Dla osób które nie miały do tej pory styczności z książkami poświęconymi "pensjonariuszom" polskich kryminałów będzie to wstrząsająca lektura. Dla mnie nie była to nowość, ale spora część książki mi się podobała. Mowa o drugiej połowie i wywiadach m.in. z agentem CBA, Tomczakiem od podpaleń czy "zamachowcem" od Sejmu. Pierwsza część o kryminale na Grochowie bardzo powtarzalna, kilku rozmówców, a historie wciąż takie same. Tak czy owak, według mnie warto!

Dla osób które nie miały do tej pory styczności z książkami poświęconymi "pensjonariuszom" polskich kryminałów będzie to wstrząsająca lektura. Dla mnie nie była to nowość, ale spora część książki mi się podobała. Mowa o drugiej połowie i wywiadach m.in. z agentem CBA, Tomczakiem od podpaleń czy "zamachowcem" od Sejmu. Pierwsza część o kryminale na Grochowie bardzo...

Książka dobra, ale nic więcej. Z tej tematyki zdecydowanie więcej można było wyciągnąć. Historie skazanych ciekawe z perspektywy osoby, która nigdy nie znalazła się w zakładzie penitencjarnym. Wywiad ze strażnikiem kompletnie niewiarygodny i trochę za dużo o grypsowaniu było. To nie są czasy "symetrii".

Książka dobra, ale nic więcej. Z tej tematyki zdecydowanie więcej można było wyciągnąć. Historie skazanych ciekawe z perspektywy osoby, która nigdy nie znalazła się w zakładzie penitencjarnym. Wywiad ze strażnikiem kompletnie niewiarygodny i trochę za dużo o grypsowaniu było. To nie są czasy "symetrii".

4/10⭐[83/2k22]

"Potrafili jej zabrać wszystko. Zostawić jedną parę majtek. To jest takie psychiczne dojeżdżanie. Uderzyć nie mogą, bo będą ślady, ale oni psychicznie potrafią dojechać. Jak się postawiła, to było jeszcze gorzej".

Janusza Szostaka i jego pracę poznałam przy okazji zapoznawania się z głośną sprawą Iwony Wieczorek. Wkład śledczego dziennikarza w tej kwestii jest niepodważalny i nieoceniony, tak samo jak jego działania na rzecz poszukiwania innych zaginionych osób. "Więzienny świat. Korupcja, przemoc, seks" pomimo nośnego tematu nie wybrzmiewa dostatecznie mocno. Reportażowi brakuje wyrazistego wstępu, a w jego treści zdarza się dużo powtórzeń, co jest zaskakujące przy tak częstej zmianie rozmówcy. Lwia część tekstu traktuje o więzieniu na warszawskim Grochowie, głównie oddziału kobiecego oraz tamtejszego magazynu depozytowego. Zabrakło też przeciwwagi. Dziennikarz oddał głos osadzonym, by wykazać istnienie zjawisk umieszczonych w sensacyjnym tytule. Ci jednoznacznie wskazywali, że są ofiarami systemu oraz nagminnych nadużyć ze strony pracowników służby więziennej - często również poprzez działania dyrektorów placówek. Gdzie się podział głos drugiej strony? Bez niego trudno nazwać reportaż obiektywnym, zaś dwie rozmowy przeprowadzane w tym celu z funkcjonariuszami, gadami czy też klawiszami wydają się niezbyt miarodajne w stosunku do przedstawianej tematyki oraz objętości reportażu. Odnoszę zresztą wrażenie, że jeden z członków służby więziennej chciał wybielić wizerunek swojej profesji, podnosząc kwestie rzekomo rzetelnych kontroli przesyłek, a także domniemanego braku telefonów komórkowych w celach... Janusz sporą część miejsca poświęcił również kulturze grypsowania, w zasadzie niepomiernie dużo, zważywszy na to, że jest to zjawisko wymierające Po ostatnim rozdziale wypadałoby się pokusić o jakieś domknięcie czy podsumowanie. Wyraźną kropkę. Albo wykrzyknik. Niestety, takowych nie uświadczymy.

"- Ci wychowawcy to robili tylko pod górkę.
- Nie było resocjalizacji? - pytam, znając odpowiedź.
- Absolutnie, tam jest tylko demoralizacja. Tam nawet psycholog nie pomoże. Gdy trafiłam do aresztu, to zaczęłam ryczeć, gdy mi powiedzieli, ile lat mi grozi. Wtedy poszłam do psychologa. A on na to: Czego, kurwa, ryczysz? Weź sznurek, jak chcesz, i się powieś".

4/10⭐[83/2k22]

"Potrafili jej zabrać wszystko. Zostawić jedną parę majtek. To jest takie psychiczne dojeżdżanie. Uderzyć nie mogą, bo będą ślady, ale oni psychicznie potrafią dojechać. Jak się postawiła, to było jeszcze gorzej".

Janusza Szostaka i jego pracę poznałam przy okazji zapoznawania się z głośną sprawą Iwony Wieczorek. Wkład śledczego dziennikarza w tej kwestii...

„Janusz Dziennikarstwa 2021”
Nie potrafię nazwać tej książki literaturą faktu. W moim odczuciu wszystko opiera się na nadmiernym eksploatowaniu sloganów i odwoływaniu się do zbyt prostych emocji i skojarzeń.
Szostak postawił tezę i… nie zrobił nic więcej. Jako badacz nie wykazał się klasyczną ścieżką; brakowało antytezy i próby jej udowodnienia. Przez większość stron brnąłem przez przekaz, gdzie więźniowie przedstawiani są jako dobrzy ludzie skrzywdzeni przez kogokolwiek i po drugiej strony nie ma ludzi, tylko… są gady. Odwołuje się do nadmiernych uogólnień i innych chwytów manipulacyjnych. Książce tej bardzo blisko do literatury propagandowej, tylko martwi mnie propagandę czego Szostak uprawia. Daje swoim współrozmówcom pompować swoje ego i miesza rzeczywistość z fantazją. A to jest najgorsze, gdyż wtedy szczególnie trudno określić gdzie ta granica naprawdę przebiega.
Nie ma to jak zbudować zniekształcony przekaz, by w ten czy inny sposób chwycić news’a. Jest to jednak słaba forma pracy „dziennikarskiej” i miejsce jej wśród prasy bulwarowej. A tak ogólnie, to szkoda wszelkich surowców, zużytych przy jej produkcji.

„Janusz Dziennikarstwa 2021”
Nie potrafię nazwać tej książki literaturą faktu. W moim odczuciu wszystko opiera się na nadmiernym eksploatowaniu sloganów i odwoływaniu się do zbyt prostych emocji i skojarzeń.
Szostak postawił tezę i… nie zrobił nic więcej. Jako badacz nie wykazał się klasyczną ścieżką; brakowało antytezy i próby jej udowodnienia. Przez większość stron...

Dzisiaj skończyłam czytać swój pierwszy reportaż. Padło na "Więzienny świat" Janusza Szostaka. Temat więzienia interesował mnie już od dłuższego czasu i kiedy ta pozycja wpadła mi w ręce postanowiłam zaryzykować. Przełamać swoją strefę komfortu i spróbować czegoś nowego.
Reportaż ten mnie zaskoczył, choć przyznam, że nie wiedziałam czego się spodziewać. Poruszone w nim sytuacje są często obrzydliwe i wręcz odrażające. Zmuszają człowieka do zastanowienia się jak można w ten sposób potraktować drugą osobę. Nawet jeśli ta, w którymś momencie zbłądziła i popełniła większe czy mniejsze przestępstwo. Reportaż skupia się głównie na kobietach, ale możemy również dowiedzieć się co nieco o mężczyznach oraz (dla smaczku) dowiedzieć się jak to wszystko widzi osoba, która tam pracuje. Książka jest mocna. Czytając ma się wrażenie, że osoby opowiadające swoje historie siedzą tuż obok nas. Nie jest to jednak pozycja na tak zwany "raz". Ja czytałam ją dobre dwa miesiące, bo w pewnej chwili nie byłam w stanie znieść emocji i tego okrucieństwa. Aż nie chce się wierzyć, że coś takiego ma miejsce w Polsce, właściwie tuż obok nas.

Dzisiaj skończyłam czytać swój pierwszy reportaż. Padło na "Więzienny świat" Janusza Szostaka. Temat więzienia interesował mnie już od dłuższego czasu i kiedy ta pozycja wpadła mi w ręce postanowiłam zaryzykować. Przełamać swoją strefę komfortu i spróbować czegoś nowego.
Reportaż ten mnie zaskoczył, choć przyznam, że nie wiedziałam czego się spodziewać. Poruszone w nim...

Pół książki dość ciekawe materiały na temat sytuacji w więzieniu Warszawa Grochów. Niestety, razi powtarzalność treści w rozdziałach.
W dalszej części odejście od głównego tematu książki i materiały pisane przez pryzmat preferencji politycznych autora psują jej odbiór.
Więcej oczekiwałem od tej pozycji.

Pół książki dość ciekawe materiały na temat sytuacji w więzieniu Warszawa Grochów. Niestety, razi powtarzalność treści w rozdziałach.
W dalszej części odejście od głównego tematu książki i materiały pisane przez pryzmat preferencji politycznych autora psują jej odbiór.
Więcej oczekiwałem od tej pozycji.

Gdyby to była pierwsza książka o tej tematyce, którą przeczytałam, dałabym 8.
Biorąc pod uwagę, że z tematyką więziennictwa w literaturze jestem raczej na bieżąco, to dla mnie ta książka to treści powtórzone. Dlatego 4.

Gdyby to była pierwsza książka o tej tematyce, którą przeczytałam, dałabym 8.
Biorąc pod uwagę, że z tematyką więziennictwa w literaturze jestem raczej na bieżąco, to dla mnie ta książka to treści powtórzone. Dlatego 4.

Dość ciekawa pozycja o więziennictwie. Z książki dowiadujemy się o realiach więziennego życia z punktu widzenia osób osadzonych.

Dość ciekawa pozycja o więziennictwie. Z książki dowiadujemy się o realiach więziennego życia z punktu widzenia osób osadzonych.

Wiele treści się powtarza. Mam wrażenie, że autor prowadzi te rozmowy trochę dla „świętego spokoju”. Spotkania mają sztywną i służbową atmosferę.

Wiele treści się powtarza. Mam wrażenie, że autor prowadzi te rozmowy trochę dla „świętego spokoju”. Spotkania mają sztywną i służbową atmosferę.

Książka ciekawa ale .......? Jeżeli ktoś zna realia i ma porównanie to zna Odpowiedź....

Książka ciekawa ale .......? Jeżeli ktoś zna realia i ma porównanie to zna Odpowiedź....