Jakieś 20 lat temu próbowałem to czytać,ale nie byłem wtedy "ogarnięty w czytaniu" i poddałem się. Przez 20 lat omijałem Pratchetta i wszelkie książki z kategorii komedia pomieszana z fantastyką.Cholera ale byłem głupi. To było Arcyciekawe doświadczenie które oceniam zdecydowanie 11/10 :D Zabieram się za kolejne tomy.

Jakieś 20 lat temu próbowałem to czytać,ale nie byłem wtedy "ogarnięty w czytaniu" i poddałem się. Przez 20 lat omijałem Pratchetta i wszelkie książki z kategorii komedia pomieszana z fantastyką.Cholera ale byłem głupi. To było Arcyciekawe doświadczenie które oceniam zdecydowanie 11/10 :D Zabieram się za kolejne tomy.

Kolor Magii to pierwsza książka Pratchetta, jaką czytałem, rozpoczynając moją przygodę ze Światem Dysku. Pomimo licznych opinii co do tego, jak rozpocząć czytanie dzieł tego autora, zdecydowałem się na opcję chronologiczną, tudzież tą, którą najbardziej mi odradzano.

Mówiono mi wielokrotnie, że Kolor Magii to najgorsza książka Pratchetta i ciężko się ją czyta w odróżnieniu od reszty. Czy tak jest? Nie wiem. Jeśli jednak to prawda, to reszta książek musi być prawdziwymi arcydziełami, gdyż Kolor Magii strasznie przypadł mi do gustu i pochłonąłem go w jeden dzień. Książka jest świetna, choć może delikatnie zbyt szybko postępuje akcja. Pełno w niej świetnie narysowanych postaci, wydających się karykaturami typowych postaci fantasy, jak również interesujących wydarzeń. Wszystkie zawarte tu wątki podobały mi się bardzo i ciężko znaleźć im coś do zarzucenia.

Jestem niezmiernie zadowolony z lektury Koloru Magii i nie mogę się doczekać, by poznać zawartość reszty książek. Polecam każdemu sięgnąć po to dzieło, nawet jeśli nie czytał jeszcze innych książek z tego uniwersum. Osobiście uważam, że już w tej książce widać, że mamy do czynienia z mistrzem swojego fachu, choć podobno większość jego fanów się z tym nie zgadza, a i sam autor nie był chyba jeszcze w tym czasie tak dobry, jak w późniejszych latach. Sprawia to jednak, że tym bardziej chcę wyruszyć w dalszą podróż, by zgłębiać ten świat i żyjące w nim postacie.

Kolor Magii to pierwsza książka Pratchetta, jaką czytałem, rozpoczynając moją przygodę ze Światem Dysku. Pomimo licznych opinii co do tego, jak rozpocząć czytanie dzieł tego autora, zdecydowałem się na opcję chronologiczną, tudzież tą, którą najbardziej mi odradzano.

Mówiono mi wielokrotnie, że Kolor Magii to najgorsza książka Pratchetta i ciężko się ją czyta w odróżnieniu...

Pierwsza moja styczność z Pratchettem i jestem zadowolony. Idę za ciosem.

Pierwsza moja styczność z Pratchettem i jestem zadowolony. Idę za ciosem.

Przyznam, że po tę pozycję sięgnęłam, skuszona pięknymi i licznymi cytatami na LC. Zauroczył mnie humor i wyobraźnia Autora. Świetne pomysły. Niebanalny Mort. Krótko mówiąc, szykowała się piękna przygoda.

Ale "Kolor Magii" mnie rozczarował. Cztery nierówne opowiadania, połączone osobami główych bohaterów, którzy zwiedzają planetę, co i rusz wpadając w tarapaty i ryzykując życiem. Jak w starożytniej mitologii, bogowie żywo interesują się naszymi bohaterami - przy czym nie wiadomo, czemu. Plącze się za nimi tajemnicza skrzynka, chociaż też i do końca nie wiadomo, o co jej chodzi. Nic nie ogranicza pisarza, który może mnożyć bez końca dziwne, niestworzone światy, potwory i dziwadła, od których porządnie kręci się w głowie. Wszystko w konwencji przygód Jamesa Bonda tylko w przedziwnych dekoracjach i podlane suto sosem magii.

Kalejdoskop dziwactw to jednak za mało jak dla mnie. Brakowało mi sensu, spoiwa, ciekawej intrygi, która tak pięknie łączyła przygody Wiedźmina czy Pana Lodowego Ogrodu.
Jak rozumiem, "Kolor Magii" miał być chyba wprowadzeniem do serii, taką przystawką do głównego dania.
Dam więc jeszcze szansę Pratchettowi - w końcu Świat Dysku ma tak wielu fanów, że może błędem byłoby poddawać się bez walki.

Przyznam, że po tę pozycję sięgnęłam, skuszona pięknymi i licznymi cytatami na LC. Zauroczył mnie humor i wyobraźnia Autora. Świetne pomysły. Niebanalny Mort. Krótko mówiąc, szykowała się piękna przygoda.

Ale "Kolor Magii" mnie rozczarował. Cztery nierówne opowiadania, połączone osobami główych bohaterów, którzy zwiedzają planetę, co i rusz wpadając w tarapaty i ryzykując...

Świetna książka na luźny wieczór. To moje pierwsze spotkanie z Pratchettem, poza jego dziełami skierowanymi typowo dla dzieci. Spotkałem się z ostrzeżeniami, aby nie zaczynać od "Koloru magii", który jest średni. Jeśli jednak to jest ta pratchettowa średniawka, to nie mogę doczekać się tych lepszych! Zręczna, chociaż dość prosta satyra na temat fantastyki wszelakiej. Gry językowe, zabawa konwencją, szalone przygody, które jednak w swoim szaleństwie tworzą dość jasne reguły świata przedstawionego. Dostajemy tu tylko delikatny szkic Świata Dysku, który będzie z pewnością wzmacniany i rozwijany w kolejnych tomach, których już nie mogę się doczekać. Właśnie takiej lektury potrzebuję po całym dniu pracy - Rincewindzie, do boju!

Świetna książka na luźny wieczór. To moje pierwsze spotkanie z Pratchettem, poza jego dziełami skierowanymi typowo dla dzieci. Spotkałem się z ostrzeżeniami, aby nie zaczynać od "Koloru magii", który jest średni. Jeśli jednak to jest ta pratchettowa średniawka, to nie mogę doczekać się tych lepszych! Zręczna, chociaż dość prosta satyra na temat fantastyki wszelakiej. Gry...

Wróciłem do tej książki po latach. Niestety, widać wyraźnie, że to dopiero początek wielkiej przygody ze Światem Dysku. Brak tutaj jakiegoś spójnego wątku głównego, to de facto zbiór różnych małych opowiadań. Poziom tych historii jest bardzo różny. Niestety ciężko się to czytało, ewidentnie sir Terry pracował jeszcze nad swoim warsztatem. Na plus to, że Rincewind jest postacią o wiele ciekawszą, niż go zapamiętałem.

Wróciłem do tej książki po latach. Niestety, widać wyraźnie, że to dopiero początek wielkiej przygody ze Światem Dysku. Brak tutaj jakiegoś spójnego wątku głównego, to de facto zbiór różnych małych opowiadań. Poziom tych historii jest bardzo różny. Niestety ciężko się to czytało, ewidentnie sir Terry pracował jeszcze nad swoim warsztatem. Na plus to, że Rincewind jest...

Humoru nigdy za wiele. W szczególności autorstwa Pratchetta.

Humoru nigdy za wiele. W szczególności autorstwa Pratchetta.

nie no uwielbiam tę książkę, za to jak wydarzenia przesuwają się jak w kalejdoskopie, za satyrę jednocześnie na magię i współczesność i za te głupie żarciki co parę stron. idealne czytanie żeby odpocząć

nie no uwielbiam tę książkę, za to jak wydarzenia przesuwają się jak w kalejdoskopie, za satyrę jednocześnie na magię i współczesność i za te głupie żarciki co parę stron. idealne czytanie żeby odpocząć

Do tej pory czytałem Pratchetta wybiórczo, ot takie losowe książki, które wpadały w ręce. Postanowiłem zrobić to jak należy.
"Kolor magii" nie jest jego najlepszym dziełem. Fabuły praktycznie nie ma, to zbiór opowiadań powiązanych bohaterami idącymi żeby iść. Jest też trochę chaosu. Na plus humor i wizja świata, którą już w pierwszej jego książce widać. I czytało się bardzo dobrze, nawet nie wiem, kiedy znikały kolejne strony.

Do tej pory czytałem Pratchetta wybiórczo, ot takie losowe książki, które wpadały w ręce. Postanowiłem zrobić to jak należy.
"Kolor magii" nie jest jego najlepszym dziełem. Fabuły praktycznie nie ma, to zbiór opowiadań powiązanych bohaterami idącymi żeby iść. Jest też trochę chaosu. Na plus humor i wizja świata, którą już w pierwszej jego książce widać. I czytało się bardzo...

Mając w głowie obraz rasowego fantasy po lekturze Archiwum Burzowego Światła Brandona Sandersona, przysiadłam do twórczości Pratchetta. Kurcze, to był spory błąd. Po kilkudziesięciu stronach byłam nieco zawiedziona. Humor Pratchetta nie przypadł mi do gustu, akcja rozgrywała się jakimś dziwnym tokiem, a postacie były po prostu głupkowate i proste. Uderzyło mnie to dość mocno.

Jednak w połowie książki przyzwyczaiłam się do takiego stylu pisania. Coś mi się przestawiło w mojej konserwatywnej głowie i całkiem polubiłam te przeskoki. Jest w tym pewien urok.

Dawno nie miałam takich mieszanych uczuć co do książki. Z jednej strony ciekawi mnie co jest w kolejnych tomach, z drugiej mocno zastanawiam się czy czytać dalej tę serię.

Dobrze, że są biblioteki xD.

Mając w głowie obraz rasowego fantasy po lekturze Archiwum Burzowego Światła Brandona Sandersona, przysiadłam do twórczości Pratchetta. Kurcze, to był spory błąd. Po kilkudziesięciu stronach byłam nieco zawiedziona. Humor Pratchetta nie przypadł mi do gustu, akcja rozgrywała się jakimś dziwnym tokiem, a postacie były po prostu głupkowate i proste. Uderzyło mnie to dość...