"Kolejna relacja podróżnicza „Podróż do Cesarstwa Marokańskiego” to dziennik dwumiesięcznej podróży od 2 lipca do 8 września 1791 roku. Do opisu wędrówki pisarz dołączył również powieść wschodnią „Podróż Hafeza”. Potocki notował swoje spostrzeżenia i uwagi dotyczące pogłębionego obrazu Maroka. Dziennik podróży to dokonywany na bieżąco zapis przebiegu wyprawy i przeżyć z nią związanych. Od innych form relacji podróżniczych różni się tym, że jest spisywany z dnia na dzień, akcentuje silnie osobę autora, jego uczucia i refleksje, zawiera elementy literackie. Jan Potocki wykorzystał właśnie tę formę podawczą, dzięki której przekazał własne poglądy i wiernie odtworzył bieg wydarzeń.
Krytykował tych, którzy woleli zaprzeczać, niż sprawdzić na pozór niewiarygodne informacje. Odbiorcy, do których były adresowane opowieści o egzotycznych krajach, chętnie przystawali na nieścisłości i półprawdy. W Oświeceniu czytelnicy pragnęli przeczytać historie o niezwykłych wydarzeniach, zapominając o odróżnieniu fałszywych informacji od prawdy. Wymagano od autora relacji, aby bawił nawet kosztem utraty wiarygodności i rzetelności. Tym sposobem niezwykłość opowieści zaczęła dominować nad autentyzmem
relacji – wyjaśnia Hanna Dziechcińska. Potocki natomiast poszukiwał prawdy, chciał przekazać informacje godne zaufania. Zapewniał czytelników o swojej trosce, by relacji nie zabarwić subiektywizmem. Dbał więc o to, co w teorii gatunków dziennikarskich nazywa się asertorycznością 8 . W „Podróżach” czytamy: „Podam wiadomości tak, jak zdołam je zebrać, nie zaś gotowe wnioski. Będę gromadził skamienieliny, w miarę jak je napotkam na swej drodze, a czytelnik sam zechce je uporządkować wedle własnego upodobania"."

Magdalena Cygan - Jan Potocki jako prekursor nowoczesnego reportażu podróżniczego, Naukowy Przegląd Dziennikarski 2/2016, s. 33