Doskonałe prowadzenie wielu wątków, świetne pomysły oraz niesamowity styl i język, w jakim autor serwuje nam techniczne opisy świata. Dla fanów space opery i hard SF, pozycja obowiązkowa.

Doskonałe prowadzenie wielu wątków, świetne pomysły oraz niesamowity styl i język, w jakim autor serwuje nam techniczne opisy świata. Dla fanów space opery i hard SF, pozycja obowiązkowa.

Zgodnie z sugestią autora, następnym tomem po pierwszej części miał być ten, a nie tom zgodny z datą powstania. Obawiałam się, że przeskakując Migotliwą wstęgę coś mnie ominie albo autor zdradzi mi coś co dopiero będę czytać, ale bez obaw, autor wie co robi, wszystko jest cacy. Ta część składa się z dwóch tomów i przez to najpewniej ta część pierwsza długo się rozkręca, autor nakreśla bohaterów i maluje tło akcji, przez co momentami jest nudnawo. Reynolds przyzwyczaił nas po Przestrzeni objawienia, że wydarzenia pędzą jedne po drugich i dzieje się wszystko na raz. Tutaj jest inaczej, zaczyna się spokojnie. Uwielbiam u tego autora tą jego umiejętność splatania wątków wszystko toczy się gładko i powoli ładnie zazębia. Bardzo podoba mi się, że autor nie traktuje czytelnika jak idioty i nie tłumaczy mu wszystkiego i że nie przypomina co rozdział poprzedniej historii, ufa nam, że pamiętamy co czytaliśmy i nie traci czasu na zbędne przypominajki, które stosuje większość pisarzy przy dużym cyklu. Jak zwykle powieść jest naszpikowana wiedzą z pogranicza mechaniki i fizyki a sytuacje w kosmosie są ciekawe i skomplikowane. Tom 1 kończy się w momencie kiedy akcja wreszcie się zaczyna, pewnie będzie jazda bez trzymanki.

Zgodnie z sugestią autora, następnym tomem po pierwszej części miał być ten, a nie tom zgodny z datą powstania. Obawiałam się, że przeskakując Migotliwą wstęgę coś mnie ominie albo autor zdradzi mi coś co dopiero będę czytać, ale bez obaw, autor wie co robi, wszystko jest cacy. Ta część składa się z dwóch tomów i przez to najpewniej ta część pierwsza długo się rozkręca,...

Zanim ktoś zabierze się za tę książkę musi przeczytać Przestrzeń Objawienia, bo jest to pierwsza część, jeśli spodoba się wam ona, to za tą też się bierzcie, ponieważ jest to bardzo udana kontynuacja, jeśli nie to zapomnijcie o pozostałych książkach z tego uniwersum. Niestety przez polskiego wydawcę podzielona została na dwie części (ta jest pierwsza),co moim zdaniem jest straszenie durnym zabiegiem, bo fabuła kończy się w środku, to tak jakby skończyć uroczysty obiad na zupie i nie zjeść drugiego dania.

Zanim ktoś zabierze się za tę książkę musi przeczytać Przestrzeń Objawienia, bo jest to pierwsza część, jeśli spodoba się wam ona, to za tą też się bierzcie, ponieważ jest to bardzo udana kontynuacja, jeśli nie to zapomnijcie o pozostałych książkach z tego uniwersum. Niestety przez polskiego wydawcę podzielona została na dwie części (ta jest pierwsza),co moim zdaniem jest...

Początek dosyć ciężki,skomplikowane opisy,nazwy itp. Później jest lepiej,sytuacja się klaruje,pojawiają się interesujące postacie,intrygi,tajemnice. Czasami jednak książka idzie na skróty (być może w drugiej części coś się wyjaśni),sytuacje są trochę naciągane. Ale sama historia ciekawa,chętnie doczytam drugą część i dowiem się jak to się kończy.

Początek dosyć ciężki,skomplikowane opisy,nazwy itp. Później jest lepiej,sytuacja się klaruje,pojawiają się interesujące postacie,intrygi,tajemnice. Czasami jednak książka idzie na skróty (być może w drugiej części coś się wyjaśni),sytuacje są trochę naciągane. Ale sama historia ciekawa,chętnie doczytam drugą część i dowiem się jak to się kończy.

Opinia dotyczy całości, a nie tylko pierwszego tomu. Podział jest bardzo sztuczny.

Space opera, trochę na lokalną skalę, tzn. mamy zagrożenie dla całej galaktyki, ale wiedzą o nim nieliczni i to na jednostkach Reynolds skupia się w tej książce. Akcja przeskakuje między systemem Epsilon Eridani (w którym znajduje się Yellowstone i Pas Złomu) oraz Deltą Pawia i Resurgamem. Powracają postaci znane z poprzednich książek, poznajemy też nowych bohaterów.

Duży nacisk położony jest na stronę naukową - widać, że autor zna się na rzeczy. W jednym z wywiadów przyznał, że trochę zmyśla, bo w końcu ma to być powieść, ale i tak robi to wrażenie. Na przykład taki detal jak to, że w statku podróżującym w kosmosie (mającym duże przyspieszenie) ludzie muszą poruszać się w pionie (gdzie dziób to góra, a rufa to dół). Autor wyjaśnia też dlaczego podróż międzygwiezdna z prędkością światła jest niemożliwa (czy też racze - niezalecana),jak działa relatywistyka i co może stać się z ludźmi i czasoprzestrzenią. Nie wszystko rozumiem, nie potrafię też powiedzieć co jest oparte na badaniach naukowych, a co zmyślone, ale czyta się to dobrze.

Poza tą naukową otoczką mamy mięsko, czyli fabułę, która ma ręce i nogi i która - na to wygląda - jest przemyślana i dobrze wpasowuje się w informacje przekazane w poprzednich książkach. Można też liczyć na całkiem sporą dawkę akcji. Podoba mi się setting, można dowiedzieć się czegoś więcej o odłamach ludzkości, takich jak Hybrydowcy czy Demarchiści. Klaruje się wątek główny dotyczący ogromnego zagrożenia dla całej Drogi Mlecznej.

Po prostu kawał świetnej space opery.

TL;DR
page-turner

Opinia dotyczy całości, a nie tylko pierwszego tomu. Podział jest bardzo sztuczny.

Space opera, trochę na lokalną skalę, tzn. mamy zagrożenie dla całej galaktyki, ale wiedzą o nim nieliczni i to na jednostkach Reynolds skupia się w tej książce. Akcja przeskakuje między systemem Epsilon Eridani (w którym znajduje się Yellowstone i Pas Złomu) oraz Deltą Pawia i Resurgamem....

Trzyma poziom. Świetna kontynuacja napisanej z rozmachem Space Opery.

Trzyma poziom. Świetna kontynuacja napisanej z rozmachem Space Opery.

Nieźle zakręcona.

Nieźle zakręcona.

Opisy techniczne i fizyczne... :)

Opisy techniczne i fizyczne... :)

25.11

25.11

Mamy rok 2605, a więc daleka przyszłość. Reynolds trochę mnie lekko w kompleksy wpędzał, astronom i astrofizyk jeden, bo cóż ja tam wiem o galaktykach, planetach, konstrukcjach statków kosmicznych. Nawet jeśli są wymyślone, to muszą być przecież prawdopodobne. Tak mi się wydaję, chociaż tak na dobrą sprawę mógł mi tu tony kitu wciskać, a ja i tak wszystko łyknę, bo fajne i już, i widzę to oczami wyobraźni. W każdym razie te "kompleksy" szczególnie się we mnie odzywały kiedy okazało się, że tam mnogo kobiet i to na poważnych stanowiskach. Inkwizytor, królowa, kapitan statku, a nawet niebezpieczny, wojenny przestępca to wszystko baby. I one takie wszystkie obcykane w polityce czy ze sprzętem, zależnie od stanowiska, a ja tu ledwo nadążam ;) Oczywiście głównym bohaterem jest facet o imieniu Clavain. Raz z jednej strony konfliktu, raz z drugiej, zależy jak leży. Trochę mnie ta jego dwulicowość drażniła. On akurat mnie nie zachwycił.

Wojna oczywiście też musi być. Ludzkość się przez te wieki nie zmieniła. Przepychanki o władzę i terytoria to u nas normalka. Zmieniło się natomiast coś innego. Interwencja ludzi obudziła strukturę, która została stworzona do ostrzegania o pojawianiu się istot inteligentnych. Nadchodzi era maszyn, które chcą przejąć kontrolę nad ludzkością. To do świata mechanicznego należy przyszłość, świat organiczny ze swoją biotechnologią wydaje się już zacofaniem... Oczywiście człowiek tak łatwo się nie podda. Przypomniano sobie o niebezpiecznej broni, którą trzeba najpierw odszukać, ale więcej nie opowiem. Poza tym to dopiero tom I, więc wszystko się może zdarzyć.

Mamy rok 2605, a więc daleka przyszłość. Reynolds trochę mnie lekko w kompleksy wpędzał, astronom i astrofizyk jeden, bo cóż ja tam wiem o galaktykach, planetach, konstrukcjach statków kosmicznych. Nawet jeśli są wymyślone, to muszą być przecież prawdopodobne. Tak mi się wydaję, chociaż tak na dobrą sprawę mógł mi tu tony kitu wciskać, a ja i tak wszystko łyknę, bo fajne i...