uważnie, bez uprzedzeń... Niestety, samokrytycznie muszę stwierdzić: Taka s-f to nie jest literatura dla mnie.

Może powinienem wcześniej inne księgi Reynolds z tego cyklu przeczytać, może z jeszcze większą życzliwością i wyzbyciem się wszelkiego krytycyzmu podejść... Nie wiem.

Nie było to udane spotkanie literackie. Nie przepisują całej...

Doskonałe prowadzenie wielu wątków, świetne pomysły oraz niesamowity styl i język, w jakim autor serwuje nam techniczne opisy świata. Dla fanów space opery i hard SF, pozycja obowiązkowa.

Doskonałe prowadzenie wielu wątków, świetne pomysły oraz niesamowity styl i język, w jakim autor serwuje nam techniczne opisy świata. Dla fanów space opery i hard SF, pozycja obowiązkowa.

najlepsza cześć po pierwszym tomie

najlepsza cześć po pierwszym tomie

Rewelacja! Naprawdę rzadko powieść umie mnie zaskoczyć zwrotami akcji, ale tutaj wow! Był jeden moment w powieści, który absolutnie rozłożył mnie na łopatki. Autor pięknie prowadzi czytelnika poprzez swój świat, jednocześnie wcale nie odpowiada na wszystkie pytania. Autor kończy dzieło pesymistyczno- optymistyczne. Pozostawia slodko- gorzki smak zadumy na języku. Życie jest przewrotne i dostosowuje się do wszystkiego. Nic w przyrodzie nie ginie tylko zmienia właściciela. To był już tak naprawdę koniec cyklu, tomy Migotliwej wstęgi i Prefekta to to samo universum ale nie powiązane z trzonem, inni bohaterowie ale zapewne ten sam styl, więc będzie zacnie. Reasumując ten tom wyczerpuje wątek Inhibitorów i naszych starych dobrych bohaterów i naprawdę daje radę, trzyma w napięciu do ostatniej karty. Polecam!

Rewelacja! Naprawdę rzadko powieść umie mnie zaskoczyć zwrotami akcji, ale tutaj wow! Był jeden moment w powieści, który absolutnie rozłożył mnie na łopatki. Autor pięknie prowadzi czytelnika poprzez swój świat, jednocześnie wcale nie odpowiada na wszystkie pytania. Autor kończy dzieło pesymistyczno- optymistyczne. Pozostawia slodko- gorzki smak zadumy na języku. Życie jest...

Najlepsza książka z całego cyklu, jak poprzednie części się komuś spodobały, to ta też powinna. Narracja jest tak jak poprzednio bardzo rozbudowana, tym razem nawet bardziej, moim zdaniem mocno uatrakcyjnia to czytania, bo fabułą jest rozbita na kilka powoli splatających się wątków, jak zawsze Reynolds zawarł w niej wiele ciekawych pomysłów, trochę tajemnicy, klimatu tego uniwersum i trochę akcji.
Jak bystrze zauważył(a) fijau, twórca zostawił nam tutaj wiele niedomówień i tajemnicze, dość rozbudowane zakończenie, trochę takie niepełne. Nie wynika to jednak z tego że nie chciało mu się zamykać zawartych wątków, bo był leniwy, albo nie umiał, tylko z tego że po pierwsze to wszystko zostało wyjaśnione jeszcze przed wydaniem tej części w opowiadaniu Północ Galaktyki (ostatnim ze zbioru o tym samym tytule),które jest takim szkicem całego uniwersum, stworzonym i wydanym jeszcze przed główną sagą. Po drugie, to element stylu autora, jak ktoś przeczyta także dodatkowe książki z tego świata, to zrozumie, że większość wątków pobocznych, które często zostały tylko raz lub dwa wspomnienie, takich jak np. Lascail i eksperyment 80, były bardziej wyeksploatowane, po prostu autor nie przekazywał wszystkiego w prost jak dla małego dziecka, tylko to dawkował, robiąc sobie pole pod nowe fabuły. Po trzecie Świat przedstawiony w książce jest strasznie wielki i rozbudowany, co jest powiązane z powodem drugim.

Najlepsza książka z całego cyklu, jak poprzednie części się komuś spodobały, to ta też powinna. Narracja jest tak jak poprzednio bardzo rozbudowana, tym razem nawet bardziej, moim zdaniem mocno uatrakcyjnia to czytania, bo fabułą jest rozbita na kilka powoli splatających się wątków, jak zawsze Reynolds zawarł w niej wiele ciekawych pomysłów, trochę tajemnicy, klimatu tego...