Rękopis znaleziony w Saragossie

W dzisiejszych czasach powstałby z tego raczej zbiór opowiadań, Potocki jednak postanowił osobliwie połączyć je w jedną całość. Sprawia to poniekąd trudności, jednak każde z tych opowiadań roztacza przed czytelnikiem przepiękny świat przygód, tajemnic i cudów. Książka wyjątkowa.

W dzisiejszych czasach powstałby z tego raczej zbiór opowiadań, Potocki jednak postanowił osobliwie połączyć je w jedną całość. Sprawia to poniekąd trudności, jednak każde z tych opowiadań roztacza przed czytelnikiem przepiękny świat przygód, tajemnic i cudów. Książka wyjątkowa.

Pokaż mimo to

Fantay to mój ulubiony gatunek. Ta książka jest jednak jakaś dziwna, jakby niespójna. Nie spodobała mi się.

Fantay to mój ulubiony gatunek. Ta książka jest jednak jakaś dziwna, jakby niespójna. Nie spodobała mi się.

Pokaż mimo to

Doskonale napisana, konstrukcją, formą i światem przedstawionym przypominająca "Baśnie z tysiąca i jednej nocy", jednak dla mnie nieco bardziej męcząca w czytaniu.

Doskonale napisana, konstrukcją, formą i światem przedstawionym przypominająca "Baśnie z tysiąca i jednej nocy", jednak dla mnie nieco bardziej męcząca w czytaniu.

Pokaż mimo to

Książka tysiąca opowieści. Dlugo ją czytałem i zawsze kolejna historia wciągała. Aż żal się rozstawać z Potockim... Polecam też audiobook na długie spacery po mistrzowsku przeczytany przez Rocha Siemianowskiego.

Książka tysiąca opowieści. Dlugo ją czytałem i zawsze kolejna historia wciągała. Aż żal się rozstawać z Potockim... Polecam też audiobook na długie spacery po mistrzowsku przeczytany przez Rocha Siemianowskiego.

Pokaż mimo to

Czytam tłumaczenie Edmunda Chojeckiego i nie mogę wyjść z podziwu. Cóż za przepiękna polszczyzna, cóż za kunszt pisarski! Wreszcie autor, który poważnie potraktował czytelnika. Warto czytać choćby dla samego języka, dla wspaniałej konstrukcji zdań, dla precyzyjnego i adekwatnego wyrażania myśli, obrazów, zjawisk i sytuacji! Wreszcie coś, czego nie mam ochoty rzucić w kąt...

Czytam tłumaczenie Edmunda Chojeckiego i nie mogę wyjść z podziwu. Cóż za przepiękna polszczyzna, cóż za kunszt pisarski! Wreszcie autor, który poważnie potraktował czytelnika. Warto czytać choćby dla samego języka, dla wspaniałej konstrukcji zdań, dla precyzyjnego i adekwatnego wyrażania myśli, obrazów, zjawisk i sytuacji! Wreszcie coś, czego nie mam ochoty rzucić w kąt...

Pokaż mimo to

Czytanie arcydzieła Potockiego to jak zanurzenie się w innym świecie: ilość historii, konwencji, idei, bohaterów oszałamia. Mamy tu powieść łotrzykowską, rozprawkę filozoficzną, powieść grozy, romans, powieść podróżniczą i wiele innych konwencji. Myślę, że ambicją Potockiego było opisanie ówczesnego europejskiego świata i w jakiejś mierze mu się to udało. Wspaniała, ponadczasowa klasyka.

Czytałem sobie książkę Potockiego powoli, przeplatając lekturę słuchaniem audiobooków, mam trzy nagrania, najlepsza jest interpretacja Jana Englerta, niestety okrutnie okrojona, tylko 8 godzin, nieco niżej stawiam pełną, 23-godzinną wersję w interpretacji Henryka Machalicy oraz mocno skróconą czytaną przez Marka Kondrata. Wszystkie te wersje oparte są na klasycznym przykładzie Edmunda Chojeckiego, ale czytałem ebooka w nowym przekładzie Anny Wasilewskiej, opartym na pełnej wersji książki opracowanej ostatnio przez francuskich badaczy.

No jest tam wiele książek w książce, wiele różnych konwencji, np. opowieść o ojcu Alfonsa Wordena, który tak bardzo dbał o honor, że gotów był się pojedynkować z każdym i wszędzie przypomina mi parodię oświeceniowych rozprawek Woltera czy Diderota. Czego w tych historiach nie ma: powieść łotrzykowska, rozprawka filozoficzna, powieść podróżnicza, romans, rozważania teologiczne, powieść grozy i co tam jeszcze. Miesza gatunki Potocki niby wytrawny kucharz a czyta/słucha się tego świetnie.

Czytanie tej książki było dla mnie zanurzeniem się w dziwnym świecie, świecie duchów, symbolicznych opowieści, mitów. Czasami owe opowieści przypominają sny, są mocno oniryczne, czasami mocno śmieszne, jak ta o chłopcu, który o mało co nie utonął w kadzi pełnej atramentu. Trochę to przypomina wejście do krainy z tysiąca i jednej nocy.

Uderza też w książce interesujący dualizm, z jednej strony mamy wiele historii o astrologii, duchach, snach, kabale, i tego typu rzeczach. Z drugiej strony daje Potocki solidny przegląd ówczesnej wiedzy naukowej, ustami nieco szalonego geometry Velasqueza, który chce wszystko wyjaśnić przy pomocy matematyki, prawdziwy XVIII-wieczny scjentysta, bliska mi postać.

Książka jest dla mnie opisem XVIII-wiecznego europejskiego uniwersum, nieprzypadkowo w jednej z opowieści pojawia się szalony filozof, który w stu tomach opisuje całą ówczesną naukę, począwszy od Gramatyki (tom 1) do Analizy (tom 100). Myślę sobie, że ambicją Potockiego było opisanie ówczesnego europejskiego świata w jednym tomie, czy mu się udało, trudno powiedzieć, ale, powtórzę, czyta/słucha się tego wybornie.

Pod koniec niestety zacząłem się w tym wszystkim gubić, za dużo postaci, za dużo wątków, za dużo historii.

Czy można to arcydzieło zaklasyfikować do literatury polskiej, wątpię, napisane to po francusku, a dziejące się głównie w Hiszpanii, przynależy raczej do literatury światowej. Poza tym, jak pisze w doskonałym posłowiu Anna Wasilewska, Potocki: „po polsku mówił tak słabo, że jego mowy sejmowe tłumaczył Julian Niemcewicz.”

Wspaniała, ponadczasowa klasyka.

Czytanie arcydzieła Potockiego to jak zanurzenie się w innym świecie: ilość historii, konwencji, idei, bohaterów oszałamia. Mamy tu powieść łotrzykowską, rozprawkę filozoficzną, powieść grozy, romans, powieść podróżniczą i wiele innych konwencji. Myślę, że ambicją Potockiego było opisanie ówczesnego europejskiego świata i w jakiejś mierze mu się to udało. Wspaniała,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie jest to ten gatunek literatury jaki lubię najbardziej, ale mimo to przyjemnie się czytało. Akcja potrafi zaskoczyć, nie ma nudy. Ogólnie pozytywne odczucia.

Nie jest to ten gatunek literatury jaki lubię najbardziej, ale mimo to przyjemnie się czytało. Akcja potrafi zaskoczyć, nie ma nudy. Ogólnie pozytywne odczucia.

Pokaż mimo to

W pewnych momentach ta książka jest zakręcona, jak włoski makaron (opowieść w opowieści w opowieści w opowieści) a w niektóre zbiegi okoliczności trudno uwierzyć, ale kiedy człowiek już wejdzie w ten świat, nie może się oderwać.

W pewnych momentach ta książka jest zakręcona, jak włoski makaron (opowieść w opowieści w opowieści w opowieści) a w niektóre zbiegi okoliczności trudno uwierzyć, ale kiedy człowiek już wejdzie w ten świat, nie może się oderwać.

Pokaż mimo to

„Rękopis…” to powieść łotrzykowska z przełomu XVIII i XIX wieku, którą napisał po francusku niezwykły polski hrabia. Jan Potocki był nie tylko pisarzem, ale też podróżnikiem, historykiem, naukowcem, żołnierzem oraz politykiem. To także pionier badań nad prasłowiańszczyzną. Postać absolutnie niezwykła! Ta książka jest równie barwna jak jego życiorys. „Rękopis” to nie tylko powieść łotrzykowska, ale także romans, fantastyka i dzieło filozoficzne w jednym. Mamy tu zderzenie różnych światopoglądów, systemów, religii, a obok logiki oraz rozumu, jest też miejsce na magię. Znaleźć tu można elementy grozy, powiastki wschodniej, jak też poglądów libertyńskich. Nie brak tu ironii i inteligentnego humoru. Nie trudno dostrzec w książce także nawiązania do „Baśni tysiąca i jednej nocy” czy „Dekameronu”. Więcej na moim blogu: https://urocznica.pl/ksiazki-na-wakacje/.

„Rękopis…” to powieść łotrzykowska z przełomu XVIII i XIX wieku, którą napisał po francusku niezwykły polski hrabia. Jan Potocki był nie tylko pisarzem, ale też podróżnikiem, historykiem, naukowcem, żołnierzem oraz politykiem. To także pionier badań nad prasłowiańszczyzną. Postać absolutnie niezwykła! Ta książka jest równie barwna jak jego życiorys. „Rękopis” to nie tylko...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

O ile czyta się ją w dużych dawkach, kompozycja jest jednym z najciekawszych elementów. Przy niskiej częstotliwości czytania zaczyna irytować. Po kilku dniach przerwy, zorientowanie się w historiach, które działy się kilkadziesiąt stron temu było po prostu trudne.
Ogólnie - fajnie, w miarę lekko, przygodowo.

O ile czyta się ją w dużych dawkach, kompozycja jest jednym z najciekawszych elementów. Przy niskiej częstotliwości czytania zaczyna irytować. Po kilku dniach przerwy, zorientowanie się w historiach, które działy się kilkadziesiąt stron temu było po prostu trudne.
Ogólnie - fajnie, w miarę lekko, przygodowo.

Pokaż mimo to