Nie rozumiem zachwytów w recenzjach pod tą książką. Po pierwsze maksymalistyczne tezy przedstawione w książce poprzedniej się nie sprawdziły, nie zmienia to faktu, że autor zamiast zaprzestać rzucania prognoz, dalej snuje dziwne rozważania co będzie gdyby, co jeżeli itd. Może i na tym polega jego praca, ale jest to po prostu pozbawione racjonalności.
Jednym z koniecznych warunków wojny sprawiedliwej, którą wymienia Katechizm Kościoła Katolickiego jest żądanie: aby wszystkie pozostałe środki zmierzające do położenia jej kresu okazały się nierealne lub nieskuteczne (KKK 2309). Czy faktycznie spełnia się ten warunek, jeżeli ad hoc odrzuca się wszelkie rozmowy i propozycje dyplomatyczne pomiędzy dwoma zwaśnionymi blokami? Sama mowa o osiągnięciu porozumienia czy przeprowadzenia rozmów pokojowych jest odczytywana jako wsparcie dla agresora. Jakiekolwiek logiczne i racjonalne argumenty są zbijane za pomocą haseł odwołujących się wyłącznie do emocji lub frazesów o tym, że nie może być mowy o pokoju za wszelką cenę. A jaką cenę ponoszą strony, które prowadzą wojnę, jeżeli nie najwyższą z możliwych? Już teraz planowanie wojny z Rosją, uważam za przejaw skrajnego cynizmu i moralnego barbarzyństwa. Tak, Rosja dokonała agresji i uczyniła w swojej historii wiele mordów. Nie zmienia to faktu, że planowanie z wyprzedzeniem o dekadę krwawego konfliktu, który ma w jakiś dziwny deterministyczny sposób być nieunikniony, to przejaw fatalistycznego mędrkowania.
Wiele osób niezaznajomionych z myślą tradycyjnej filozofii Zachodu może mieć błędne przekonanie, że wojna sprawiedliwa jest wtedy, kiedy jest obronna, a nie napastnicza. Otóż nic bardziej mylnego, zainteresowanych odsyłam do tekstu Marcina Beściaka "Koncepcja wojny sprawiedliwej u św. Tomasza z Akwinu" - https://myslsuwerenna.pl/koncepcja-wojny-sprawiedliwej-u-sw-tomasza-z-akwinu/

Nie rozumiem zachwytów w recenzjach pod tą książką. Po pierwsze maksymalistyczne tezy przedstawione w książce poprzedniej się nie sprawdziły, nie zmienia to faktu, że autor zamiast zaprzestać rzucania prognoz, dalej snuje dziwne rozważania co będzie gdyby, co jeżeli itd. Może i na tym polega jego praca, ale jest to po prostu pozbawione racjonalności.
Jednym z koniecznych...

Wszystkim zainteresowanym tematyką szczerze polecam. Fragmentami toporna, ale warto przebrnąć.

Wszystkim zainteresowanym tematyką szczerze polecam. Fragmentami toporna, ale warto przebrnąć.

Z książkami geopolityków mam taki problem, że moim zdaniem znacznie lepiej wypadają w programach na żywo, gdzie poruszają konkretne zagadnienie nie przeładowując przy tym odbiorcy technikaliami oraz rocznikami statystycznymi. Tutaj danych jest ogrom, trudno to spamiętać, książka przez tę solidną dawkę informacji doczekała się opasłych rozmiarów. Czy warto po nią sięgnąć? Moim zdaniem warto, ale należy mieć na uwadze to, że jest to pozycja bardzo fachowa, dlatego niektóre dane i kwestie mogą znudzić zwykłego Kowalskiego. Od strony warsztatu nie ma nic do zarzucenia.

Z książkami geopolityków mam taki problem, że moim zdaniem znacznie lepiej wypadają w programach na żywo, gdzie poruszają konkretne zagadnienie nie przeładowując przy tym odbiorcy technikaliami oraz rocznikami statystycznymi. Tutaj danych jest ogrom, trudno to spamiętać, książka przez tę solidną dawkę informacji doczekała się opasłych rozmiarów. Czy warto po nią sięgnąć?...

Po przeczytaniu książki Georga Friedmana Następne 100 lat, zabrałem się za książkę naszego rodzimego geoanalityka. Efekt jest piorunujący - między tymi pozycjami jest przepaść. Książka Friedmana jest po prostu infantylna. Natomiast Pauza Strategiczna jest podparta niezwykle szeroką wiedzą opartą na racjonalnych przesłankach i boleśnie obnaża wylewającą się obecnie zewsząd propagandę. Można Autora w niektórych przypadkach posądzać o pesymizm, ale zakładanie najgorszych scenariuszy pozwala na nie się przygotować. Wie to zarówno polityk, jak i przedsiębiorca czy naukowiec. Pauza Strategiczna może jednak mniej wytrwałego czytelnika nużyć mnogością danych, szczegółowością zagadnień i omawianiem wątków mniej ważnych. Mimo to warto przeczytać tą książkę, aby wiedzieć w jak niepewnym miejscu świata się znajdujemy. Ostrzegam, że fakty zawarte w tej książce, podparte zawsze źródłami, mogą co poniektórym czytelnikom mocno zepsuć nastrój. Nie zaliczyłbym jednak Autora do popularnego grona, które objawiło się w ostatnim czasie, czyli tzw. sprzedawców strachu, którzy wieszczą, że wojna za parę lat jest nieunikniona. Tu takich wizji nie znajduję, za to jest mnóstwo suchych faktów, a wnioski trzeba sobie wyciągnąć samemu. Gorąco polecam.

Po przeczytaniu książki Georga Friedmana Następne 100 lat, zabrałem się za książkę naszego rodzimego geoanalityka. Efekt jest piorunujący - między tymi pozycjami jest przepaść. Książka Friedmana jest po prostu infantylna. Natomiast Pauza Strategiczna jest podparta niezwykle szeroką wiedzą opartą na racjonalnych przesłankach i boleśnie obnaża wylewającą się obecnie zewsząd...

Ocena 8, odrobinę na wyrost względem zwyczajowej u mnie siódemki, bo książka jest ważna w kontekście potrzeby dyskusji i dialogu w Polsce.

Autor mocno stara się być obiektywny, przytacza ogrom źródeł konkludując je i wykorzystując w swoich rozważaniach. Nie ma narzuconej konkluzji, każdy może sobie wyrobić swój pogląd. Środkowa część książki czyta się świetnie i przyrost wiedzy czy świadomości jest kolosalny, a tego po książce oczekiwałem.

Na minus ogromna ilość błędów językowych, zjedzonych słówek, powtórzeń tych samych zdań strona po stronie, z creme de la creme w przypisie link do strony załapał się na "na pałę" podmienione w całej książce "%" na "proc."... Szczerze nie czytałem książki bardziej "niezczytanej". Tłumaczę to sobie urokiem pisania książki o zdarzeniach bieżących, gdzie każdy kolejny tydzień przynosi przyrost informacji.
Do tego niespójna forma, część książki napisana prawie jak raport (podrozdziały po 2-3 strony) a na końcu autor funduje lany nieustrukturyzowany tekst nieprzerwany tak potrzebnymi choćby akapitami.

Nie mniej nie oczekiwałem Kissingera, a merytoryka nadrobiła te niedociągnięcia.

Ocena 8, odrobinę na wyrost względem zwyczajowej u mnie siódemki, bo książka jest ważna w kontekście potrzeby dyskusji i dialogu w Polsce.

Autor mocno stara się być obiektywny, przytacza ogrom źródeł konkludując je i wykorzystując w swoich rozważaniach. Nie ma narzuconej konkluzji, każdy może sobie wyrobić swój pogląd. Środkowa część książki czyta się świetnie i przyrost...

Wrócę za kilka lat - jak dożyjemy - i zobaczę jak się tezy przedstawiane w tej książe zestarzały. Ogólnie ciekawa i wielopłaszczyznowa analiza, nie czuć aby autor przesadnie nachalnie wciskał swój punkt widzenia, co najwyżej może to robić doborem przywoływanych źródeł.

Niemniej jednak nie mogę oprzeć się wrażeniu, że można by to wszystko bez szkody dla całości przekazu oraz wniosków swobodnie skrócić z 600 do 200 stron.

Wrócę za kilka lat - jak dożyjemy - i zobaczę jak się tezy przedstawiane w tej książe zestarzały. Ogólnie ciekawa i wielopłaszczyznowa analiza, nie czuć aby autor przesadnie nachalnie wciskał swój punkt widzenia, co najwyżej może to robić doborem przywoływanych źródeł.

Niemniej jednak nie mogę oprzeć się wrażeniu, że można by to wszystko bez szkody dla całości przekazu...

Na pytanie - jak nieciekawa jest sytuacja można znaleźć odpowiedź w tej książce. Tego w telewizjach nie mówią, a dobrze nie jest. Może warto pozbywać się złudzeń ?

Na pytanie - jak nieciekawa jest sytuacja można znaleźć odpowiedź w tej książce. Tego w telewizjach nie mówią, a dobrze nie jest. Może warto pozbywać się złudzeń ?

Książka niepotrzebnie rozbudowana o streszczenia zbyt wielu artykułów, które nieraz przeczą sobie i w sumie niewiele wnoszą do wiedzy o tym, co faktycznie może się wydarzyć. Zbyt wiele krytyki postępowania takiego lub innego, a brak wskazania, jakie ono powinno być. Może się mylę, ale sądzę, że zdarzają się błędy rzeczowe - np. o co chodzi z tym francuskim kontaktem na śmigłowce Rafal? Czy w ogóle istnieje taki śmigłowiec? Czy doszło do jakiegoś skojarzenia z samolotami Rafale i zamówieniem na śmigłowce Gepard? Nie wiem też, jak autor widzi rozwiązanie kryzysu zbożowego. Skrytykował Polskę, ale nie wskazał, co rząd powinien był zrobić, aby tej sytuacji uniknąć. I jeszcze wiele innych pytań się nasuwa, no ale może o to właśnie chodziło. U mnie jednak lektura pozostawiła duży niedosyt - łatwo jest krytykować postawę innych, trudniej przedstawić jakąś propozycję. Mimo wszystko tego oczekiwałem.
Mimo tych krytycznych uwag jest to niewątpliwie pozycja, która warto, a nawet powinno się przeczytać.

Książka niepotrzebnie rozbudowana o streszczenia zbyt wielu artykułów, które nieraz przeczą sobie i w sumie niewiele wnoszą do wiedzy o tym, co faktycznie może się wydarzyć. Zbyt wiele krytyki postępowania takiego lub innego, a brak wskazania, jakie ono powinno być. Może się mylę, ale sądzę, że zdarzają się błędy rzeczowe - np. o co chodzi z tym francuskim kontaktem na...

Trwa smutna walka o „szkło” i „membrany” a rakiety

„szaleją, szaleją, szaleją
I śmieją, się śmieją, się śmieją”.

No, cóż wieściłem to niebezpieczeństwo niejednokrotnie, pytając w antenowych rozmowach polityków, czy celebrycka naparzanka o media nie przysłania im perspektywy bezpieczeństwa państwa. I właśnie trafiła do mnie książka Marka Budzisza „Pauza strategiczna’. Koniec roku to wyjątkowo dobry czas na szybką lekturę. „Marek Budzisz uzasadnia tezę, że nie da się obronić polskiej suwerenności i niepodległości, zagrożonej imperializmem Rosji, słabością UE i niezdecydowaniem USA, bez gruntownej modernizacji państwa polskiego i otwartej społecznej debaty nad strategią rozwoju Polski. Autor stawia więc przed polskimi politykami zadania, którym nie sprostali przez ostatnie 34 lata” - napisał w rekomendacjach dr Józef Orzeł.

Takie tytuły, jak ten Marka Budzisza wymagają szybkiego czytania i wprowadzania poglądów Autora do jak najszerszego kręgu debaty publicznej. To sprawa świadomości, nie tyle zagrożeń, bo te były i będą w różnej skali, a w miejsce starych pojawią się natychmiast nowe, więc nie straszenie Czytelnika tu chodzi, ale o pełnowartościową, ponadpartyjną świadomość i strategię działania, bo inaczej procesy dominacji społeczeństw wchłoną nas, jako mniej przystosowanych w procesie ewolucji.

Trwa smutna walka o „szkło” i „membrany” a rakiety

„szaleją, szaleją, szaleją
I śmieją, się śmieją, się śmieją”.

No, cóż wieściłem to niebezpieczeństwo niejednokrotnie, pytając w antenowych rozmowach polityków, czy celebrycka naparzanka o media nie przysłania im perspektywy bezpieczeństwa państwa. I właśnie trafiła do mnie książka Marka Budzisza „Pauza strategiczna’....

Nie podejmuję się pisania szczegółowej recenzji tej książki. Jest to pozycja zbyt wielowątkowa, a ja za głupi jestem żeby się do tego wszystkiego odnosić. Dla mnie, dla laika książka była niezwykle ciekawa bo w sposób spójny poruszane są w niej kwestie militarne, polityczne, ekonomiczne, demograficzne czy geostrategiczne dotyczące Polski i naszego regionu geograficznego. Książka chyba jako pierwsza w tak kompleksowy sposób próbuje podsumować wojnę toczącą się za naszą wschodnią granicą i opisać konsekwencje jakie mogą z niej wynikać w przyszłości dla Polski. Pomimo 600 stron książkę bardzo szybko się czyta. Mnie zajęło jej przeczytanie 6 dni. Uważam, że to dzieło powinno wreszcie w Polsce wywołać publiczną, uczciwą debatę, która posadzi przy stole wszystkich poważnych ekspertów, a społeczeństwo będzie mogło takiej debaty wysłuchać by było władne samemu sobie spróbować wyrobić zdanie na temat w jakiej rzeczywistości geopolitycznej przyszło mu żyć w trzeciej dekadzie XXI wieku. Jeśli przewidywania autora, które oparte są na całkiem racjonalnych przesłankach, sprawdzą się, to czekają nas bardzo trudne lata. A co tam trudne... czasy mogą być przerażające, na które jak wynika z analiz Marka Budzisza nasze państwo i społeczeństwo delikatnie mówiąc nie są przygotowane. Książka powinna dać do myślenia także naszym tzw. elitom politycznym, bo wyzwania jakie przed nimi stoją nie były nigdy tak wielkie i obawy są ogromne czy te elity mogą choćby częśći tych wyzwań podołać.
P.S. U mnie w domu kwestia tego czy Rosja może zaatakować Polskę w najbliższej przyszłości zdominowała rozmowy przy wigilijnym stole. Starsi zastanawiają się czy mają uciekać na zachód kraju czy nie. Choć to nie ja, który byłem wtedy w trakcie lektury książki Budzisza prowokowałem do takich rozmów. Chciałem rozmawiać o rzeczach przyjemnych, ale się nie dało. To zdarzenie jednak pokazuje, że normalni, zwykli ludzie chcą poważnej debaty na ten temat, a nie tylko czytelnicy książek Marka Budzisza i jemu podobnych autorów.

Nie podejmuję się pisania szczegółowej recenzji tej książki. Jest to pozycja zbyt wielowątkowa, a ja za głupi jestem żeby się do tego wszystkiego odnosić. Dla mnie, dla laika książka była niezwykle ciekawa bo w sposób spójny poruszane są w niej kwestie militarne, polityczne, ekonomiczne, demograficzne czy geostrategiczne dotyczące Polski i naszego regionu geograficznego. ...