Rewelacyjny komiks.
Napiszę tylko że rozwiązanie nie jest tak oczywiste jak mogłoby się wydawać. Polecam dokładnie zastanowić się kto naprawdę stoi za wszystkim:)

Rewelacyjny komiks.
Napiszę tylko że rozwiązanie nie jest tak oczywiste jak mogłoby się wydawać. Polecam dokładnie zastanowić się kto naprawdę stoi za wszystkim:)

Pierwsza połowa dużo ciekawsza niż druga, wydaje się, że nie wszystkie wątki udało się autorowi sprawnie zakończyć. Mimo tego trudno mi niżej ocenić tę bardzo dobrą książkę.

Pierwsza połowa dużo ciekawsza niż druga, wydaje się, że nie wszystkie wątki udało się autorowi sprawnie zakończyć. Mimo tego trudno mi niżej ocenić tę bardzo dobrą książkę.

Świetny komiks, który od samego początku intryguje i wwierca się w głowę. Niestety rozwiązanie zagadki było dla mnie lekkim rozczarowaniem.

Świetny komiks, który od samego początku intryguje i wwierca się w głowę. Niestety rozwiązanie zagadki było dla mnie lekkim rozczarowaniem.

Graficznie może bez fajerwerków, ale ilustracje dobrze współdziałają ze scenariuszem w zwodzeniu czytelnika. Nieoczywista historia, miejscami bardzo nieprzyjemna. Odejmuję gwiazdkę za umycie przez autora rąk w końcówce: czytelnik musi zdecydować, czy historia ma sens, czy nie. Ale poza tym dobra rzecz, przywraca wiarę w komiks.

Graficznie może bez fajerwerków, ale ilustracje dobrze współdziałają ze scenariuszem w zwodzeniu czytelnika. Nieoczywista historia, miejscami bardzo nieprzyjemna. Odejmuję gwiazdkę za umycie przez autora rąk w końcówce: czytelnik musi zdecydować, czy historia ma sens, czy nie. Ale poza tym dobra rzecz, przywraca wiarę w komiks.

📖🐲
Intrygująca historia, mroczny klimat i bardzo ładna kreska. Polecam :-)

📖🐲
Intrygująca historia, mroczny klimat i bardzo ładna kreska. Polecam :-)

Komiksy tego autora są naprawdę ciekawe, intrygujące. Ten podobał mi się nieco mniej niż Dni których nie znamy ale i tak polecam

Komiksy tego autora są naprawdę ciekawe, intrygujące. Ten podobał mi się nieco mniej niż Dni których nie znamy ale i tak polecam

To mój drugi komiks od Timothé Le Boucher i na pewno na nim nie skończę.

Mamy tutaj historię nastoletniego chłopca, który trafia do szpitala po tragicznych wydarzeniach mających miejsce w jego życiu. Zostaje on jedynym ocalałym z masakry, która rozegrała się przy ulicy Kruczej. Ciężar tej sytuacji sprawia, że Pierre niewiele pamięta, a jego losem zaczyna interesować się pewna psycholożka. Historia ta jest mocniejsza, niżby się można spodziewać.

Zacznę od tego, że jestem pod wrażeniem staranności z jaką ten komiks jest narysowany, jaki jest spójny i poukładany. Nie mamy wątpliwości co powinno występować po sobie, dzięki czemu bardzo sprawnie i przyjemnie się go pochłania. Wydanie jest naprawdę świetne.

Sama historia bardzo mnie wciągnęła, dała do myślenia i muszę przyznać, że do pewnego momentu nie spodziewałam się takiego obrotu spraw. Byłam zaintrygowana od początku do końca.

Świetnie wykreowani bohaterowie robią tutaj ogromną robotę. Takie same przemyślenia miałam przy okazji „Dni, których nie znamy” od tego właśnie autora. Komiks mimo swej krótkiej formy bardzo trafnie kreuje bohaterów. Każdy z nich ma swoje przeżycia i doświadczenia, które czuć i z którymi mniej lub bardziej można się utożsamiać.

Jeśli chcecie zacząć swoją przygodę z komiksami, to myślę, że twórczość Timothé Le Boucher będzie świetnym wyborem. Bardzo polecam!

To mój drugi komiks od Timothé Le Boucher i na pewno na nim nie skończę.

Mamy tutaj historię nastoletniego chłopca, który trafia do szpitala po tragicznych wydarzeniach mających miejsce w jego życiu. Zostaje on jedynym ocalałym z masakry, która rozegrała się przy ulicy Kruczej. Ciężar tej sytuacji sprawia, że Pierre niewiele pamięta, a jego losem zaczyna interesować się...

wow, to było nieźle niepokojące. mimo wszystko czegoś mi w tej historii brakuje

wow, to było nieźle niepokojące. mimo wszystko czegoś mi w tej historii brakuje

Tematyka „Pacjenta” nawiązuje do wcześniejszego komiksu Timothégo Le Bouchera. Podobnie jak w „Dni, których nie znamy” wpadamy w pułapkę cudzego umysłu, który doskonale maskuje prawdziwą naturę Pierre’a. To jedyny ocalały z masakry przy ul. Kruczej, gdzie zamordowano całą jego rodzinę. Przeżyła siostra, ale nie przyszło jej zobaczyć się z bratem, któremu zbrodnia odebrała fragment młodości i pozostawiła na twarzy widoczną bliznę. Jego wybudzenie z kilkuletniej śpiączki otwiera kolejny rozdział niezakończonego śledztwa w sprawie zabójstwa rodziny Grimaudów, a sam Pierre wywołuje coraz większe zainteresowanie wśród innych pacjentów oraz szpitalnego personelu. Morderstwo nie daje o sobie zapomnieć, o czym przypomni mu psycholożka Anne, która w krótkim czasie nabiera podejrzeń, co do wiarygodności Pierre’a. Między słowami, gestami i spojrzeniami kryje się prawda, jakiej nie zdoła przed nią ukryć, mimo że reszta szpitala daje się wciągnąć w grę pozorów. Timothé Le Boucher odsłania kolejną z ludzkich twarzy, która czerpie satysfakcję z bólu innych i dostrzega w tym sens istnienia. Fabuła komiksu jest schematyczna, przywodzi na myśl telewizyjne magazyny kryminalne, które przyciągają przed ekran głodnych sensacji widzów. W tym wypadku wabić odbiorcę mają kreska oraz kolorystyka. Do pewnego momentu byłem oczarowany bohaterem i życzyłem mu szybkiego powrotu do zdrowia. Teraz tego żałuję, bo nie ma czegoś gorszego niż śmierć z rąk szaleńca, dla którego najpiękniejsza z ludzkich twarzy naznaczona jest niewyobrażalnym grymasem cierpienia.

Tematyka „Pacjenta” nawiązuje do wcześniejszego komiksu Timothégo Le Bouchera. Podobnie jak w „Dni, których nie znamy” wpadamy w pułapkę cudzego umysłu, który doskonale maskuje prawdziwą naturę Pierre’a. To jedyny ocalały z masakry przy ul. Kruczej, gdzie zamordowano całą jego rodzinę. Przeżyła siostra, ale nie przyszło jej zobaczyć się z bratem, któremu zbrodnia odebrała...

Komiks świetnie się zapowiadał, historia sama w sobie niezła ale końcowe wykonanie mnie rozczarowało. Jakby coś nie pykło na koniec i zamiast mocnego wrażenia została konfuzja.

Komiks świetnie się zapowiadał, historia sama w sobie niezła ale końcowe wykonanie mnie rozczarowało. Jakby coś nie pykło na koniec i zamiast mocnego wrażenia została konfuzja.