Postac Amona Götha dla wiekszosci ma twarz Ralpha Fiennes'a z ,,Listy Schindlera". Juz tam mozna bylo sie przekonac o zbydleceniu tego czlowieka. Czornyj pokazal nam to w jeszcze wiekszej dawce, chociaz jak sam napisal w poslowiu i tak mocno ograniczyl opisy calej masy zbrodni,ktore Göth ma na sumieniu.
Wiem,ze wielu nie lubi w takiej literaturze narracji pierwszoosobowej. Mi czyta sie to swietnie, pozwala na zupelnie inne doznania. A ze duzo w tym tortur, mordu,sadyzmu? Ludzie, ktorych Czornyj bierze na tapet z pojeciem ,,czlowiek" mieli malo wspolnego. Oczywiscie, nadal rozpatruje to bardziej w kategorii fikcji literackiej opartej na faktach. A fakty sa takie, ze te bestie robily obrzydliwe rzeczy w rzeczywistosci. Zycie te scenariusze napisalo. I nie ma w tym przesady.

Postac Amona Götha dla wiekszosci ma twarz Ralpha Fiennes'a z ,,Listy Schindlera". Juz tam mozna bylo sie przekonac o zbydleceniu tego czlowieka. Czornyj pokazal nam to w jeszcze wiekszej dawce, chociaz jak sam napisal w poslowiu i tak mocno ograniczyl opisy calej masy zbrodni,ktore Göth ma na sumieniu.
Wiem,ze wielu nie lubi w takiej literaturze narracji pierwszoosobowej....

Taka sobie... przeciętna. Historia miała potencjał, ale mam wrażenie, że została trochę zepsuta.

Spodziewałam się czegoś innego. Streszczenie obiecywało, że treść będzie drastyczna, straszna i w ogóle nie dla czytelników o słabych nerwach, niczym kolejna część "Piły". Tymczasem większość rzeczy zostaje opowiedziana, a nie pokazana. Dostajemy suchy, dziennikarski reportaż, coś w ten deseń: "Poniedziałek, rozstrzelaliśmy setkę Żydów, poza tym nie robiliśmy nic ciekawego. Wtorek, urządziłem przyjęcie, zaprosiłem kolegów-oficerów i kobiety lekkich obyczajów. Środa, przylałem żydowskiej służącej, bo się głupio gapiła. Czwartek, zabiłem sobie więźnia, bo mnie ręka świerzbiła". I tak dalej.
Może to i dobrze, że "gore horror" został przegadany, bo za stara się robię na plastyczne opisy zbrodni. Jednak ten drętwy styl męczy, zwłaszcza na początku książki (spisek, nieudane małżeństwo),w pewnych momentach można było zasnąć z wrażenia. A myślałam, że to fizycznie niemożliwe w książce o nazistach!

A może rozczarowaniem był dla mnie fakt, iż wszyscy bohaterowie byli płytcy i płascy, łącznie z tytułowym "Katem z Płaszowa"? Powieść miała wzbudzać ochy i achy ze względu na to, że była pisana w pierwszej osobie, z perspektywy samego zbrodniarza. Tymczasem wiemy jedynie tyle, że Amon lubi sobie podjeść, pożłopać, pobzykać, a od czasu do czasu sprać służącą albo zabić więźnia, tak od niechcenia, dla kaprysu. Jest też mizoginem i antysemitą, jak większość hitlerowców.
Innymi słowy, wiemy to samo, co z książek pisanych w trzeciej osobie. Wiemy o tym, co Amon zrobił, ale bardzo niewiele o tym, co wtedy myślał. A właśnie miałam nadzieję na jakiś wgląd w psychikę.

Pisarze XX wieku, którzy siedzieli w obozach koncentracyjnych i łagrach, potrafili sto razy lepiej naszkicować sposób myślenia oprawcy, zarówno hitlerowskiego, jak i stalinowskiego. Ale oni mieli wiedzę z pierwszej ręki...

Zamierzam przeczytać książkę tego autora o Josefie Mengele. I mam nadzieję, że tym razem będzie jakiś (jakikolwiek!) wgląd w umysł psychopaty, a nie tylko "kopiuj-wklej-w-pierwszej-osobie".

Taka sobie... przeciętna. Historia miała potencjał, ale mam wrażenie, że została trochę zepsuta.

Spodziewałam się czegoś innego. Streszczenie obiecywało, że treść będzie drastyczna, straszna i w ogóle nie dla czytelników o słabych nerwach, niczym kolejna część "Piły". Tymczasem większość rzeczy zostaje opowiedziana, a nie pokazana. Dostajemy suchy, dziennikarski reportaż,...

Książka szokująca, wsztrząsająca, opisująca wydarzenia, które nie mieszczą się w głowie. Nie można się oderwać, nie wiem czy ze względu na płynny styl autora czy przerażającą tematykę. Dobrze napisana, czyta się szybko i płynnie. Polecam.

Książka szokująca, wsztrząsająca, opisująca wydarzenia, które nie mieszczą się w głowie. Nie można się oderwać, nie wiem czy ze względu na płynny styl autora czy przerażającą tematykę. Dobrze napisana, czyta się szybko i płynnie. Polecam.

Kolejna po "Mengele" pozycja autora opisująca w charakterystyczny sposób bohatera ukazując jego punkt widzenia i myślenia. Powieść osadzona w ramach autobiografii pozwala wejść w tok myślenia "kata". Książka przeznaczona dla czytelników o mocnych nerwach. Polecam.

Kolejna po "Mengele" pozycja autora opisująca w charakterystyczny sposób bohatera ukazując jego punkt widzenia i myślenia. Powieść osadzona w ramach autobiografii pozwala wejść w tok myślenia "kata". Książka przeznaczona dla czytelników o mocnych nerwach. Polecam.

Wysłuchana książka.

Wysłuchana książka.

Co jakiś czas wracam do mojego ulubionego autora, żeby nadrobić zaległości. Tak jak serię z Honoriuszem, Deryłą czy Langer mam na bieżąco, to trochę na faktach pozostaje do przeczytania.

Tym razem #katzpłaszowa . Po przeczytaniu Bestii z Buchenwaldu i wszelkich tam opisanych okropności już chyba nic mnie nie zdziwi. Tytułowy Kat to nikt inny jak Amon Gothe, zbrodniarz wojenny, który nigdy nie okazał skruchy.

Książki, które napisane są w pierwszej osobie, jeszcze bardziej przerażają. A moment, kiedy pies dosłownie zagryza dziecko, odrywa mu płaty skóry z twarzy, nóg i ciała, póki nie przestaje walczyć, zostanie ze mną na pewno na długo.

Nie znałam wcześniej historii komendanta obozu koncentracyjnego w Płaszowie, ale sądzę, że powinien ją poznać każdy. Książka oczywiście jak na autora przystało jest brutalna, ale nie jest też fikcją literacką. To prawda, opisana słowami autora. My, współcześnie możemy tylko się domyślać jak tam było, możemy przeczytać, ale tą prawdę powinien znać każdy. Tacy ludzie istnieli i nadal istnieją. W każdym zakątku świata znajdzie się taki Amon Gothe, morderca, kat, sadysta. Któremu znęcanie się na więźniami, zabijanie, bicie, sprawiało przyjemność.

Polecam, nie da się słowami opisać do ilu śmierci przyczynił się komendant obozu. Czy też bezpośredni albo na jego rozkaz. To trzeba przeczytać.

Polecam 💪💪💪

Co jakiś czas wracam do mojego ulubionego autora, żeby nadrobić zaległości. Tak jak serię z Honoriuszem, Deryłą czy Langer mam na bieżąco, to trochę na faktach pozostaje do przeczytania.

Tym razem #katzpłaszowa . Po przeczytaniu Bestii z Buchenwaldu i wszelkich tam opisanych okropności już chyba nic mnie nie zdziwi. Tytułowy Kat to nikt inny jak Amon Gothe, zbrodniarz...

Nie jest to co prawda opracowanie naukowe ale opowiadanie na faktach autentycznych, mamy tu historie w stylu biografii kata z Płaszowa

Nie jest to co prawda opracowanie naukowe ale opowiadanie na faktach autentycznych, mamy tu historie w stylu biografii kata z Płaszowa

Opinie o tej książce są bardzo różne. Musiałem się sam przekonać. Są ciekawe opisy tego co się działo w obozach i w jaki sposób do nich trafiali ludzie, ale koniec końców to nie jest najlepsza książka pana Maxa.

Opinie o tej książce są bardzo różne. Musiałem się sam przekonać. Są ciekawe opisy tego co się działo w obozach i w jaki sposób do nich trafiali ludzie, ale koniec końców to nie jest najlepsza książka pana Maxa.

Nie dałam rady. Ta książka mnie pokonała. A myślałam, że jestem odporna na opisy krwi i flaków.
Mam wrażenie, że narracja w pierwszej osobie poszła tutaj za daleko i pan Czornyj za bardzo wczuł się w swojego bohatera.
Czy to jest moralnie właściwe? Dla mnie nie... Zdecydowanie bardziej wolałabym przeczytać reportaż niż tę "powieść".

Nie dałam rady. Ta książka mnie pokonała. A myślałam, że jestem odporna na opisy krwi i flaków.
Mam wrażenie, że narracja w pierwszej osobie poszła tutaj za daleko i pan Czornyj za bardzo wczuł się w swojego bohatera.
Czy to jest moralnie właściwe? Dla mnie nie... Zdecydowanie bardziej wolałabym przeczytać reportaż niż tę "powieść".

Oczywiście nie wiemy czy tak myślał, jak przedstawiał to w książce autor kat z Płaszowa, ale "po czynach go poznacie". Te dobitnie świadczyły o tym, że to był rasowy psychopata.

Zawsze gdy czytam/słucham o podobnych potworach, to nachodzą mnie 2 myśli; że tacy ludzie maja złoty okres za jakiejkolwiek dyktatury, bo mogą pławić się w swoich zboczeniach i jeszcze są za to sowicie wynagradzani. Druga myśl, to czy zwykła kara śmierci, jest tu adekwatna do popełnionych zbrodni i sadyzmu. Otóż, lepszą karą byłoby dożywocie w bardzo surowych warunkach, żeby każdego dnia, miał czas na przemyślenie swojego postępowania.

Oczywiście nie wiemy czy tak myślał, jak przedstawiał to w książce autor kat z Płaszowa, ale "po czynach go poznacie". Te dobitnie świadczyły o tym, że to był rasowy psychopata.

Zawsze gdy czytam/słucham o podobnych potworach, to nachodzą mnie 2 myśli; że tacy ludzie maja złoty okres za jakiejkolwiek dyktatury, bo mogą pławić się w swoich zboczeniach i jeszcze są za to...