Bardzo dobry zbiór opowiadań. Tematyka często bardzo około-lekarska, chociażby uznawane za najlepsze opowiadanie o nazwie zawartej w tytule książki. Nie można jednak nie przyznać, że wszystkie opowiadania błyskotliwie ukazują pewne uniwersalne prawdy o życiu i nas samych. Wiele spośród myśli autora jest wciąż niezmiernie aktualnych, obnaża niedoskonałości, wady człowieka, ale zwraca też uwagę na to, co w nas dobre i wartościowe. To moje pierwsze spotkanie z Czechowem i z pewnością nie ostatnie.

Bardzo dobry zbiór opowiadań. Tematyka często bardzo około-lekarska, chociażby uznawane za najlepsze opowiadanie o nazwie zawartej w tytule książki. Nie można jednak nie przyznać, że wszystkie opowiadania błyskotliwie ukazują pewne uniwersalne prawdy o życiu i nas samych. Wiele spośród myśli autora jest wciąż niezmiernie aktualnych, obnaża niedoskonałości, wady człowieka,...

Bdb! Głęboka, poruszająca książka. Klasyka. Opowiadania zróżnicowane, również pod względem poziomu. "Pawilon szósty" - wspaniały!!

Bdb! Głęboka, poruszająca książka. Klasyka. Opowiadania zróżnicowane, również pod względem poziomu. "Pawilon szósty" - wspaniały!!

Na wstępie zaznaczę ,że opinia moja będzie z racji umiłowania przeze mnie twórczości wielkiego Czechowa raczej stronnicza i wysoce subiektywna,ale czy istnieją opinie tak do końca obiektywne ?,przecież pisze je jednostka,która nie jest wypadkową czy jakimś uśrednieniem odczuć czytelniczych ,jest osobnikiem jedynym w swoim rodzaju,lepszym ,czy gorszym,ale jedynym,więc opinia pisana przez tą jednostkę tak,czy inaczej musi być subiektywna.Wracając do sedna sprawy,której nawet nie napocząłem tj. do opowiadania pt." Pawilon szósty ",uważam je za jedno z najlepszych opowiadań Czechowa,jeśli nie największe.Emanuje z tego opowiadania wszystko, co najcenniejsze u tego wielkiego pisarza ,mistrza krótkiej formy literackiej.Znajdujemy w nim niezwykle interesujące typy osobowościowe ,nakreślone wyraziście i dosadnie,lecz nie przesadnie,każda z postaci jest mocno zindywidualizowana,dzięki czemu nie zlewają się one w jedną masę (jak niekiedy we współczesnej literaturze ,o zgrozo ...zdarza się ! ). Tematyka opowiadania osadzona w realiach ośrodka dla umysłowo chorych jest pozornie dość prosta,wydawać by się mogło,że nic zaskakującego nas nie spotka,a jednak po początkowych stronach wprowadzających ,całość akcji przyspiesza,nabierając nie tylko prędkości,ale przede wszystkim kolorytu,wprowadza czytelnika w zakamarki psychiki, tak podopiecznych pawilonu nr.6,jak i personelu lekarskiego obsługującego tenże pawilon,ukazuje czytelnikowi skomplikowane relacje na linii :pacjent - pacjent,lekarz - pacjent,jak również lekarz - lekarz, relacje nie tylko o podłożu na linii czysto oficjalnej ,związanej z kuracją,ale co najciekawsze na linii prywatnej,czysto ludzkiej,poruszającej najbardziej zawiłe i osobiste przemyślenia,tęsknoty i lęki,tak jednej,jak i drugiej strony. A.Czechow potrafi jak nikt przed nim i nikt po nim ,wytworzyć w swych dziełach niepowtarzalny klimat,którego cechą i największą zaletą jest trafność i subtelność spostrzeżeń ,dodatkowym atutem jest umiejętność skondensowania swych myśli i wyrażenia ich bez rozwlekania i dzielenia włosa na cztery ,dzięki czemu nie dochodzi do umęczenia i znudzenia czytelnika . Polecam

Na wstępie zaznaczę ,że opinia moja będzie z racji umiłowania przeze mnie twórczości wielkiego Czechowa raczej stronnicza i wysoce subiektywna,ale czy istnieją opinie tak do końca obiektywne ?,przecież pisze je jednostka,która nie jest wypadkową czy jakimś uśrednieniem odczuć czytelniczych ,jest osobnikiem jedynym w swoim rodzaju,lepszym ,czy gorszym,ale jedynym,więc opinia...

Moje pierwsze podejście do opowiadań Czechowa. To, co napotkałem to ciekawie zarysowane postacie i sytuacje oraz krytyka stoicyzmu, tzn. brania życia na dystans, w sytuacji kiedy się go dokładnie ze wszech stron nie poznało. Bo jakże łatwo jest mówić o cierpieniu kiedy się tak naprawdę nigdy nie cierpiało.
Oprócz tego, w książce odnajdujemy przypadek pewnego komornika będący nieco lakonicznym, ale niezmiernie ciekawym studium ludzkiego obłędu.

Moje pierwsze podejście do opowiadań Czechowa. To, co napotkałem to ciekawie zarysowane postacie i sytuacje oraz krytyka stoicyzmu, tzn. brania życia na dystans, w sytuacji kiedy się go dokładnie ze wszech stron nie poznało. Bo jakże łatwo jest mówić o cierpieniu kiedy się tak naprawdę nigdy nie cierpiało.
Oprócz tego, w książce odnajdujemy przypadek pewnego komornika...

Czechow miał prawdziwy dar opisywania postaci.

Dwa pierwsze opowiadania - tytułowe i "Pojedynek" - świetne.

Czechow miał prawdziwy dar opisywania postaci.

Dwa pierwsze opowiadania - tytułowe i "Pojedynek" - świetne.

Drodzy!, przychodzę do Was z recenzją książki Antoniego Czechowa (klasyk literatury rosyjskiej) - „Pawilon szósty”, która składa się z czterech nowel: Pawilon Szósty, Pojedynek, Wrogowie oraz Przykrość. Każda z nich przedstawia gorzkie i jakże dziwne a niekiedy śmieszne życie rosyjskiego społeczeństwa.
...................................
„Tak samo jest w życiu ... w poszukiwaniu prawdy (...) dwa kroki ku przodowi, a jeden w tył. Cierpienia, omyłki i nuda odrzucają w tył, lecz pragnienie prawdy, uparta wola pcha naprzód(...). I kto wie? Może dopłyną do istotniej prawdy...”
...........................
Pawilon Szósty przedstawia życie oddziału szpitala psychiatrycznego. Główny bohater to doktor Andrej Jefimycz Ragin, który na początku swej medycznej drogi, buntuje się przeciwko rutynie i ogólnemu nieporządkowi, ale z biegiem czasu sam zaczyna zaniedbywać szpital i pacjentów. Do czasu, aż poznaje jednego z pacjentów. Zaczyna z nim rozmawiać, spędza z nim więcej czasu, można by rzec, ze celebruje każdą wspólną polemikę, każda rozmowę, każde wypowiedziane słowo. Wraca co wieczór po więcej i więcej .... aż w końcu sam zostaje pacjentem .... w ten dziwny sposób ukazuje zobojętnienie na człowieka na jego cierpienie i bezsilność wobec władzy i silniejszej jednostki. ——— Lekarz, trafia na odział jako „zdrowy” człowiek - umiera jako „chory”. Dziwne? Chyba nie? Dopiero obcowanie z pacjentem sprawiło, ze zrozumiał, ze jego podopieczni wiedli inne życie, życie na które składaka się rodzina, prac, marzenia .... i plany na przyszłość. A wszystko to, zostało zakończone białym kaftanem i zamknięta biała sala ....

Drodzy!, przychodzę do Was z recenzją książki Antoniego Czechowa (klasyk literatury rosyjskiej) - „Pawilon szósty”, która składa się z czterech nowel: Pawilon Szósty, Pojedynek, Wrogowie oraz Przykrość. Każda z nich przedstawia gorzkie i jakże dziwne a niekiedy śmieszne życie rosyjskiego społeczeństwa.
...................................
„Tak samo jest w życiu ... w...

Kocham Czechowa miłością bezgraniczną. Za każdym razem zaskakuje mnie tym jaki miał wspaniały styl, jak wspaniale potrafił pokazać rozterki swoich bohaterów i jak dużo emocji potrafił wzbudzić jednym opowiadaniem. W tym zbiorze najlepszy jest tytułowy Pawilon 6. Ja jeszcze długo będę miała go w głowie.

Kocham Czechowa miłością bezgraniczną. Za każdym razem zaskakuje mnie tym jaki miał wspaniały styl, jak wspaniale potrafił pokazać rozterki swoich bohaterów i jak dużo emocji potrafił wzbudzić jednym opowiadaniem. W tym zbiorze najlepszy jest tytułowy Pawilon 6. Ja jeszcze długo będę miała go w głowie.

Czechow powiedział kiedyś: „Pochodzę z chłopstwa, więc niełatwo mnie nabrać na chłopskie cnoty”. To zdanie niejako przyświeca tematyce, którą z takim uporem podejmował w swoich opowiadaniach. Bo też patrząc na współczesnych nam pisarzy mam wrażenie, że niektórzy nie znają tego świata z autopsji, a przez to mają tendencję, by z każdego robotnika robić świętego. To fałszywe zdanie Czechow neguje na wiele sposobów, z których kilka możemy dostrzec w wydanym niedawno tomie „Pawilon Szósty”.

Na książkę składają się cztery nowele, które w założeniu scalać ma krytyka ówczesnego społeczeństwa. Czechow jednak, wbrew temu co obecnie się tworzy, nie próbuje kreować kolejnej historii o problemach społecznych i patologiach, a wręcz odwrotnie: w najzupełniej poważnej konwencji buduje światy, których nie sposób ocalić przed socjalną samozagładą. Najbardziej jaskrawym przykładem będzie tytułowy utwór – „Sala nr 6”. Akcję rosyjski pisarz umiejscowił wśród pacjentów oddziału psychiatrycznego (mam wrażenie, że to obecnie bardzo chwytliwy temat). Główny bohater - doktor Andriej Jefimycz Ragin – wyraża wewnętrzny opór przeciwko przyjętemu w ośrodku nieporządkowi. Zamiast jednak przełożyć swoje obiekcje na czyny, żyje w cieniu, spędza czas na dyskusjach z inteligentnym pacjentem Iwanem Dymitryczem Gromkowem, na leczeniu i czytaniu książek. I tak od nitki do całego kłębka Regin stopniowo wychodzi z butów medycznych i wchodzi w rolę pacjenta. Spędzając całe dnie w zamkniętej przestrzeni, czechowowski bohater snuje refleksje na temat istoty szaleństwa, bezduszności systemu i znikomej granicy między tym co nonsensowne, a tym co normalne. Jest więc „Sala nr 6” krytyką inteligencji, która pomimo nawet najlepszych chęci nie jest w stanie zmienić rzeczywistości i wtapia się w bylejakość otaczającego świata.

Ale nie tylko ten utwór będzie dla Czechowa ważnym miejscem, do wyrażania swojego wewnętrznego bólu. We „Wrogach” dość mocno zaakcentuje karykaturalną skłonność ówczesnych mieszkańców do przesadnego manifestowania etykiety, szczególnie w obliczu ścierania się różnych poglądów, w „Przykrości” pokaże zobojętnienie ludzi na krzywdę innych, zaś w „Pojedynku” położy nacisk na relacje jednostki z otoczeniem. Powstały pejzaż, będzie odbiciem bolączek dawnej Rosji, gdzie u szczytu hierarchii znajdzie się przynależność do określonej grupy społecznej, a u dołu człowiek z jego indywidualnością, potrzebami i przywarami. Trudne to czasy, gdzie pozorna wolność i prywatność rozbijają się o tamy układów i powiązań społecznych.

Poświęcam tyle miejsca streszczeniu, bo opowiadania Czechowa opierają się głównie na koncepcie fabularnym. Język jest w nich na tyle przejrzysty, że nie zapamiętujemy ani specyficznego stylu, ani konkretnych cytatów. Pełni raczej funkcję „czystego” przekaźnika akcji, a na dłużej pozostaje z nami tylko pewne, trudno wyrażalne wrażenie. Tak więc mógłbym tak dalej prawić o tym, że Czechow pisał o nadmiernej biurokracji, że interesowały go ubóstwo, pijaństwo, konflikty. Że był mistrzem w kreowaniu relacji międzyludzkich i obrażaniu naszych słabości. Że pisywał satyrycznie, z ironią, lekko, niepokojąco. Mógłbym, ale to już wiecie, bo zakładam, że opinii o opowiadaniach Czechowa przypadkowa osoba nie szuka. Chciałem raczej przekazać Wam coś innego. Po co czytać Czechowa? Dla złapania kontekstów współczesnej literatury? Może i tak. Dla poznania realiów dawnej Rosji? Być może są osoby, które to interesuje. Dla pośmiania się z samych siebie? Nie wykluczam. Dla wyszukania filozoficznych analogii? Czemu nie? Ale myślę sobie, że chodzi tu jeszcze o coś innego. Czechow jest dla literatury kimś takim, jak Mozart dla muzyki – każde jego zdanie jest jak dotyk geniuszu. To proza ponadczasowa, wymykająca się szufladkowaniu. Wystarczy przyjrzeć się stworzonym przez niego postaciom i specyfice ich wzajemnych oddziaływań, by dostrzec mechanizmy, które towarzyszą nam nawet teraz.

O „Pawilonie szóstym” Czechow napisał podobno tak: “Kończę opowieść, bardzo nudną, jako że brak w niej kobiety i wątku romantycznego. Nie mogę znieść takich opowieści, napisałem ją jakoś tak niespodziewanie, lekkomyślnie”. Czytam to i myślę sobie - kurcze, dlaczego inni pisarze tak rzadko bywają lekkomyślni?

Recenzja ukazała się pod adresem https://melancholiacodziennosci.blogspot.com/2019/04/recenzja-pawilon-szosty-antoni-czechow.html

Czechow powiedział kiedyś: „Pochodzę z chłopstwa, więc niełatwo mnie nabrać na chłopskie cnoty”. To zdanie niejako przyświeca tematyce, którą z takim uporem podejmował w swoich opowiadaniach. Bo też patrząc na współczesnych nam pisarzy mam wrażenie, że niektórzy nie znają tego świata z autopsji, a przez to mają tendencję, by z każdego robotnika robić świętego. To fałszywe...

Antoni Czechow to autor krótkich form opowiadania i klasyk literatury rosyjskiej.
Wydawnictwo MG dostarczyło nam-czytelnikom kolejną porcję fantastycznych opowiadań pt. ”Pawilon szósty”.
Wspólnym tematem tych opowiadań jest zaduma nad ludzkim życiem i jego egzystencją oraz kondycja społeczeństwa rosyjskiego u końca XIX wieku.
Pawilon szósty to pierwsze z czterech opowiadań Antona Czechowa.
Sala nr 6 to szpital psychiatryczny, w którym przebywają ludzie po przejściach.
Leży tam pięcioro ludzi, a dokładniej mężczyzn, z których tylko jeden jest pochodzenia szlacheckiego, a reszta to mieszczanie.
Pierwszy od drzwi, siedzi z podpartą głową i patrzy w jeden punkt.
Smuci się w dzień i w nocy, kiwa głową, rzadko się uśmiecha ani też się nie odzywa.
Drugi jest Żydem-”głupi Mosiek”, który zwariował kiedy spłonęła mu pracownia czapek.
Trzeci to Iwan Gromow-33 letni szlachcic, cierpiący na manię prześladowczą.
Gromow opowiada o podłości ludzkiej, o gwałcie, który pognębia prawdę, o pięknie życia, które kiedyś zapanuje na ziemi, o zakratowanych oknach, przypominających mu co chwila bezmyślność i okrucieństwo gwałcicieli.

Lekarzem szpitalnym jest Andriej Ragin.
To dobry i szczery lekarz, pozbawiony jednak silnej woli.
Początkowo bardzo ofiarnie leczy swoich pacjentów, lecz z czasem uznaje, że to nie ma sensu i szybko się nudzi.
Lekarz rozpoczyna rozmowę z Gromowem, która w końcu prowadzi do zaskakujących wniosków...
Autor w swych opowiadaniach ujmuje się za biednymi i chorymi ludźmi, który w gruncie rzeczy są bardzo nieszczęśliwi, ale cieszą się tym co mają i nie narzekają na swój los.
Oprócz opowiadania pawilon szósty są jeszcze: Pojedynek, Wrogowie i Przykrość.
Książka jak zwykle wydana w twardej oprawie, zawiera 218 stron.
Drogi czytelniku jeśli interesuje cię literatura A. Czechowa - to zapraszam do lektury.

Antoni Czechow to autor krótkich form opowiadania i klasyk literatury rosyjskiej.
Wydawnictwo MG dostarczyło nam-czytelnikom kolejną porcję fantastycznych opowiadań pt. ”Pawilon szósty”.
Wspólnym tematem tych opowiadań jest zaduma nad ludzkim życiem i jego egzystencją oraz kondycja społeczeństwa rosyjskiego u końca XIX wieku.
Pawilon szósty to pierwsze z czterech opowiadań...

O rany, ci rosyjscy pisarze są naprawdę dobrzy.

O rany, ci rosyjscy pisarze są naprawdę dobrzy.