Ej, co to w zasadzie miało być? W pierwszej chwili obstawiałam, że to praca zaliczeniowa studentki pierwszego roku na temat różnic kulturowych w postrzeganiu atrakcyjności fizycznej - ale nie, kulturoznawcy już na pierwszym roku zaczynają używać tego charakterystycznego hermetycznego języka, a to jest za proste. No to może szkolna rozprawka na wiedzę o kulturze poświęcona analizie porównawczej "ja i reszta świata", która to reszta świata jest za leniwa i za tępa, żeby wyjść poza swoje stereotypy i znane wzorce zachowania?

Sens z grubsza jest taki: Koreańczycy nie wyglądają jak Europejczycy, co nie znaczy, że są mężczyznami w równym stopniu, co włochaty wielki Skandynaw (hej, dlaczego autorka nie przejechała się trochę na koniku genderu?),a jak się nad tym chwilę zastanowić, to są bardzo fajni. Proszę się zastanowić. Post scriptum: jak k-pop nie zachwyca, skoro zachwyca? No, a jak nie zachwyca naprawdę, to fe, wstydź się, czytelniku!

Ej, co to w zasadzie miało być? W pierwszej chwili obstawiałam, że to praca zaliczeniowa studentki pierwszego roku na temat różnic kulturowych w postrzeganiu atrakcyjności fizycznej - ale nie, kulturoznawcy już na pierwszym roku zaczynają używać tego charakterystycznego hermetycznego języka, a to jest za proste. No to może szkolna rozprawka na wiedzę o kulturze poświęcona...

Ciekawa pozycja. Nie biorę jej jako pozycji naukowej, a raczej hobbystyczną. Sama nie jestem ani zwolenniczką k-popu, ani przeciwniczką. Zainteresowało mnie zjawisko i faktycznie dowiedziałam się ciekawych rzeczy. Jest to zbiór informacji przemieszanych trochę z moralizowaniem w kwesti tolerancji na inność. Nie postrzegam tego jako coś złego bo wydaje mi się, że wielu ludzi ma bardzo wąskie patrzenie na otaczającą ich rzeczywistość i wybiórczo patrzą na fakty tylko przez pryzmat własnych doświadczeń jakby były wyrocznią wiedzy. Niestety większość z tych, którzy powinni przeczytać tą, czy temu podobną pozycje nigdy po nią nie sięgną bo się zamykają w swoim świecie. Kilka razy moją uwagę przykuły sformułowania zbyt dobitne i trochę zbyt ostre. Chętnie bym rozszerzyła kilka wątków, ale generalnie była to dla mnie dobra rozrywka.

Ciekawa pozycja. Nie biorę jej jako pozycji naukowej, a raczej hobbystyczną. Sama nie jestem ani zwolenniczką k-popu, ani przeciwniczką. Zainteresowało mnie zjawisko i faktycznie dowiedziałam się ciekawych rzeczy. Jest to zbiór informacji przemieszanych trochę z moralizowaniem w kwesti tolerancji na inność. Nie postrzegam tego jako coś złego bo wydaje mi się, że wielu ludzi...

Całkiem niezłe. Jak na wypracowanie w liceum, nie książkę osoby z wyższym wykształceniem. Choć nawet w liceum ocena zostałaby obniżona za powtórzenia, słaby styl, nadużywanie anglicyzmów (ogólnie nie mam nic przeciwko, ale ile razy można powtórzyć "legitny" w jednym tekście?).

Trudno mi sprecyzować dla kogo jest ta pozycja, bo przede wszystkim próbuje ona przekonać przekonanych. Dla orędowników obrony zachodniej cywilizacji przed lewactwem będzie to tylko kolejny przykład wpływu spisku zgniłego zachodu na trendy światowe. Za to dla zapalonych k-popiar nie będzie tu nic nowego. Jestem chyba najlepszym reprezentantem grupy docelowej, bo lubię k-pop, ale nie wiem o nim nadzwyczaj dużo, a i tak uważam to za słaby twór.

Autorka (na dzień 21.03.2021 jej nazwisko jest na LC zapisane niezgodnie z informacją na empik go) próbuje lawirować między przedstawieniem współczesnej koreańskiej sceny muzycznej i jej historii a esejem na temat męskości i kanonów piękna. Pierwszym zajmuje się hobbystycznie, drugim chyba w ogóle, biorąc pod uwagę płytkość przemyśleń, brak źródeł i powierzchowny research. Nawet tak ciekawy temat jak porównanie stylistyki blichtru disco polo i k-popu został niewykorzystany, a to mógłby być jeden z lepszych argumentów przekonujących tzw. "zwykłopolaka". Zamiast ciekawej analizy różnic i podobieństw obu gatunków i kultur dostajemy przydługi wstęp, w którym autorka wielokrotnie zarzeka się, że disco polo nie lubi, nie słucha, nie zna i nie chce znać. W porządku, tylko kogo to obchodzi?

Nie chcę się dalej pastwić i wystawiać bardzo niskiej oceny, ponieważ mimo wszystko doceniam samą chęć zajęcia się tym tematem na polskim poletku. Autorka ma dużo zapału i pasji, tylko nie potrafi jej (jeszcze) dobrze spożytkować. Podejrzewam tu brak redaktora, który nakierunkowałby książkę na dobre tory, kazał pogłębić interesujące wątki i wyciął wszystko to, co zbędne. Dzięki formie audiobooka nie mam poczucia zupełnej straty czasu, to niespełna 3h do słuchania w tle (choć lektorka czasami niedomaga z wymową obcojęzycznych wyrazów, tak jak i w "Serialach" Katarzyny Czajki-Kominiarczuk). Zapisałam kilka nowych piosenek do sprawdzenia, tak więc są jakieś plusy.

Całkiem niezłe. Jak na wypracowanie w liceum, nie książkę osoby z wyższym wykształceniem. Choć nawet w liceum ocena zostałaby obniżona za powtórzenia, słaby styl, nadużywanie anglicyzmów (ogólnie nie mam nic przeciwko, ale ile razy można powtórzyć "legitny" w jednym tekście?).

Trudno mi sprecyzować dla kogo jest ta pozycja, bo przede wszystkim próbuje ona przekonać...