Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Często zdarzają się powieści, które cechuje przerost formy nad treścią. W przypadku Czarnej Chmury jest zupełnie na odwrót, co chyba rzadko się zdarza, bo mamy tu ewidentny przerost treści nad formą. Treść, czyli pomysł na Czarną Chmurę i wszystko co z nią związane, to jaki ma wpływ na Ziemię, nawet rozgrywające się wydarzenia są bardzo ciekawe, ale podane są w sposób, który zupełnie do mnie nie przemówił.

Po pierwsze autor pisze w bardzo beznamiętny sposób wyprany z jakichkolwiek emocji. Rzeczywiście ma się wrażenie, jakby czytało się jakiś podręcznik, a nie powieść Science Fiction. W żaden sposób nie byłem w stanie wczuć się w sytuację ani głównych bohaterów ani ludzkości. Rozgrywające się wydarzenia podane są jako suche fakty. Książka nie wzbudziła we mnie żadnych uczuć. Po drugie język jakim posługuje się autor jest mało przystępny. Bardzo dużo znajdziemy w powieści terminologii naukowej. Ba, pojawiają się również tabele i wykresy ;) Nawet mi jako fanowi twardej fantastyki momentami było bardzo ciężko. Po trzecie, irytujący przemądrzały, wszechwiedzący i opryskliwy główny bohater, którego chyba nie da się lubić. Co więcej powieść jest nieco szowinistyczna (pewnie tłumaczą to czasy w jakich została napisana), bo według autora jedyne co kobiety mogą robić to zaparzać kawę, grać na instrumencie i ewentualnie czasem rzucać jakieś ignoranckie komentarze. Wszystko to znacznie obniża w moich oczach ocenę powieści.

Jeśli chodzi o plusy to należy do nich już wspomniany pomysł na Czarną Chmurę, ogromna wiedza autora (której nie umiał podać w przystępny sposób), poczucie humoru (o dziwo, kilka razy udało mu się mnie rozbawić) oraz niektórzy bohaterowie drugoplanowi. Ale plusy te to dla mnie jednak za mało, by zachwycać się tą powieścią.

Często zdarzają się powieści, które cechuje przerost formy nad treścią. W przypadku Czarnej Chmury jest zupełnie na odwrót, co chyba rzadko się zdarza, bo mamy tu ewidentny przerost treści nad formą. Treść, czyli pomysł na Czarną Chmurę i wszystko co z nią związane, to jaki ma wpływ na Zie...

Rozwiń

Zwiń

Ciepła. To słowo chyba najbardziej mi pasuje do tej książki. Bo summa summarum jest to bardzo ciepła opowieść budząca dużo ciepłych emocji. Bohaterowie rzeczywiście są przekonujący, a ich zachowanie i relacje między nimi realistyczne. Tak samo ich uczucia i rozterki. Tak, bohaterowie są chyba najmocniejszą stroną tej książki i w zasadzie każdego z nich da się polubić (nawet jeśli czasem bywają irytujący).

Powieść jest dość krótka i napisana bardzo przyjemnym stylem przez co czyta się ją naprawdę ekspresowo. Mimo swojej objętości i tak poruszą sporo ważnych tematów. Sporo, ale autorka nie przesadziła z ich ilością, jak to czasem niestety bywa. Poza tym jest w niej dużo wyważonego poczucia humoru i cały czas coś się dzieje. Ilość dramaturgii też jest odpowiednia.

No i powieść ta jest mądra. Zawiera dużo ciekawych cytatów odnośnie natury ludzkiej. Skłania do refleksji i może być pouczająca. Ale nie traci przy tym na swej lekkości. Lektura jej sprawiła mi sporo przyjemności i na pewno jeszcze kiedyś do niej wrócę. Polecam tę powieść jeśli chcecie poczuć w serduszkach trochę ciepła ;)

Ciepła. To słowo chyba najbardziej mi pasuje do tej książki. Bo summa summarum jest to bardzo ciepła opowieść budząca dużo ciepłych emocji. Bohaterowie rzeczywiście są przekonujący, a ich zachowanie i relacje między nimi realistyczne. Tak samo ich uczucia i rozterki. Tak, bohaterowie są ch...

Rozwiń

Zwiń

Rzadko sięgam po kryminały, ba praktycznie nigdy. Tu wyjątek zrobiłem trochę przez zrządzenie losu, bo wspólnie z kumpelą zaczęliśmy słuchać książki podczas dłuższej podróży, no i się wciągnąłem. Fanem gatunku nadal nie zostałem, ale podejrzewam, że istnieje wiele dużo lepszych kryminałów, które być może by mnie przekonały do tego typu książek.

Mnie również zaskoczył fakt, że od początku wiemy, kto jest mordercą. Był to krok dość ryzykowny. Przez to śledztwo nie jest intrygujące, a wręcz męczące jest to jak detektywi miotają się w swoich nietrafionych poszlakach. Chyba jednak rzeczywiście byłoby ciekawiej razem z inspektorami prowadzić śledztwo i rozwiązywać sprawę.

Z drugiej strony podobało mi się dokładne pokazanie motywów oraz sposobu myślenia mordercy. Na pewno nie byłoby to możliwe bez wyjawienia mordercy na samym początku. Ogólnie jednak powieść okazała się dość przewidywalna i w sumie chyba tylko raz dałem się zaskoczyć autorce.

Mimo swojej przewidywalności, trzeba przyznać, że fabuła wciąga i książkę czyta się z zainteresowaniem, zwłaszcza pod koniec. Na pewno pomaga w tym całkiem niezły styl pisarski autorki. Główni bohaterowie nie zrazili mnie do siebie, ale czy zapałałem do nich sympatią to w sumie nie wiem. Inspektor Luc Callanach często zachowywał się dość dziwnie. Jest w książce parę sprzeczności czy nielogiczności i nie zawsze wszystko się spina tak jak powinno.

Czy żałuję, że przeczytałem tę książkę? Nie.
Czy sięgnę po kolejne części? Nie wiem.

Rzadko sięgam po kryminały, ba praktycznie nigdy. Tu wyjątek zrobiłem trochę przez zrządzenie losu, bo wspólnie z kumpelą zaczęliśmy słuchać książki podczas dłuższej podróży, no i się wciągnąłem. Fanem gatunku nadal nie zostałem, ale podejrzewam, że istnieje wiele dużo lepszych kryminałów,...

Rozwiń

Zwiń

Spodziewałem się fajnego akcyjniaka i fajny akcyjniak otrzymałem. Na dodatek z ciekawym tłem modyfikacji genetycznych. Dzięki wartkiej akcji i bardzo dobremu stylowi autora lektura powieści sprawia sporo frajdy. Nie brakuje zaskoczeń i niezłych plot twistów. Główny bohater jest charyzmatyczny i przekonująco napisany, dzięki czemu szybko budzi sympatię. Autor stworzył też ciekawą i niestety całkiem prawdopodobną wizję niedalekiej przyszłości, w której ludzkości grozi upadek, spowodowany samolubnością i krótkowzrocznością. Znajomość genetyki robi wrażenie - widać solidne przygotowanie autora. Sam totalnie się na tym nie znam, więc nawet nie wiem, co było faktami naukowymi, a co pomysłami autora.

Nie wiem czemu sporo osób narzeka na zakończenie. Mi ono akurat się spodobało. Tak jak inne fragmenty książki pobudza do refleksji nad przyszłością ludzkości i cenie jaką trzeba by ewentualnie zapłacić za jej ratowanie. Fakt, w książce było kilka słabszych momentów, które wydały mi się nieco naciągane, ale całe szczęście nie było ich wiele. Jest to druga powieść Crouch'a, którą miałem okazję przeczytać i powoli staję się fanem tego autora. W prawdzie Upgrade nie dorównała rewelacyjnej Rekursji, ale i tak jest książką bardzo dobrą i zasługuję na uwagę.

Spodziewałem się fajnego akcyjniaka i fajny akcyjniak otrzymałem. Na dodatek z ciekawym tłem modyfikacji genetycznych. Dzięki wartkiej akcji i bardzo dobremu stylowi autora lektura powieści sprawia sporo frajdy. Nie brakuje zaskoczeń i niezłych plot twistów. Główny bohater jest charyzmatyc...

Rozwiń

Zwiń

Never Been Kissed to w moim odczuciu przyjemna i raczej lekka komedia romantyczna. Jest to kolejna powieść, której fabuła z początku wydawała się być grubymi nićmi  szyta, ale z biegiem historii wszystko nabierało sensu. W zasadzie książka ta ma wszystko, co dobra komedia romantyczna mieć powinna, czyli fajne poczucie humoru, przekonujący bohaterowie, ciekawie rozwijająca się relacja między nimi, interesująca historia no i oczywiście nieco dramy. Zatem na tle innych powieści z tego gatunku książka ta może nie wyróżnia się jakoś szczególnie, ale nie oznacza to, że nie jest dobra.

Z całą pewnością to co w tej książce jest wyjątkowe to urzekający klimat upadającego amerykańskiego kina samochodowego oraz historia zapomnianej gwiazdy srebrnego ekranu. Bez wątpienia nadaje to powieści fajnego smaczku i ciekawie urozmaica fabułę. Styl autora mi podpasował, książkę czytało się szybko i przyjemnie, a w sumie o to głównie w książkach tego gatunku chodzi. Autor nie przesadzał z ilością dramy, czy żenujących momentów. Nie starał się upchać zbyt wielu tematów, dzięki czemu można się było skupić na tych najważniejszych.

W zasadzie nie mam się do czego przyczepić w tej pozycji. Jeśli ktoś szuka lekkiej, niezobowiązującej komedii romantycznej i nie przeszkadza mu, że "chopy sie całujo" to śmiało polecam tę powieść :)

Never Been Kissed to w moim odczuciu przyjemna i raczej lekka komedia romantyczna. Jest to kolejna powieść, której fabuła z początku wydawała się być grubymi nićmi  szyta, ale z biegiem historii wszystko nabierało sensu. W zasadzie książka ta ma wszystko, co dobra komedia romantyczna mieć ...

Rozwiń

Zwiń

Czytając tę powieść miałem wrażenie, że jest ona starsza niż w rzeczywistości. Wynikało to głównie ze stylu pisania autora, wydał mi się nieco przestarzały. Gdybym nie sprawdził, że książka została napisana w 1980 roku powiedziałbym, że jest ona sporo starsza. Nie przeszkadzało mi to jakoś szczególnie w odbiorze powieści, ot taka refleksja.

Autorowi udało się stworzyć całkiem przerażające wizje przyszłości, w którym otumanione społeczeństwo nieuchronnie dąży do samozagłady. Czy ta wizja była przekonująca? Dla mnie pod kilkoma względami nie do końca. Przede wszystkim ciężko mi uwierzyć, że na całym świecie oprócz głównych bohaterów w zasadzie cała ludzkość poddała się manipulacji - jest to wbrew ludzkiej buntowniczej naturze. Nie do końca przekonała mnie też wizja robotów przyszłości. Na pewno jest ona oryginalna, bo chyba pierwszy raz spotkałem się z robotami, z których są takie, za przeproszeniem, miękkie pipy. Większość z nich była słabsza od ludzi. Ta ich słabość była jeszcze bardziej zadziwiająca od ich głupoty.

Trzeba jednak przyznać, że książka skłania do refleksji. Nad takimi tematami jak przyszłość ludzkości, zagrożenia płynące ze strony sztucznej inteligencji, życie bez końca, samotność, wtórny analfabetyzm, zanikające więzi międzyludzkie czy nawet Bóg i religia. Niektóre wizje autora mogą się jednak okazać trafne.
W książce nie ma zbyt dużo wartkiej akcji. Ale i tak czyta się ją z zainteresowaniem. Najciekawszym bohaterem jest zdecydowanie Bob Stofforth - niemalże doskonały robot, który nie chce już żyć. Pozostali bohaterowie są nieco dziwni, zwłaszcza rozchwiany emocjonalnie Paul. Chociaż jego huśtawki emocjonalne w pewnym sensie mogą być usprawiedliwione odstawieniem soporu, ale i tak było to momentami nieco irytujące.

Podsumowując: Przedrzeźniacz to książka nieco dziwna, ale i intrygująca, z całą pewnością oryginalna, w niektórych kwestiach bardzo trafna. Na pewno nie zaszkodzi ją przeczytać. Mi mimo wszystko poszerzyła światopogląd i skłoniła do refleksji.

"I tak właśnie kończy się świat. Nie hukiem a skomleniem"

Czytając tę powieść miałem wrażenie, że jest ona starsza niż w rzeczywistości. Wynikało to głównie ze stylu pisania autora, wydał mi się nieco przestarzały. Gdybym nie sprawdził, że książka została napisana w 1980 roku powiedziałbym, że jest ona sporo starsza. Nie przeszkadzało mi to jakoś...

Rozwiń

Zwiń